Betony normalnie szczelne

Przez zmianę składu i metod zagęszczania betonów można zwiększyć ich szczelność, a tym samym ich odporność oraz zmniejszyć zdolność filtrującą materiału. Zgodnie z „Wytycznymi projektowania ochrony przeciwkorozyjnej konstrukcji budowlanych” (SN 262-57) rozróżnia się betony normalnie szczelne, o zwiększonej szczelności i specjalnie szczelne; odnośne wymagania. Odporność betonów można zwiększyć przez dobór specjalnych spoiw i wypełniaczy, przez wprowadzenie specjalnych dodatków, fluatowanie warstwy powierzchniowej, nasycenie jej związkami wysokodrobinowymi lub innymi sposobami (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przy korozji wskutek agresji ługującej (korozja I typu) należy stosować cementy portlandzkie pucolanowe lub cement portlandzki (pożądany belitowy) z aktywnymi dodatkami mineralnymi wiążącymi wolne wapno i uwodnione krzemiany. Przy korozji wskutek agresji siarczanowej (korozja III typu) należy bezwzględnie stosować cementy o małej zawartości glinianów, najlepiej cementy portlandzkie siarczanoodporne, a także cement siarczanożużlowy (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W. M. Moskwin dokonał następującej klasyfikacji procesów korozji betonu:

• korozja I typu: wszystkie procesy korozji, które powstają w betonie w wyniku oddziaływania wody miękkiej, kiedy składniki betonu rozpuszczają się i są unoszone przez przesiąkającą wodę;
• korozja II typu: procesy korozji, które przebiegają w betonie pod działaniem wód zawierających związki chemiczne reagujące ze składnikami cementu, przy czym produkty rozkładu są unoszone przez wodę bądź pozostają jako wtrącenia obce pozbawione właściwości klejących (uprawnienia budowlane);
• korozja III typu: procesy korozji, w wyniku których w porach, kapilarach i innych pustkach występuje gromadzenie małorozpuszczalnych soli, krystalizacja których wywołuje duży stan napięć wewnętrznych, pęcznienie i rozsadzanie uformowanej struktury betonu (program egzamin ustny).

Korozja betonu

Przy korozji betonu pod wpływem krystalizacji soli na powierzchni parującej (np. przy podciąganiu włoskowatym silnie zmineralizowanych wód gruntowych i ich parowaniu na otwartej powierzchni cokołu powyżej rzędnej 30-50 cm) należy stosować cement portlandzki o małej zawartości glinianów (C₃A do 5°/o) bez aktywnych dodatków mineralnych lub wypełniacza oraz dodatkową izolację (np. warstwa izolacji przeciwwilgociowej przy odsadzce fundamentu itp.) (opinie o programie).

Dodatki wprowadzane do mieszanki betonowej dla zwiększenia odporności betonu zmieniają w środowiskach chemicznie agresywnych strukturę kamienia cementowego i zmniejszają w znaczny sposób współczynnik filtracji (szkło wodne, chlorek żelazowy, glinian sodowy i in.). Dodatki te uplastyczniają mieszankę betonową i zmniejszając jej wodożądność przyczyniają się do szczelniejszego jej układania (ługi posiarczynowe), hydro- fobizują beton i zmniejszają podciąganie włoskowate (żywica abietynowa, abietat sodowy i in.), zwiększają szczelność betonu, rysoodporność itp.

Ochrona stali zbrojeniowej w betonie (segregator aktów prawnych). Zbrojenie stalowe w normalnie szczelnym betonie przechowuje się dzięki alkaliczności środowiska bardzo długo, jeśli grubość warstwy ochronnej jest dostateczna, tj. od 10 mm w konstrukcjach cienkościennych do 25 mm w konstrukcjach zwykłych. W betonach lekkich o dużych porach i w betonach komórkowych zbrojenie znajduje się w mniej korzystnych warunkach i możliwa jest jego korozja pod wpływem wilgotnego powietrza przenikającego przez łączące się pory w betonie. Przy niekorzystnym środowisku otaczającym zbrojenie może być narażone na korozję również w betonach zwykłych.

Środki ochrony zbrojenia w betonie przy oddziaływaniu agresywnych środowisk na żelbet mogą być następujące:

• zmniejszenie przepuszczalności betonu i zwiększenie jego szczelności;
• zwiększenie grubości warstwy ochronnej betonu;
• wprowadzenie do betonu dodatków opóźniających korozję zbrojenia w betonie (azotan sodowy, chromian barowy, dwuchromian potasowy i in.);
• zastosowanie zbrojenia odpornego na korozję (z tworzyw sztucznych zbrojonych włóknem szklanym) lub pokrycie zbrojenia metalami odpornymi w danym środowisku agresywnym (cynk i in.);
• posmarowanie zbrojenia kompozycjami ochronnymi (w przypadku betonów komórkowych);
• powlekanie zbrojenia materiałami lakierniczymi lub błonowymi; należ przy tym dobierać takie materiały, które nie zmniejszałyby przyczepności betonu do gładkiego zbrojenia (promocja 3 w 1).