Zbrojenie fundamentu żebrowego

Pod prętami umieszcza się betonowe klocki (podkładki dystansowe), gdyż odległość krawędzi zbrojenia od dna powinna wynosić mnimum 5 cm. Łączniki z fundamentu do trzonu powinny mieć różne długości (stopniowane), tak aby od razu można było zastosować schemat połączeń zbrojenia pionowego (program uprawnienia budowlane na komputer).
W praktyce okazało się również korzystne wykonanie murka ceglanego o grubości 12 cm, zastępującego boczne deskowanie.

Murek ustawia się na warstwie chudego betonu oraz izoluje od zewnątrz.
Ze względu na duże naprężenia ścinające w żebrach, muszą one mieć wkładki skośnie odgięte.
Betonowanie fundamentu powinno odbywać się w miarę możności w sposób ciągły, warstwami poziomymi grubości 15-4-30 cm, od obwodu ku środkowi. Beton powinien być gęsto plastyczny i raczej o niskim współczynniku wodno-cementowym, w celu zmniejszenia skurczu. Podawanie betonu odbywa się zwykle z pomostu rynnami (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Beton musi być dobrze wibrowany. W razie przerwy w betonowaniu należy przed nałożeniem następnej warstwy betonu nakuć istniejący beton oraz usunąć szkliwo i luźne kruszywo. Powierzchnię zewnętrzną fundamentu wygładza się i chroni izolacją. Górna korona cokołu fundamentu musi być szersza od ściany trzonu o minimum 10 cm, aby można było na niej wygodnie ustawić formę pierwszego segmentu trzonu. Segment ten jako najbardziej narażony (oprócz obliczonych naprężeń istnieją tu również nieuwzględnione w obliczeniach zaburzenia stanu błonowego powłoki przy nagłej zmianie grubości) powinien być wykonany z największą starannością (uprawnienia budowlane).

Przy omawianiu wykonawstwa rozróżnić należy trzy rodzaje kominów: monolityczne o kształcie zbieżnym (stożkowym), monolityczne o kształcie cylindrycznym oraz wykonywane z prefabrykowanych elementów betonowych.

Urządzenie do budowy kominów

Najkorzystniejsze ze względów technologicznych i statycznych są kominy o kształcie zbieżnym. Obecnie wszystkie wysokie kominy wykonuje się jako monolityczne zbieżne w deskowaniach przestawnych. Niższe i o małych średnicach kominy żelbetowe wykonuje się jako cylindryczne w deskowaniach ślizgowych. Kominów z prefabrykatów obecnie nie wykonuje się w Polsce; wobec dobrego opanowania technologii wykonawstwa kominów cylindrycznych nie należy raczej spodziewać się powrotu tego systemu kominów (program egzamin ustny).

Za pomocą obecnie posiadanych urządzeń można wykonywać kominy zbieżne o znacznej wysokości (zrealizowano kominy o wysokości ponad 200 m), średnicach 2,50-16 m i grubościach ściany trzonu 15-4-80 cm. Wykonywane obecnie kominy cylindryczne mają średnice zewnętrzne 2,0-3,50 m, wysokości do 60 m, grubości ścian trzonu 15-20 cm. Ten zakres możliwości wykonawstwa pozwala na spełnienie prawie wszystkich wymagań, stawianych kominom przez technologie nowo budowanych zakładów przemysłowych.

Stosowane obecnie na całym świecie urządzenie do budowy kominów zbieżnych składa się ze wznoszonej równocześnie z trzonem komina wieży wewnętrznej (zwykle z rur, lub kształtowników stalowych), przyłączonych do niej pomostów roboczych oraz zawieszonych na pomostach form (zwykle z blachy stalowej), w których układa się beton (opinie o programie). Urządzenie to opiera się na systemie zastosowanym ok. r. 1930 przez amerykańską firmę The Heine Chimney Company, Chicago. System ten, zwany systemem Heinego, został w ostatnich latach ulepszony przez zastosowanie wieży z elementów stalowych (zamiast drewnianej) oraz rozwiązanie szeregu szczegółów konstrukcyjnych, ułatwiających wykonawstwo (segregator aktów prawnych).

Wcześniej stosowano inne systemy np. w Stanach Zjednoczonych A.P. już w pierwszych latach naszego stulecia - system Carl Webera (założyciela znanej firmy Weber Steel-Conerete Chimney Company, Chicago) oraz system Ransomego. Oba systemy polegają na zastosowaniu pierścieniowych form drewnianych przestawianych w górę, obsługiwanych z wewnętrznego rusztowania drewnianego (promocja 3 w 1).