Czynność kalibrowania

Konieczność przeprowadzenia czynności kalibrowania wynika z tej przyczyny, że produkowane strużkobetonowe elementy są rozformowywane bezpośrednio po zagęszczeniu mieszaniny w formach, przed związaniem spoiwa (program uprawnienia budowlane na komputer). Organiczne cząstki wypełniacza, pomimo ich zmineralizowania, są sprężyste i wykazują przez kilka godzin po uformowaniu zdolność odkształcenia się (szczególnie w kierunku zagęszczania). Uformowane elementy mają więc tendencję do przyrostu wysokości.

Przyrost ten jest niewielki, ale może osiągać wielkość od kilku do kilkunastu mm (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Wprawdzie wzrost wymiaru jest kompensowany skurczem strużkobetonu, ale przerasta on dopuszczalne odchyłki wymiarów elementów. Stosowane w konstrukcjach budowlanych elementy bez użycia zaprawy łączącej muszą odznaczać się dużą dokładnością wymiarów.
Czynność kalibrowania czyli doprowadzenia wymiarów elementów do pożądanych wielkości jest wykonywana przy zastosowaniu specjalnych automatycznych urządzeń, w których narzędziem tnącym są tarcze korundowe (uprawnienia budowlane).
Urządzenia takie są stosowane w produkcji elementów Durisol.

Elementy arbolitowe nie są kalibrowane, gdyż w okresie wiązania spoiwa są przetrzymywane w formach. W Polsce również nie mamy opracowanych urządzeń kalibrujących. Podobnie jak w poprzednio omówionych betonach z wypełniaczami organicznymi tworzywo trocinobetonów składa się z wypełniacza (kruszywa) organicznego, spoiwa i wody. Stanowią one najczęściej stosowany wypełniacz organiczny. Są to rozdrobnione cząstki drewna, powstające przy przecieraniu drewna; są odpadami przemysłowymi gromadzącymi się w tartakach, stolarniach i innych zakładach przeróbki drewna (program egzamin ustny).

Wielkość uziarnienia trocin jest uzależniona od gatunku przecieranego drewna i jego wilgotności, kierunku przecierania oraz od rodzaju i stanu narzędzi piłujących. Najgrubsze trociny uzyskuje się przy przecieraniu drewna okrągłego w tartakach przy użyciu pił trakowych, najdrobniejsze zaś - przy poprzecznym przecieraniu drewna za pomocą pił tarczowych stolarskich. Najdłuższe trociny otrzymuje się przy przecieraniu drewna mokrego i równolegle do przebiegu włókien, a przy przecieraniu drewna suchego i w poprzek włókien powstają trociny bardzo krótkie (opinie o programie).

Trociny z drzew iglastych

Trociny z drzew iglastych są z reguły dłuższe od trocin uzyskiwanych z drzew liściastych.
Przydatność trocin do produkcji trocinobetonu jest uzależniona od kilku czynników. Do najważniejszych należą: pochodzenie gatunkowe trocin (liściaste-iglaste) wielkość uziarnienia, zdrowotność i stopień zawilgocenia.
Najbardziej przydatne do produkcji trocinobetonów są trociny pochodzące z drzew iglastych: sosny, świerka i jodły (segregator aktów prawnych).

Z drewna drzew liściastych trociny nie nadają się do produkcji trocinobetonów, nie z powodu ich wymiarów, lecz głównie z powodu chemicznych składników drewna liściastego.
Graff uważa drewno bukowe na równi z drewnem dębowym za nieprzydatne do produkcji betonów z wypełniaczami organicznymi. Doring uważa, że trociny dębowe, jesionowe i bukowe wykazują szkodliwe działanie na cement. Również Saiulermann jest zdania, że zawarte w drewnie drzew liściastych związki chemiczne hamują proces wiązania cementu.
Obowiązująca w Polsce norma wyklucza stosowanie trocin z drewna liściastego.
Zagadnienie wpływu uziarnienia trocin na ich przydatność do produkcji trocinobetonów jest oceniane przez wszystkich autorów bardziej zgodnie niż ich rodzaj gatunkowy.

Najbardziej przydatne są trociny długie, pozbawione zanieczyszczeń pyłowych (mączka i bardzo drobne trociny) oraz grubych trzasek. Analiza sitowa trocin z tartaku i trocin ze stolarni mechanicznych wykazała procentowe uziarnienie trocin (promocja 3 w 1). Przy dużym zróżnicowaniu wymiarów konieczne jest przesianie trocin w celu usunięcia z nich przede wszystkim ziarn o 0 < 1 mm, które obniżają wytrzymałość trocinobetonów.