Zróżnicowanie etniczne i wyznaniowe

Zróżnicowanie etniczne i wyznaniowe oraz panująca w Polsce niespotykana gdzie indziej tolerancja sprawiły, że architekturę sakralną reprezentują świątynie kultu chrześcijańskiego (katolickie, prawosławne, ewangelickie), wyznania mojżeszowego, a nawet muzułmańskie (program uprawnienia budowlane na komputer).

Występowały na terenie naszego kraju drewniane kościoły, cerkwie, zbory. bożnice i meczety, a także kaplice, dzwonnice przykościelne i kapliczki przydrożne. Polska jest jedynym krajem, w którym zachowały się tak liczne i różnorodne pod względem plastycznym i architektonicznym świątynie drewniane, chociaż liczba ich dotkliwie zmalała wskutek totalnego zniszczenia bożnic drewnianych przez hitlerowskich barbarzyńców w okresie okupacji Polski w latach 1939-1945 (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Najliczniej są reprezentowane budowle sakralne wyznania rzymskokatolickiego. Najstarsze z nich to obiekty z połowy XV w., np. kościółek w Zborówku (woj. świętokrzyskie) z 1459 r. i w Libuszy (woj. małopolskie). Więcej obiektów pochodzi z XVI w., np. kościoły: w Dębnie Podhalańskim. Sękowej. Krużlowej (woj. małopolskie) i wyjątkowo duży kościół w Haczowie (woj. podkarpackie). Niewiele świątyń dotrwało do czasów obecnych w pierwotnej postaci. Ulegały one na ogół rozbudowie i przebudowie. Dostawiano do nich wieże i kaplice oraz zmieniano wystrój (uprawnienia budowlane).

Jakkolwiek występują w budownictwie kościołów pewne różnice regionalne, to jednak wszystkie stare kościoły charakteryzują się wspólnymi cechami podstawowymi, tj. prostotą bryły i rezygnacją z przeładowania ozdobami wystroju zewnętrznego na rzecz bogatego zdobnictwa wnętrz.
Kościoły sytuowano różnie w stosunku do zabudowy wsi czasem w jej środku, a czasem na krańcach wsi lub poza jej obrębem. W tym ostatnim wypadku powodem wyboru lokalizacji bywało albo jakieś cudowne wydarzenie, albo tradycja kultowa związana z określonym miejscem. sięgająca nawet czasów pogańskich. W celu ochrony przed wilgocią najczęściej sytuowano kościół i cmentarz przykościelny na niewielkim piaszczystym wzniesieniu. Wyniosłość terenu podkreślała rangę obiektu, sprawiała, że był on widoczny z daleka, tworząc dominantę wysokościową nad okolicą, a dźwięk dzwonów’ kościelnych rozchodził się szeroko (program egzamin ustny).

Belka tęczowa

Wokół kościoła rosły zazwyczaj drzewa, chroniąc go przed wiatrami i pożarami. Kościoły wraz z przyległymi cmentarzami otaczano murem z kamieni polnych na zaprawie glinianej lub ogrodzeniem z poziomych bali i pionowych słupków. W celu zabezpieczenia przed wilgocią opadową ogrodzenia nakrywano drewnianymi daszkami.
Rzuty poziome najstarszych zachowanych do dziś kościołów drewnianych są proste i mają na ogół niewielkie wymiary (opinie o programie). Składają się z kwadratowej nawy i nieco węższego prezbiterium zakończonego zazwyczaj trzema ścianami ośmioboku. Pomieszczeniami uzupełniającymi bywały zakrystie.

Dopiero w okresie późniejszym układ kościoła wzbogacono o wieże, soboty i kaplice.
Nawa była oddzielona od prezbiterium łukiem tęczowym. W kościółkach drewnianych łuk tęczowy jest wykrojony z górnych belek ściany poprzecznej. Na jego cięciwie znajduje się belka tęczowa profilowana i snycersko zdobiona. Belka tęczowa pełni nie tylko bardzo ważną funkcję plastyczną, lecz także konstrukcyjną, zapobiegając rozsunięciu się wieńca (segregator aktów prawnych).

Niekiedy lekko pochylano boczne ściany nawy i stosowano lisice, czyli pionowe kleszcze obejmujące ścianę od strony zewnętrznej i wewnętrznej, co dodatkowo zabezpieczało wieniec przed rozsunięciem.
Zrąb ściany głównej i prezbiterium w kościołach jest wieńcowy. Mimo pełnej konstrukcji, ściany kościołów są pokryte często deskowaniem pionowym na listwy lub poziomym na zakładkę (promocja 3 w 1).

Ma to na celu zwiększenie trwałości ścian i spełnia funkcję dekoracyjną. Spotyka się też ściany wieńcowe pokryte gontem.
Kościoły przekrywano stromymi dachami dwupołaciowymi przechodzącymi nad poligonalnie zakończonym prezbiterium w dachy wielopołaciowe.