Złącza ciągłe

Złącza ciągłe projektuje się najczęściej jako złącza dyblowe. Dzięki mechanicznemu zazębieniu dybli nośność takich złączy, a także ich sztywność jest znacznie wyższa niż złączy bezdyblowych. Według BN-78/ /8812-01 w budynkach powyżej 10 kondygnacji złączy bezdyblowych stosować nie należy (program uprawnienia budowlane na komputer).

Powierzchnia przekroju poprzecznego spoiny do wypełnienia betonem w złączach ciągłych powinna być nie mniejsza niż:

1. 5 h_v (cm²) - dla płyt o grubości h„ < 20 cm,
2. 100 cm² - dla płyt o grubości h_v > 20 cm (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Beton wypełniający spoinę powinien być Klasy nie niższej niż B15 o uziarnieniu dobranym odpowiednio do wymiarów spoiny. Zbrojenie poprzeczne złączy uwarunkowane jest wymaganą ich nośnością. Jako zbrojenie minimalne traktowane jest zbrojenie wieńca żelbetowego w poziomie stropu. W przypadku gdy potrzebna jest większa powierzchnia przekroju, można zwiększyć zbrojenie wieńca lub wypuścić zbrojenie z prefabrykatów (uprawnienia budowlane).

Zbrojenie wypuszczone jest bardziej efektywne, lecz niedogodne ze względów technologicznych. W niektórych systemach skandynawskich umieszcza się w czołach płyt nagwintowane tuleje, służące do wkręcania pętli do gotowych prefabrykatów. Nie jest to jednak rozwiązanie ekonomiczne, szczególnie gdy potrzebna jest większa ilość zbrojenia wypuszczonego (program egzamin ustny).

Skuteczność zbrojenia wypuszczonego z prefabrykatów zależy od zakotwienia jego w spoinie. W przypadku prętów odgiętych pod kątem prostym można liczyć się z osiągnięciem naprężeń w stali ok. 100-M50 MPa, w przypadku pętli 150-250 MPa. Pełne zakotwienie, do R_ak = 420 MPa, uzyskać można stosując pętle z przewleczonym prętem pionowym lub przez łączenie prętów za pomocą spawania. W złączach dyblowych zaleca się, aby stosunek głębokości dybli do ich wysokości był nie mniejszy niż 1:5, a kąt nachylenia wynosił 30-40° (opinie o programie).

Przeciwdziałanie ugięciu płyt

Przeciwdziałanie ugięciu płyt w narożu niezbędne jest w przypadku płyt smukłych, tj. płyt o smukłości orientacyjnie w przypadku płyt z betonu zwykłego w przypadku płyt z kruszywowych betonów lekkich. W tym celu złączu pionowemu nadaje się przekrój trapezowy. Beton wypełniający spoinę łączy się za pomocą zbrojenia z czołem prefabrykatu ustawionego w kierunku złącza takie są jednak pracochłonne, wymagają dość dużo stali, a poza tym i tak nie można uniknąć tu betonowania pewnych fragmentów w celu zapewnienia szczelności złącza na przewiewanie (w ścianach zewnętrznych) i przenikanie dźwięku (segregator aktów prawnych).

Z uwagi na stosunkowo małą sztywność złączy spawanych na działanie sił ścinających stawiane są tu pewne ograniczenia w uwzględnianiu w obliczeniach statycznych pełnej nośności takich połączeń. Przyjęty w modelu pracy statycznej budynku podział ścian na nośne i samonośne wymaga z reguły korekty konstrukcyjnej w celu wyeliminowania różnicy przemieszczeń pionowych w miejscu styku ścian różnie obciążonych względnie wykonanych z różnych materiałów. Z uwagi na wymagania użytkowe powstanie widocznej rysy w tym miejscu jest niedopuszczalne. Konieczne jest więc połączenie wzajemne ścian, a to z kolei wywołuje powitanie siły stycznej T w złączu, której powinno sprostać złącze bez powstania rysy o nadmiernej szerokości.

Największe różnice odkształceń występują w miejscu styku zewnętrznych ścian samonośnych i wewnętrznych ścian nośnych, w związku z czym połączenie tych ścian wymaga szczególnej uwagi. Jeżeli „pierwotne” odkształcenie ściany zewnętrznej f„ tj. obliczone w założeniu, że ściany są nie połączone, jest mniejsze niż odkształcenie „pierwotne” f₂ ściany wewnętrznej, siła T występująca w połączeniu dociąży ścianę zewnętrzną. W przeciwnym razie, tj. wówczas gdy e, > .y, na skutek połączenia obu ścian ściana wewnętrzna odciąża ścianę zewnętrzną (promocja 3 w 1).