Zasady wykonywania połączeń

Produkowane w kraju wkręty stalowe ocynkowane wymagają w środowisku agresywnym dodatkowych zabezpieczeń przed korozją.
Otwory do osadzania łączników o małej średnicy wykonywane są podczas montażu. Wyjątek stanowią połączenia na śruby kształtowników lub powłok niewielkich rozmiarach, w których odchyłki wykonawcze nie przekraczają mm (program uprawnienia budowlane na komputer).

Do wykonywania otworów używane są wiertarki elektryczne lub pneumatyczne, przy czym zastosowana średnica wiertła warunkuje wymaganą nośność połączeń. Łącznik powinien być osadzany natychmiast po wykonaniu otworu, zanim nastąpi wzajemne przesunięcie blach. Do osadzania nitów stosowane są nitownice ręczne lub pneumatyczne, a do osadzania wkrętów zakrętarki elektryczne lub pneumatyczne. Bardzo niekorzystnym efektem, który występuje przy wierceniu otworów do połączeń w arkuszach blach, jest przesuwanie się dolnej blachy po przewierceniu górnej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Otwory w górnej blasze mają wówczas kształt owalny lub trójkątny, co obniża nośność i szczelność połączeń. Przyczyną tego jest poruszanie się pracownika wykonującego otwór lub zmiana nacisku wiertła. Pracownik powinien stać na desce lub ponad elementem konstrukcji wsporczej (płatwią lub ryglem).
Najmniej pracochłonnym sposobem łączenia blach jest wstrzeliwanie gwoździ.

Prawidłowe osadzenie gwoździa uzyskuje się poprzez dobór naboju o odpowiedniej mocy, zależnie od grubości i twardości podłoża (uprawnienia budowlane).
Gwoździe Hilti stosowane są w zasadzie przy grubości podłoża g1 ^ 6 mm. Jak wykazało doświadczenie, pokrycia z blach fałdowych mogą być również łączone z płatwiami z zetowników giętych ze stali 10HA przy zastosowaniu.
Połączenia elementów konstrukcji stalowych z fundamentami mogą być obciążone osiowo siłami ściskającymi lub rozciągającymi, a także mogą przenosić siły poprzeczne i momenty zginające. Rodzaj i wielkość obciążeń w znacznej mierze decydują o rozwiązaniach konstrukcyjnych i sposobie projektowania zakotwień. Właściwości połączeń obciążonych współosiowo i mimośrodowo oraz ich wytrzymałości zmęczeniowe (program egzamin ustny).

Zakotwienia elementów rozciąganych osiowo

Nośność zakotwień elementów osiowo rozciąganych uzależniona jest od nośności śrub fundamentowych, połączeń spawanych i części łączonych. Nośność zakotwienia śruby powinna być większa od nośności na rozciąganie jej przekroju.

O nośności zakotwienia śrub decydują:
- przyczepność do betonu trzpienia w przypadku śrub fajkowych,
- docisk do betonu płytki lub przebicie betonu w przypadku śrub płytkowych,
- docisk młotka śruby do belki kotwiącej lub docisk tej belki do betonu w przypadku śrub młotkowych (jeżeli belki osadzone są na powierzchni fundamentu - przebicie betonu przez belkę lub przyczepność do betonu prętów kotwiących tę belkę),
- docisk części klinowej śruby do ścianki otworu w betonie i tarcie w przypadku śrub rozporowych (opinie o programie).

Nośność zakotwień na przyczepność, docisk i przebicie betonu obliczana jest zależnie od klasy betonu według wzorów stosowanych w projektowaniu konstrukcji betonowych i żelbetowych. Nośność na docisk młotka śruby do belki kotwiącej w przypadku braku żebra usztywniającego jej środnik określić można ze względu na uplastycznienie lub miejscową utratę stateczności środnika (segregator aktów prawnych).
Zniszczenie betonu przy wyrywaniu zakotwienia, przekazującego obciążenie przez docisk, następuje przez ścięcie i rozerwanie wzdłuż linii nachylonych pod kątem ok. 45° do kierunku obciążenia. Właściwość ta wykorzystywana jest w śrubach rozporowych, które dzięki niej mogą mieć małą w stosunku do swej nośności długość zakotwienia.

Warunkiem zaistnienia powyższej postaci zniszczenia betonu przy wyrywaniu jest usytuowanie śruby fundamentowej w odległości nie mniejszej niż długość zakotwienia I. od krawędzi fundamentu. Warunek ten przy śrubach płytkowych i młotkowych nie jest zwykle spełniony i dlatego przyjmuje się w obliczeniach przekrój równoległy do osi śruby (promocja 3 w 1). Podane w tabl. 8-3 długości zakotwień śrub zunifikowanych pozwalają na wykorzystanie nośności ich przekrojów bez potrzeby analizowania części osadzonych w betonie.