Drewno twarde

Metoda stosowania drewna warstwowego umożliwia ograniczenie do minimum powstawania odpadków przez dobieranie w odpowiednim stosunku drewna miękkiego z sękami i innymi wadami. Drugą zaletą jest możliwość otrzymywania elementów o znacznych długościach. W celu zachowania jednakowej wytrzymałości w całym elemencie poddawanym zginaniu konieczne jest mijankowe rozmieszczenie złącz (spojeń) poszczególnych warstw wzdłuż krzywizny. Powinno się przy tym dobierać listwy o jednakowej grubości, gdyż to ułatwia proces prasowania. Grubość dobieranej listwy zależy od promienia zamierzonej krzywizny (program uprawnienia budowlane na komputer).

Drewno twarde może być zginane przy mniejszym promieniu krzywizny niż drewno miękkie z uwagi na większą zwartość tego pierwszego. Przy układaniu listew należy zwrócić uwagę na to, aby okleiny wycinane z kloca wzdłuż czy też skrawane obwodowo były układane wewnętrznymi licami słojów do wewnętrznej strony krzywizny (dla uniknięcia złamania). W przypadku gdy listwy mają być użyte do budowy elementów konstrukcyjnych o dużych wymiarach i małym promieniu krzywizny, należy je zanurzyć na pewien czas we wrzącej wodzie w celu zmiękczenia (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Zginanie drewna warstwowego wykonuje się za pomocą prasy hydraulicznej albo za pomocą ciśnienia pary lub powietrza. Ułożone okleiny zgina się między dwiema formami o dokładnie ustalonym kształcie, co umożliwia równomierne rozłożenie ciśnienia. Czasem stosuje się formy z klamrami, które jednak wywierają niepożądany nacisk punktowy zamiast powodować sklejanie i równomierne wiązanie na całej długości (uprawnienia budowlane). Metodą, która najlepiej rozwiązuje tę trudność, jest prasowanie za pomocą cieczy. Pomiędzy listwy, z których ma powstać element z drewna warstwowego, i formę wprowadza się rozdęty worek gumowy napełniony cieczą, wywierającą równomierny nacisk na całą płaszczyznę w kierunku promienia krzywizny. Zginanie grubego elementu z drewna warstwowego wykonuje się przez umieszczenie go wraz z formą w autoklawie, w którym można zastosować większe ciśnienie (program egzamin ustny).

Warstwowe wkładki

W Instytucie Badania Produktów Leśnych opracowano metodę produkcji wygiętych listew o nieograniczonej długości. Dobiera się listwy o wymaganej szerokości i zawartości wilgoci, następnie specjalna maszyna ścina brzegi skośnie, po czym skleja się listwy wzdłuż brzegów, dzięki czemu powstaje bardzo trwałe złącze. Tak otrzymaną złożoną listwę nawija się następnie na bęben, z którego przechodzi ona znów na obracającą się formę o napędzie elektrycznym. Po jednym całkowitym obrocie formy z nawiniętą na niej listwą - wewnętrzna powierzchnia listwy zostaje powleczona klejem, przy czym czynność tę należy powtarzać aż do uzyskania wymaganej grubości (opinie o programie).

Warstwowe wkładki stosuje się tylko przy zginaniu małego wycinka elementu konstrukcyjnego. Na końcach elementu dokonuje się piłą podłużnych cięć. Wkładki warstwowe muszą być tak przycięte, aby pasowały do wypiłowanych wycięć o różnych długościach. Następnie pokrywa się je klejem i wkłada do wycięć, po czym element zgina się w sposób wyżej opisany. Jeżeli wymagane jest zginanie w dwu płaszczyznach, wówczas należy tę czynność wykonać w dwu stadiach, oddzielnie dla każdej krzywizny (segregator aktów prawnych). Najpierw zgina się listwy w jednej płaszczyźnie i pozostawia tak aż do utwardzenia kleju. Następnie w części

przeznaczonej do zginania w drugiej płaszczyźnie przepiłowuje się kilka oklein pod kątem prostym do warstw. Okleiny powleka się klejem i poddaje naciskowi aż do uzyskania wymaganego kształtu. Aby uniknąć marnowania materiału, stosuje się wkładki zamiast zginania w drugiej płaszczyźnie. Metcdą otrzymywania ciągłych listew produkuje się również rury i walce. Zasada warstwowych rur lub walców znalazła już zastosowanie w budownictwie okrętowym przy wykonywaniu masztów i słupów, dlatego też należy przypuszczać, że zostanie ona również zastosowana przy wyrobie lekkich elementów konstrukcyjnych w przemyśle budowlanym  (promocja 3 w 1).