Braki wytrzymałości podłoża

Jeżeli powierzchnie ścian w budynkach mieszkalnych są narażone na opryskiwanie wodą (pomieszczenia z natryskami), należy używać, zarówno do ich budowy, jak i wykładania powierzchni, materiałów odpornych na wilgoć, Gdy nie można uniknąć zastosowania płyt gipsowo-kartonowych lub wiórowych, trzeba używać płyt impregnowanych lub częściowo wodoodpornych płyt klejonych, przy czym zarówno krawędzie przed ułożeniem płyt, jak i całą powierzchnię płyt po ich ułożeniu na ścianie należy kilkakrotnie zagruntować roztworem żywicy syntetycznej. Podobnie zagruntować należy również podłoże (program uprawnienia budowlane na komputer).

Do spoinowania w opryskiwanych wodą obszarach ścian należy stosować materiały mało nasiąkliwe i o małej skurczliwości. Szczególnie przy podłożach o ograniczonej odporności na wilgoć zaleca się stosowanie kitu z żywic epoksydowych lub okładzin bezspoinowych (np. miękkich płatów z PCW) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Badania wykazały, że płytki odrywały się od ścian przede wszystkim wówczas, gdy były układane na cienki podkład na otynkowanej powierzchni ściany. Płytki odpadały razem z warstwą lepiszcza (kleju), która wykazywała niewystarczającą przyczepność do podłoża. Często odpadała również cienka warstwa gładzi tynku, co wskazywało na niewystarczającą przyczepność między warstwami tynku (uprawnienia budowlane).

Płytki przyklejane cienką warstwą kleju wymagają szczególnie dobrej przyczepności do podłoża, lepszej niż płytki mocowane na grubej warstwie zaprawy, które mogą do pewnych granic utrzymywać się wzajemnie i wyrównywać w ten sposób braki podłoża. Przyczepność do podłoża zależy od wytrzymałości samego podłoża i od zdolności wiązania się kleju z jego powierzchnią. Braki wytrzymałości podłoża mogą być spowodowane różnymi niżej podanymi przyczynami (program egzamin ustny).

Brak przyczepności

Przy zastosowaniu zaprawy wapiennej i zbyt chudej zaprawy cementowo-wapiennej albo gipsowej cala warstwa tynku wykazuje zbyt małą wytrzymałość. Przy zaprawie z wapna gaszonego przedwczesne nałożenie płytek wpływa niekorzystnie na wytrzymałość tynku, ponieważ środek wiążący przy zbyt małym dopływie dwutlenku węgla (CO2) z powietrza nie będzie mógł całkowicie stwardnieć. Szkody mogą również spowodować wahania wytrzymałości tynku, gdy użyto go do pokrycia nierówności podłoża lub gdy cienka w zamiarze jego warstwa wykazuje znaczne różnice grubości. W miejscach, w których warstwa tynku jest szczególnie cienka, może np. nastąpić odciągnięcie wody niezbędnej do jego stwardnienia (opinie o programie).

Przy cienkim podkładzie klejącym nie ma możliwości wyrównania klejem nierówności podłoża, dlatego też na podłoże nakłada się często cienką warstwę wyrównawczą z gładzi. Ponieważ nałożona gładź zawiera zwykle więcej środka wiążącego niż podłoże, ma ona od niego większą twardość. Gładź może być także sporządzona z zupełnie innej zaprawy niż obrzutka, wskutek czego słabnie przyczepność między oboma tymi warstwami. Jeśli tynki gipsowe ulegną zawilgoceniu na skutek braku zagruntowania lub niedostatecznego uszczelnienia spoin okładziny przy dużym zawilgoceniu ścian, to utracą one wytrzymałość. Takie same skutki wystąpią, jeżeli na wilgotnej ścianie (np. ścianie wykonanej z silnie moczonych elementów z betonu pumeksowego lub ścianie betonowej świeżo wykonanej) zostanie ułożony tylko powierzchniowo wyschnięty tynk gipsowy ze szczelną warstwą płytek i gdy ulegnie on zawilgoceniu od spodu (segregator aktów prawnych).

Brak przyczepności między klejem a podłożem występuje często w następujących warunkach. Luźne pozostałe na powierzchni podłoża cząstki materiałów, zanieczyszczenia, stwardnienie lub wzbogacenie w środek wiążący warstwy powierzchniowej przerywają na skutek zbyt intensywnego zacierania styk między klejem a podłożem nośnym.

W przypadku braku zagruntowania podłoża sztuczną żywicą, poprawiającą przyczepność, kleje dyspersyjne w postaci past niewystarczająco nawilżają powierzchnię podłoża. Przy mocowaniu płytek zaprawą cementową na tynk gipsowy może dojść w przypadku zawilgocenia podłoża i braku gruntowania do tworzenia się pęczniejących kryształów etryngitu (wodnego siarczanu glinowo-wapniowego) w warstwie granicznej między zaprawą a tynkiem (promocja 3 w 1).