Długość bocznicy kolejowej

Przykładem wadliwej lokalizacji zakładu przemysłowego pod pozorem rozbudowy jest plan przedstawiony na rys. 40. Istniejący zakład obejmował teren o powierzchni 1,5 ha, zabudowany budynkami o powierzchni 1400 m2 rozebranymi w trakcie rozbudowy. Nowy zakład obejmuje teren 7 ha i 35000 m2 powierzchni zabudowanej (program uprawnienia budowlane na komputer).

Długość bocznicy kolejowej, którą należało wykonać, wynosi 8 km. Wynikła przy tym dodatkowo konieczność wyburzenia wielu domów mieszkalnych oraz (na skutek skrzyżowania bocznicy kolejowej z szosą) konieczność wykonania wiaduktu. Rozwiązanie samego planu generalnego jest również nieekonomiczne (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Duże oszczędności w budowie i eksploatacji zakładów przemysłowych przynosi kooperacja zakładów znajdujących się w małej odległości od siebie, to znaczy tworzenie wspólnych osiedli mieszkaniowych, wspólnych urządzeń wodociągowych, kanalizacyjnych, energetycznych, transportowych, magazynów, warsztatów, straży pożarnych, administracji itp.

Przykład oszczędnego zagospodarowania terenu dzięki zastosowaniu kooperacji 2 zakładów przemysłowych (uprawnienia budowlane). Dwa zakłady o podobnej produkcji projektowano pierwotnie na terenach oddzielonych od siebie ogrodzeniem. Kooperacja zakładów przyniosła:
b) połączenie budynków produkcyjnych o analogicznym procesie produkcji,
c) połączenie obiektów energetycznych, transportowych, instalacji sanitarnych i budynków administracyjno-socjalnych,
d) połączenie zakładów w jedną całość i w związku z tym zmniejszenie powierzchni terenu i kubatury budynków, a co za tym idzie zmniejszenie kosztów budowy i eksploatacji.

Ostatecznie w wyniku kooperacji uzyskano następujące główne oszczędności:
powierzchnia terenu z 24,2 ha zmniejszona do 16,3 - oszczędność 33%,
gęstość zabudowy z 20% zwiększona do 27% - zysk 35%,
długość linii kolejowych z 2240 m zmniejszona do 1820 m - oszczędność 19%,
długość ogrodzenia z 1800 m zmniejszona do 1450 m - oszczędność 20% (program egzamin ustny).

Zmniejszenie powierzchni zabudowy

Dalszym źródłem oszczędności jest oszczędna gospodarka terenu i jego właściwe zagospodarowanie polegające na:
a) zmniejszeniu do minimum powierzchni zabudowy i zwiększeniu do maksimum procentu zabudowy,
b) uzyskaniu najprostszego kształtu działki, zbliżonego do prostokąta,
c) prostocie i przejrzystości układu sieci dróg przy minimalnej szerokości jezdni,
d) możliwie najprostszych rzutach budynków,
e) wyborze właściwego układu torów i zmniejszeniu do minimum tzw. wachlarza,
f) komasacji kubatur budynków,
g) unikaniu niepotrzebnych i źle rozmieszczonych rezerw terenowych (opinie o programie).

Zmniejszenie powierzchni zabudowy prowadzi do zmniejszenia: powierzchni działki, długości dróg i sieci instalacyjnych, ogrodzenia itp. Uzyskuje się to drogą łączenia oraz spiętrzania brył budynków. Maksymalną gęstość zabudowy uzyskuje się przez sytuowanie budynków na linii zabudowy, stosowanie minimalnych odległości między budynkami oraz przez upraszczanie rzutów budynków. Przykład niewykorzystania terenu na skutek odsunięcia linii zabudowy dla przepuszczenia toru kolejowego.
Skomplikowany kształt działki prowadzi do powstawania terenów niewykorzystanych, wydłuża drogi transportowe itp.

Porównanie 2 wariantów Rozwiązania tego samego zakładu przemysłowego (segregator aktów prawnych). Uproszczenie kształtu działki przyczynia się w sposób niewątpliwy do oszczędności. Najbardziej korzystnym kształtem działki jest prostokąt o stosunku boków 1:2 łub trapez, przy wprowadzeniu toru kolejowego z jednej strony, a usytuowaniu wejścia i wjazdu z przeciwnej strony działki.
Zasadniczą formą większości budynków przemysłowych jest prostokąt, w oparciu o prostokątny układ dróg.

Układ prostokątny pozwala na najlepsze wykorzystanie terenu, gdyż nie powoduje powstawania martwych przestrzeni oraz ułatwia prowadzenie podziemnych sieci instalacyjnych. Nieregularna zabudowa prowadzi do zmniejszenia gęstości zabudowy, a tym samym do niewykorzystania terenu (promocja 3 w 1).