Badanie ścieralności

Badania ścieralności materiałów kamiennych w bębnach mają dla budownictwa drogowego pierwszorzędne znaczenie. Wyniki tych badań pozwalają bardzo dokładnie odtworzyć zachowanie się materiału kamiennego w nawierzchni. Badania ścieralności w bębnach są, oprócz tego, równoczesnym połączeniem badań materiałów kamiennych na uderzenie, nacisk, kruchość krawędzi i naroży (program uprawnienia budowlane na komputer).

W Rosji badania w bębnach są przede wszystkim podstawą do oceny jakości materiału kamiennego. Dodatnią cechą badań materiałów kamiennych w bębnach, potwierdzoną licznymi doświadczeniami, są nieznaczne różnice w otrzymywanych wynikach. Różnice te nie przekraczają 5% dla poszczególnych pomiarów tego samego materiału (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Badania ścieralności materiału kamiennego w bębnach przeprowadza się na tłuczniu o wielkości ziarn 4 ~ 6 cm. Jeżeli celem badań jest określenie kruchości naroży i krawędzi materiału kamiennego, to próbki przygotowuje się w kształcie sześcianów. Podobnie jak w badaniach ścieralności na tarczy, tak samo przy badaniach ścieralności w bębnie istnieje wiele przyrządów i metod, według których badania są przeprowadzane. Ten stan rzeczy komplikuje i utrudnia wzajemne porównywanie wyników (uprawnienia budowlane).

Do badań ścieralności materiałów kamiennych używany jest najczęściej bęben Deval’a i jego odmiany oraz bęben walcowy. Bęben Deval’a jest jednym z najstarszych przyrządów do badania ścieralności. Bęben Deval’a składa się z dwóch cylindrów umieszczanych na wspólnej osi i pochylonych względem niej pod kątem 30°. Wymiary cylindrów są następujące: długość 340 mm, T) 200 mm. Ilość obrotów bębna wynosi 60 obr/min (program egzamin ustny).

Badanie zwięzłości

Do badań wybiera się kawałki tłucznia o wielkości ziarn 4 - 6 cm i po wysuszeniu w temperaturze 105 °C odważa się 5 kg; liczba kawałków nie może być mniejsza niż 40 i większa niż 60. Tłuczeń w ilości 3 kg po ustaleniu przesiewu wsypuje się do stalowego cylindra (15 cm wysokości i 17 cm średnicy) i przykrywa stemplem, po czym przenosi pod młot przyrządu udarowego. W stempel uderza młot o ciężarze 50 kG z wysokości 50 cm 20 razy. Po 20 uderzeniach materiał wyjmuje się z cylindra i ponownie przesiewa, przy czym wyniki analizy sitowej przed i po badaniu podaje się graficznie w formie wykresu (opinie o programie).

Tłuczeń w ilości 3 kg po ustaleniu przesiewu umieszcza się w stalowym cylindrze, lekko wstrząsa, po czym przykrywa stemplem i umieszcza pod prasą. Na stempel działa nacisk w wysokości 40 ton. Należy uważać, aby stempel w chwili wywierania nacisku stał możliwie prosto. Nacisk 40 ton należy osiągnąć w ciągu minuty, po czym wyjmuje się cylinder z materiałem i przeprowadza ponowną analizę sitową. Wyniki jak poprzednio należy podać w formie wykresu. Zwięzłość jest miarą kruchości materiału kamiennego i jego odporności na uderzenia (segregator aktów prawnych).

Badanie zwięzłości przeprowadza się na próbkach. Przyrząd w kształcie walca o średnicy 25 mm i wysokości 25 mm udarowy Fóppia wyciętych prostopadle do uwarstwienia skały. Próbkę ustawia się na kowadle przyrządu udarowego Page’a (rys. 44) pod walcem o ciężarze 1 kG, którego koniec dotykający próbki jest zakończony kulą. Na walec spada młot o ciężarze 2 kG, automatycznie podnoszony. Pierwsze uderzenie następuje z wysokości 1 cm, każde następne z wysokości o 1 cm większej niż poprzednia (promocja 3 w 1). Miarą zwięzłości jest liczba uderzeń do chwili pęknięcia próbki. Liczba uderzeń odpowiada wysokości w centymetrach, z jakiej nastąpiło ostatnie opadnięcie młota. Miarodajną jest średnia z trzech próbek.

Według danych z literatury radzieckiej kwalifikacja materiałów kamiennych na podstawie wyników otrzymanych przy badaniu zwięzłości za pomocą przyrządu Page’a przedstawia się w następujący sposób.