Granity

Skały drobno- lub grubokrystaliczne, składające się głównie z kwarcu, ortoklazu, plagioklazów kwaśnych i składników ciemnych. Składniki ciemne stanowią: mika, hornbłenda lub augit. Zabarwienie granitu jest jasne - do ciemnoszarego, czerwone lub żółtawe. Ciężar właściwy wynosi 2,G - 2,75 (program uprawnienia budowlane na komputer). Wytrzymałość na ściskanie 1000 -f- 2000 kG/cm² lub więcej (do 3000 kG/cm²). Pod względem składu chemicznego granity należą do skał najbardziej kwaśnych (zawartość krzemionki wynosi najczęściej powyżej 65%). Granity występują w przyrodzie tworząc liczne pnie skalne. Oddzielność ich jest przeważnie równoległościenna.

Granity ze względu na niezbyt trudną obróbkę, małą porowatość .i ścieralność oraz łatwość polerowania mają w technice szerokie zastosowanie; używane są jako materiał brukowy, kruszywo, kamienie budowlane, dekoracyjne na pomniki itp., zależnie od wytrzymałości, struktury i barwy (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Ze wszystkich skał głębinowych granity są najbardziej rozpowszechnione. Są to skały krystaliczne, ubogie w kwarc lub zupełnie nie zawierające go (w odróżnieniu od granitu); składają się głównie z ortoklazu, małych ilości plagioklazów kwaśnych i ciemnych minerałów, jak horn- blenda, augit lub biotyt. Zależnie od tego, rozróżniamy sjenity horn- blendowe, Motylowe i augitowe (uprawnienia budowlane).

Sjenity homblendowe mają barwę ciemną,’czerwoną lub brunatną; sjenity augitowe są szare lub ciemnozielone. Ciężar właściwy sjenitu wynosi 2,7-2,9. Wytrzymałość na ściskanie 17004-2600 kG/cin². Zastosowanie w technice takie samo, jak granitu; głównie używane są jednak jako materiał brukowy i kruszywo. Sjenity tworzą pnie podobnie jak granity, nie są jednak tak rozpowszechnione (program egzamin ustny).

Monzonity

Monzonity różnią się od sjenitów tym, że obok ortoklazu występują w ich składzie równe ilości plagioklazów. Wszystkie inne własności, formy występowania i zastosowanie są takie same, jak sjenitów (opinie o programie).

Ten rodzaj skał głębinowych składa się z plagioklazu kwaśnego z mniejszą lub większą ilością hornblendy, biotytu lub augitu. Barwa diorytów jest szaro-biała (nakrapiana), w odmianach o mniejszym ziarnie jest ciemnozielona, stąd dawna nazwa ,,kamień zielony", która do dziś jeszcze jest stosowana w technice. Dioryty występują w przyrodzie samodzielnie jako niewielkie pnie skalne lub na brzegach utworów granitowych. Zawierają wówczas w niewielkiej ilości kwarc i nazywają się diorytami kwarcowymi. Ta odmiana stanowi przejście od diory- tów do granitów. Dioryty kwarcowe, zawierające biotyt i hornblende, nazywają się tonalitami lub granodiorytami (segregator aktów prawnych).

Wytrzymałość na ściskanie diorytów wynosi 2000 - 2600 kG/cm², ciężar właściwy 2,75-2,97; zawartość krzemionki 45-60%. Enoryty są używane jako kamienie brukowe, dekoracyjne itp. podobnie jak granity. Drobnoziarniste dioryty homblendowe używane są jako materiał budowlany i tłuczeń. Są to skały ziarniste, o bardzo zmiennej wielkości ziarna, o barwie czarnej lub zielonej z białymi plamami. Gabra składają się z plagioklazu zasadowego (bogatego w tlenek wapnia (CaO) i augitu (dialagu lub hyperstenu), rzadziej hornblendy.

Gabro zawierające w większej ilości oliwin nazywa się gabrem oli- winowym. Jako minerały akcesoryczne występują w gabrze: apatyt, magnetyt, piryt. Gabra odznaczają się bardzo zmiennym składem mineralogicznym, wskutek czego odróżniamy kilka odmian (gabro-noryt, gabro hornblendowe, gabro oliwinowe, noryt oliwinowy itp.). Gabra ‘.worzą pnie, żyły pokładowe i złoża. Ciężar właściwy wynosi 2,8-3, są ubogie w krzemionkę (40-f-55%) i alkalia, zawierają dużo żelaza (Fe), wapnia (Ca) i magnezu (Mg). Wytrzymałość na ściskanie zmienia się zależnie od wielkości ziarna; przy bardzo dużym ziarnie obniża się do 1000 kG/cm². Gabra są skałami zwartymi, trudnymi do obróbki; dostarczają wytrzymałych materiałów brukowych (promocja 3 w 1).