Estetyczny wygląd zewnętrzny

Dla należytego przywarcia grysu do płyty ziarna jego muszą być zagłębione w podkładowej warstwie płyty co najmniej do połowy, czego dokonuje się w czasie wałowania lub krótkotrwałego wibrowania płyty. Po obróbce cieplnej mogą na fakturowej warstwie płyty pojawić się wykwity lub nalot mleczka cementowego, które można usunąć przez przemycie słabym roztworem kwasu solnego, a następnie wodą (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wykończanie żwirem jest 1,5-2 razy tańsze niż grysikiem marmurowym. Żwir jest materiałem bardziej dostępnym, a posypka żwirowa jest bardziej trwała. Poza tym, na warstwie fakturowej z grysiku marmurowego nagromadza się dużo kurzu. Powierzchnia płyt zanieczyszcza się przy tym wówczas, gdy przy bardzo gładkiej powierzchni żwiru kurz zostaje zmyty deszczem. Szczególnie dobre jest zestawienie gruboziarnistej posypki żwirowej z warstwą dekoracyjną zabarwionego betonu. Ładny zewnętrzny wygląd płyt można uzyskać przez zastosowanie szaro-czarnego grysiku marmurowego lub granitowego z wermikulitem, jak również, z rozdrobnionym szkłem (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Estetyczny wygląd zewnętrzny mają budynki licowane płytami wykończonymi w warunkach fabrycznych z zastosowaniem rozdrobnionego szkła, które otrzymuje się z odpadów powstających przy produkcji szkła technicznego lub też z kawałków zastygłej masy szklanej różnego kształtu i barwy. Barwę masy szklanej można dobrać przez wprowadzenie tlenków metali przy topieniu odpadów szklanych. Przed zastosowaniem szkło rozdrabnia się w kruszarce młotkowej, a następnie przesiewa na sitach wibracyjnych na frakcje 20-40, 104-20 i 54-10 mm (uprawnienia budowlane). Przy formowaniu płyt licem do góry należy warstwę podkładową zaprawy wykonać na białym cemencie i jasnych piaskach kwarcowych.

Licowanie płytkami ceramicznymi

Licowanie płytkami ceramicznymi i szklanymi jest bardzo rozpowszechnione. Stosuje się przeważnie różnobarwne płytki ceramiczne o wymiarach 48×48, 23×23 i 20×20 mm i grubości 4 mm, a do płyt niskich parterów - płytki szkliwione o wymiarach 65×120 mm i grubości 8 mm, o czterech i więcej kolorach. Licowanie płytkami ceramicznymi jest trwałe i praktyczne (program egzamin ustny).

Małe płytki ceramiczne są w wytwórniach radzieckich nalepiane na papier pakowy w postaci dywaników o wymiarach od 500×600 do 600×800 mm. Przy układaniu dywaników na płytę powstaje duża liczba styków, które trzeba starannie dopasować. W celu polepszenia zewnętrznego wyglądu płyt powiększa się dywaniki - na specjalnych stołach z szablonami do takich rozmiarów, aby na każdą płytę przypadło nie więcej niż sześć-osiem zwiększonych dywaników (opinie o programie).

Niekiedy dywaniki z różnobarwnych płytek zestawia się bezpośrednio w wytwórni wyrobów żelbetowych. Płytki rozkłada się według wymaganego rysunku na arkuszu posmarowanym klejem, pozostawiając między nimi spoiny o szerokości 3-4 mm. Ten dość pracochłonny proces ma swoje zalety - mały odpad płytek i możliwość otrzymania dywaników o wymiarach odpowiadających wymiarom płyt ściennych. Dywaniki można również zestawić z odpadów (złomu) różnokolorowych płytek ceramicznych w celu otrzymania mozaiki typu „brekcji”. Przy tym stłuczone płytki należy tak układać, aby ogólna powierzchnia luzów i odstępów nie przekraczała 35% całej powierzchni (segregator aktów prawnych).

Płyty do tego rodzaju licowania formuje się licem do dołu, gdyż upraszcza się przy tym technologia i zwiększa się siła sczepienia płytek ceramicznych z betonem. Dywaniki przeznaczone do układania w formie powinny być czyste, a po ułożeniu z lekka nawilżone z pistoletu rozpylającego. Najpóźniej po upływie 10 min. od nawilżania nakłada się na płytki ceramiczne warstwę (grubości 15-20 mm) półciekłej zaprawy, a następnie - warstwę betonu konstrukcyjnego (promocja 3 w 1).

Po uformowaniu i obróbce cieplnej płytę zdejmuje się z podkładu i kieruje na specjalne stanowiska, gdzie za pomocą płuczek usuwa się papier i klej. Następnie przeprowadza się kontrolę, a w razie potrzeby remont licówki.