Betonowe budowle

Grecka wyspa Santorino znana jest z tego, że posiada wyłącznie betonowe budowle z miejscowej „ziemi santorinowej odpowiadającej ze względu na właściwości włoskim pucolanom (program uprawnienia budowlane na komputer).
Słynny rzymski Panteon, budowla sprzed około 1900 lat, ma ściany o grubości 6 m, wykonane z betonu tufowego i pucolanowego i oblicowane cegłą. Sklepienie o rozpiętości 37,2 m wykonano również z betonu zawierającego pumeks i pucolanę. Beton o konsystencji półciekłej wlewano do drewnianych deskowań. Obecnie beton w tych konstrukcjach wykazuje wytrzymałość około 200 kG/cm2.
W dawnej Armenii znane były zalety lekkich betonów (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Dotychczas jeszcze znajdują się większe budowle wzniesione w starożytności, o ścianach i sklepieniach wykonanych z lekkiego drobnoziarnistego betonu pumeksowego o spoiwie wapiennym. Beton stanowi zwykle rdzeń elementu konstrukcyjnego, a zewnętrzne warstwy wykonane są najczęściej z kamieni tufowych. Przy grubości ścian 100-120 cm grubość rdzenia betonowego wynosi około 50 cm. Zewnętrzne warstwy z kamienia tufowego zastępowały deskowanie przy układaniu masy betonowej.
W starożytności lekki beton stosowano również w budowlach wodnych, do kanałów itp., gdyż materiał ten wykazywał zdolność twardnienia nie tylko na powietrzu, lecz i pod wodą. W Kolonii nad Renem, mieście należącym niegdyś do rzymskich kolonii, zachował się z tych czasów kanał wodociągowy, wykonany z miejscowych tufów (uprawnienia budowlane).

W starożytności, średniowieczu oraz w czasach nowożytnych do końca XIX wieku lekkie betony wykonywano z materiałów miejscowych.
W pierwszej połowie XIX wieku uruchomiono na szerszą skalę w Niemczech produkcję materiałów budowlanych, wykorzystując złoża nadreńskiego trasu.
W początkach bieżącego stulecia zaczęto stosować lekkie betony z żużla wielkopiecowego, tj. z materiału odpadowego przy wytapianiu surówki żelaznej (program egzamin ustny). W tym czasie dokonano w Niemczech pierwszych prób wytwarzania betonu jamistego, które początkowo dały ujemne wyniki wskutek niedostatecznego opanowania technologii produkcji.

Betony komórkowe

Zapoczątkowanie produkcji autoklawizowanej cegły wapienno- krzemowej w roku 1880 skierowało uwagę badaczy na możliwość zastosowania autoklawizacji do wyrobu elementów z lekkich betonów (opinie o programie).
Równocześnie rozpoczęto w różnych krajach próby otrzymania materiału porowatego, stosując odpowiednie środki chemiczne, których zadaniem było wywołanie spulchnienia mas betonowych.

Pierwsze wyniki dodatnie osiągnęli Szwedzi, Kreuger i Erickson w roku 1910, dodając do zaprawy cementowej sproszkowany cynk; wskutek reakcji chemicznej w wyższej temperaturze między cynkiem i wodorotlenkiem wapniowym, znajdującym się w cemencie, następowało wydzielanie wodoru, wywołującego spulchnienie betonu. Początkowo nie potrafiono regulować prędkości wydzielania się gazu, wskutek czego otrzymywano materiał gąbczasty, a nie komórkowy (tj. z zamkniętymi porami). Materiał ten, zastosowany mimo pewnych wad w praktyce, był pierwszym gazobetonem (segregator aktów prawnych).
W roku 1923 uzyskano w Danii beton komórkowy spulchniając masę betonową przez dodanie do niej trwałej, oddzielnie przygotowanej piany. Wynalazek ten zapoczątkował produkcję pianobetonu.

Betony komórkowe rozpowszechniały się w budownictwie szczególnie w okresie przed drugą wojną światową, przede wszystkim w Szwecji i Niemczech (produkcja iporytu), a po wojnie - w wielu innych krajach.
Lekki beton stosowany jest na dużą skalę nie tylko w budownictwie lądowym, lecz również w budownictwie okrętowym.

Już w roku 1913 wykonano pierwsze statki żelbetowe w Anglii, Niemczech i w USA. Dalszy rozwój budowy statków żelbetowych przypada na okres pierwszej wojny światowej. W okresie międzywojennym wybudowano kilkaset różnorodnych statków w krajach Europy Zachodniej i w Rosji oraz wielkie okręty morskie - w USA (promocja 3 w 1).