Cementy portlandzkie

W USA produkowane są cementy na podstawie żywic fenolowo- formaldehydowych z wypełniaczem azbestowym Haveg 43 i wypełniaczem kwarcowym Haveg 41. Cementy te znajdują szerokie zastosowanie jako pokrycia ochronne fundamentów i posadzek. Podobnie jak cementy Asplit i Keranol nie są one odporne na działanie silnych utleniaczy (program uprawnienia budowlane na komputer).

Cementy portlandzkie należą do najtańszych i najczęściej stosowanych cementów odpornych na działanie ługów. W przemyśle chemicznym cementy portlandzkie stosuje się jako materiał budowlany w postaci zaprawy oraz betonu do budowy ścian, fundamentów, posadzek itp.

Cement portlandzki otrzymuje się przez wypalenie mieszaniny gliny i wapniaka lub specjalnych gatunków naturalnych wapniaków gliniastych. Wypalanie odbywa się w piecach obrotowych lub szybowych. Otrzymany spieczony produkt nosi nazwę klinkieru cementowego. Cement portlandzki otrzymuje się przez zmielenie klinkieru do odpowiedniej granulacji (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Cement portlandzki pucolanowy zawiera ok. 25-50% kwaśnych domieszek hydraulicznych o wilgotności ok. 2%. Zarobiony wodą twardnieje wolniej niż cement portlandzki osiągając jednak te same własności wytrzymałościowe przy pewnej przewadze jakościowej. Wymaga on dla twardnienia więcej wilgoci niż zwyczajny cement portlandzki, dlatego nie należy go stosować w miejscach suchych (uprawnienia budowlane).

Odporność chemiczna cementów portlandzkich. Cement portlandzki odznacza się stosunkowo dużą odpornością na działanie alkaliów, co tłumaczy się jego charakterem zasadowym. Wykazuje on poza tym małą odporność na działanie czynników agresywnych. Szczególnie niebezpieczne dla cementu portlandzkiego jest działanie kwasu siarkowego lub siarczanów rozpuszczalnych w wodzie, ponieważ w wyniku reakcji wodorotlenku wapniowego z kwasem siarkowym tworzy się gips, który następnie z glinianem wapniowym daje podwójną sól siarczanu i glinianu wapniowego, zwaną ,,bakcylem“ cementu.

Wszystkie cementy organiczne odznaczają się dobrymi własnościami fizycznymi i odpornością chemiczną oraz doskonałą przyczepnością do różnych tworzyw. Jedynie cementy polichlorowiny- lowe wykazują małą przyczepność do stali (program egzamin ustny).

Cementy furanowe

Cementy furanowe odznaczają się dużą odpornością na działanie ługów, natomiast ich odporność na działanie stężonego kwasu azotowego nie jest wystarczająca. Pod wpływem tego kwasu cementy furanowe stają się kruche i ulegają zniszczeniu. Cementy polichlorowinylowe odznaczają się dobrą odpornością na działanie kwasów oraz ługów i mogłyby znaleźć w kraju szerokie zastosowanie. Jednak dużą ich wadę stanowi długi czas wiązania i konieczność stosowania łatwo palnych rozpuszczalników (opinie o programie).

Cementy polichlorowinylowe wytrzymują działanie temperatury do 56°C. Mogą być one stosowane do wykonywania wykładzin, w których odbywa się trawienie blach stalowych. Do trawienia tego stosuje się kąpiel, której temperatura dochodzi do 50°C, o składzie 12-15% HN0₃ i 6% HF. Jak stwierdzono jednak obecność HF powstrzymuje działanie HN0₃, co pozwala na zastosowanie tych cementów.

Dane zawarte w tablicy 23 charakteryzują wytrzymałość spoin z cementów furanowych i polichlorowinylowych w warunkach normalnych, w wodzie wrzącej oraz po obróbce kwasem i ługiem. Podczas badań posługiwano się rurkami grafitowymi spojonymi cementem (segregator aktów prawnych). Szerokość spoiny wynosiła 3 mm, a powierzchnia spoiny - nie mniej niż 9,67 cm². Wytrzymałość spoin na rozerwanie wynosi ok. 198,8 kG/cm². Wytrzymałość na rozerwanie próbek wykonanych całkowicie z cementu jest o 60-70% niższa od wytrzymałości spoin.

Odporność cementów organicznych na działanie różnych środków chemicznych. W celu przeprowadzenia prób cementami wyłożono zbiorniki o pojemności 450 1, po czym do zbiorników tych wlewano poszczególne substancje chemiczne i obserwowano ich działanie na cementy w ciągu 1000 do 2000 godzin przy temperaturze cieczy ok. 40°C (promocja 3 w 1).