Charakter pracy wieńców żelbetowych

Zadania i charakter pracy wieńców żelbetowych są bardzo różnorodne. Stanowią one:

1. zbrojenie skrajne (obwodowe) tarcz stropowych, przenoszące naprężenia rozciągające w przypadku, gdy tarcze te przenoszą parcie poziome wiatru na ściany usztywniające,
2. zbrojenie przeciwdziałające powstaniu nadmiernie szerokich rys temperaturowych i ‘.kurczowych na krawędziach tarcz stropowych (program uprawnienia budowlane na komputer),
3. ściągi, łączące ze sobą ściany konstrukcyjne całego budynku, szczególnie ściany samonośne ze ścianami nośnymi,
4. przewiązki poziome w spoinach pionowych wielkopłytowych ścian usztywniających, zwiększających nośność złącza pionowego,
5. przewiązki wyrównujące różnice odkształceń ścian różnie obciążonych bądź ścian wykonanych z betonów o różnych współczynnikach sprężystości (program uprawnienia budowlane na ANDROID),
6. zbrojenie przejmujące siły poziome, pojawiające się w konstrukcji wskutek nierównomiernych odkształceń podłoża As,
7. zbrojenie przeciwdziałające rozprzestrzenianiu się katastrofy w przypadku, gdy w budynku ulegnie uszkodzeniu jeden ze słupów lub część ściany nośnej (uprawnienia budowlane).

W budynkach z prefabrykatów wieńce żelbetowe mogą znajdować się częściowo w prefabrykacie, a ich ciągłość zapewniać mogą połączenia żelbetowe lub spawane. Stosowane być mogą również wieńce w postaci cięgien sprężających.

Ockiztałcenia konstrukcji budynku w trakcie jego wznoszenia, a następnie użytkowania uwzględnia się przy projektowaniu w trojaki sposób:

• przedzielając konstrukcję odpowiednią przerwą dylatacyjną, w wyniku czego sąsiadujące elementy uzyskują swobodę przemieszczeń; tego rodzaju przerwy służą też ograniczeniu ;kuków odkształceń termicznych i skurczowych (program egzamin ustny);
• łącząc elementy, podlegające różnym odkształceniom, odpowiednio sztywną przewiązką wyrównującą te odkształcenia; połączenie takie powoduje zmianę pierwotnego schematu statycznego, tj. bez tej przewiązki, co musi znaleźć swój wyraz w odpowiednim ukształtowaniu elementów w sąsiedztwie połączenia;
• zmniejszając za pomocą odpowiedniego zbrojenia szerckość rys powstałych na skutek różnicy odkształceń czy też nadmiernej ich wielkości; ten ostatni zabieg nie zmienia schematu statycznego, a raczej cechy elementu konstrukeyjnego (opinie o programie).

Przerwy dylatacyjne

Przerwy dylatacyjne są czynnikiem porządkującym układ i w tym sensie czynią schemat konstrukcyjny bardziej przejrzysty; w zakresie zaś wpływu skurczu i odkształceń termicznych zmniejszają wielkość tych sił pojawiających się w konstrukcji. Jako „przerwa” w konstrukcji są one jednak niepożądane ze względów użytkowych, a wykonanie ich łączy się często z dodatkowymi kosztami. Z tego względu więc ogranicza się zwykle stosowanie przerw do przypadków niezbędnych (segregator aktów prawnych).

Przerwy dylatacyjne mogą sięgać na całą wysokość budynku łącznie z fundamentami lub oddzielać części powyżej wierzchu fundamentu albo oddzielać tylko określone mniejsze części budynku.

Przerwy dylatacyjne na całą wysokość budynku łącznie z fundamentami stosuje się w celu umożliwienia niezależnych osiadań poszczególnych części budynku, a więc w przypadku dużych różnic wysokości, a stąd i ciężaru przyległych części, bądź w przypadku słabych podłoży powodujących nierównomierne osiadanie budynku.

Dylatowanie budynku powyżej wierzchu fundamentu stosuje się w celu przeciwdziałania naprężeniom termicznym. Fundament, znajdujący się odpowiednio głęboko w ziemi, nie podlega już większym odkształceniom termicznym, w związku z czym nie ma też potrzeby jego dylatowania.

Oddzielanie elementów konstrukcji budynku stosuje się w przypadku, gdy nadanie ciągłości konstrukcji w tym miejscu łączy się z nadmiernymi trudnościami technologicznymi lub konstrukcyjnymi (promocja 3 w 1).

Przykład dylatowania podestu i biegów w klatce schodowej budynku wielkopłytowego. Zwrócenie uwagi na układ przerw dylatacyjnych jest szczególnie potrzebne w przypadku tynkowania ścian. Ugięcie podestu lub biegu schodowego przylegającego ściśle do ściany może spowodować ścięcie dużego płatu tynku i szerokie rysy na powierzchni ściany.