Fizyczna długotrwałość wielokondygnacyjnego domu

Według poglądu specjalistów z Centralnego Naukowo-Badawczego i Projektowego Instytutu Mieszkaniowego (CNILEP-żyliszcza) czas moralnego zużycia się nowoczesnego domu mieszkalnego wynosi 25-30 lal. Potem należy go wyremontować (zmodernizować) lub rozebrać. Natomiast fizyczna długotrwałość wielokondygnacyjnego domu wielkopłytowego wynosi ponad sto lat. Wynika z tego, że obecnie domy są użytkowane w pełni zaledwie przez czwartą część swego istnienia (program uprawnienia budowlane na komputer).

Po upływie kilku dziesięcioleci sprzeczność ta widocznie jeszcze bardziej zaostrza się: nowe wymagania co do planowania i inżynieryjnego wyposażania mieszkań (przekształcane przegrody, obowiązkowa klimatyzacja, regulowane nasłonecznianie itp.) jeszcze bardziej skrócą okresy moralnego starzenia się pomieszczenia, a jego fizyczna długotrwałość może stać się jeszcze większa; pojawią się nowe, bardziej trwałe materiały, doskonalsze stawać się będą metody budowy. Rozpiętość między okresami zużycia się moralnego i fizycznego budynków będzie się zwiększać (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Tymczasem od prawidłowego wyboru materiałów i konstrukcji stosowanych w budownictwie zależy nie tylko fizyczna, ale także moralna długotrwałość budynków. Istotnie, dom zbudowany z żelbetowych bloków przestrzennych, ściśle ustalających gabaryty pomieszczeń i nie pozwalających na żadną zmianę planu, moralnie zestarzeje się dużo wcześniej niż dom z lekkimi przekształcanymi przegrodami z tworzyw sztucznych (uprawnienia budowlane).

Układ kratownicy

Autor pierwszego radzieckiego projektu domu z tworzyw sztucznych A. Burow pisał: „Należy zbudować przede wszystkim i w najkrótszym czasie dobre mieszkania, nie psując przy tym na wieki oblicza kraju". Budując co rok ok. 2,5 miliona mieszkań o łącznej powierzchni użytkowej powyżej 100 min metrów kwadratowych nie wolno zapominać o nieuniknionym w wieku postępu technicznego (program egzamin ustny). Zagadnienie kapitalnego remontu (modernizacji) i rozbiórki budynków skomplikowało się :-równo jakościowo, jak i ilościowo. Już dziś powierzchnia budynków mieszkalnych, podlegających rozbiórce, wynosi ok. 1/6 co rok wprowadzanej do eksploatacji nowej powierzchni mieszkalnej, a w miarę wzrostu zakresu nowego budownictwa zwiększać się będzie również zakres rozbiórki. Rozwiązania wszystkich tych zagadnień należy szukać w nowych naukowych : projektowych propozycjach, których zaczątki ‘ą widoczne już dzisiaj (opinie o programie).

.,Niech każde pokolenie buduje mieszkanie dla ziębię" twierdzą jedni. „Trzeba budować domy, których fizyczna długotrwałość równa jest kresowi ich moralnego zużycia" wtórują inni. Ale takie podejście (tak samo jak i nadmierna długotrwałość budynków mieszkalnych) nie jest usprawiedliwione ekonomicznie. Przecież planowanie, konstrukcje nośne, osprzęt inżynieryjny i inne składniki jednego organizmu mieszkania starzeją się niejednocześnie. A więc ich długotrwałość fizyczna powinna być różna (segregator aktów prawnych).

Już na początku obecnego stulecia architekci zastanawiali się nad tym, jak należy budować, ażeby nie płodzić ,,pomników współczesnej starzyzny”, a w niedalekiej przyszłości nie uciekać się do pomocy maszyn do rozbijania ścian. Mniej więcej równocześnie w różnych krajach, różnymi drogami projektanci doszli do takiego wniosku: należy odosobnić główną konstrukcję nośną (strukturę) budynku, która może służyć przez stulecia, od szybko starzejącego się mieszkania (komórki mieszkalnej) w taki sposób, ażeby je można było w razie konieczności, bez uszczerbku dla całego organizmu, wyłączyć i zastąpić nowym, odpowiadającym teraźniejszym wymaganiom (promocja 3 w 1). Paryscy architekci Birot i Fernier widzą na przykład miasto przyszłości jako konstrukcję nośną zrealizowaną metodami przemysłowymi i tworzącą przestrzenny stalowy lub żelbetowy układ kratownicy, który można wypełnić przesuwnymi elementami (mieszkaniami, lokalami publicznymi i in.) odpowiadającymi potrzebom czasu.