Doklejka z drewna litego

Odznaczania się doklejki można uniknąć, jeśli spoina klejowa wykonana zostanie nie prostokątnie, a w pozycji pochyłej.
Doklejka z drewna litego na rogach płyty. Na rogach płyty, jak np. drzwiach mebla, doklejki mogą schodzić się rozwarcie lub na skos (program uprawnienia budowlane na komputer).

Jeśli rogi mają być zaokrąglone, jak np. górna krawędź, to doklejki należy załamać na kilku częściach. Metoda zilustrowana na dolnym prawym przykładzie wymaga wprawdzie więcej czasu niż użycie odpowiednio grubszych doklejek (u dołu po lewej), należy ją jednak stosować częściej, gdyż zmniejsza się znacznie udział drewna czołowego i można używać cieńszych doklejek. Leżące na sobie warstwy forniru nie mogą pokrywać się w układzie włókien, bowiem w czasie suszenia obłogu lub deszczyny mogą powstawać pęknięcia uszkadzające także okleinę.

W przypadku płyt stolarskich, układ włókien okleiny przebiega zawsze w kierunku warstwy środkowej. Jeśli okleiny umieszczone zostaną prostopadle do warstwy środkowej, tzn. równoległe do przebiegu włókien obłogu, to płyty stolarskie przed oklejeniem należy zaopatrzyć z obydwu stron w jedną warstwę deszczyny. W zakładach stolarskich do przycinania i łączenia fornirów używa się maszyny do wykrawania gładkiego i łączenia części. Sposoby przycinania i łączenia fornirów ogólnie dostępnymi narzędziami, jak przyrznica i nóż fornirowy (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przycięte i połączone arkusze forniru należy złączyć ze sobą ściśle przed naklejeniem na płytę nośną, aby w czasie prasowania nie rozjechały się, a fugi pozostały szczelne. W zakładach obrabiających forniry stosuje się bardzo różne środki, techniki i narzędzia łączące. 

Do czynności przygotowawczych należy: wyczyszczenie powierzchni prasy (przykładnice), podgrzanie i ustawienie ciśnienia manometrycznego. Temperaturę ustawia się w zależności od rodzaju kleju. Ze szczególną dokładnością należy ustawiać manometr według instrukcji producenta prasy. Przy fornirowaniu do grubości około 1 mm wystarczający jest nacisk prasy rzędu 2 do 3 barów (20 do 30 N/cm2). Przy obłogach pofałdowanych nacisk prasy powinien wynosić od 3 do 4 barów (uprawnienia budowlane).

Nanoszenie kleju

Nakładanie kleju następuje za pomocą klejarki (program egzamin ustny). W przypadku drobniejszych prac stosowanie klejarki jest nieopłacalne, gdyż późniejsze czyszczenie jej jest bardzo czasochłonne. Korzystne są za to metody nakładania kleju. Naniesiona ilość masy, do jakiej się dąży, uzależniona jest od rodzaju kleju i metody nakładania. Powinna wynosić około 100 do 150 g/m2.

Gdy do fornirowania stosuje się kleje w proszku, to pierwszym krokiem przed przystąpieniem do pracy jest rozrobienie masy klejowej. Należy przy tym ściśle przestrzegać podanego przez producenta w instrukcji stosunku składników mieszanki (opinie o programie).
Klej zbyt rzadki prowadzi do prześwitów w warstwie kleju, klej gęsty trudno się nakłada i szybko zasycha.
Specjalne kleje do fornirowania zawierają dodatki, jak np. rozcieńczalniki i środki wypełniające, które zapobiegają prześwitom w masie klejowej i mają zmniejszyć koszty klejenia. Forniry najlepiej jest nałożyć krótko przed włożeniem części do rozgrzanej prasy, w celu uniknięcia napęcznienia ich i pofałdowania (segregator aktów prawnych).

Napełnienie i zamknięcie prasy
Tę fazę należy dobrze przygotować i szybko przeprowadzić, aby od momentu nałożenia pierwszej części na rozgrzaną powierzchnię prasy, do chwili zamknięcia prasy, minęło jak najmniej czasu (promocja 3 w 1).

Klej zbyt mocno zaschnięty lub utwardzony już przez ciepło nie może ogarnąć całkowicie forniru w czasie prasowania i prowadzi do wadliwych sklejeń („pęcherze powietrzne").
Minimalny czas prasowania kształtuje się w zależności od użytego kleju, ustawionej temperatury przykładnic i grubości forniru. Informują o tym instrukcje użytkowania wydane przez producenta kleju.