Holowanie

Zaletą rodzaju urządzeń jest możliwość wykonania ich i zmontowania całkowicie na powietrzu, np. w suchym doku. Wadą jest ograniczona głębokość dna, na którym można je posadowić (do ok. 55 m) oraz ograniczenie wymiarów poziomych. Holowanie ich jest kosztowne i kłopotliwe i przestawianie ich z miejsca na miejsce opłaca się tylko na niewielkie odległości.
Pierwsze platformy zanurzalne miały pontony o przekroju i rzucie poziomym prostokątnym (program uprawnienia budowlane na komputer).

Nowszą formę platformy zanurzalnej. Jest to platforma „Transworld Rig 54” z Zatoki Meksykańskiej, zbudowana w 1963 r., posadowiona na głębokości 54 m. W rzucie poziomym ma kształt trójkąta, którego wierzchołki wspierają się na trzech „butlach”, tj. kolumnach u dołu walcowych o średnicy 10-15 m, u góry zbieżnych do 9 m. Każda butla z kolei wspiera się na małym prostopadłościennym pontonie o wymiarach 22,50×21,30×6,10 m, połączonym z innymi rurą o średnicy ok. 4 m. Kilka dodatkowych podpór rurowych podtrzymuje lekką platformę z dźwigarów stalowych. Jak oceniają specjaliści, opisana platforma pozostanie szczytowym osiągnięciem w swoim zakresie, gdyż przekroczenie głębokości 54 m przez platformy zanurzalne nie wydaje się możliwe (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Platform „butlowych” (lecz mniejszych) zbudowano kilkanaście, w sumie platform zanurzalnych ok. 30; ustępują one pod względem liczby platformom na pływakach „półzanurzalnym”, które na mniejszych głębokościach mogą być również stawiane na dnie i platformom podnoszonym.

Platformy zanurzalne są pewniejsze od innych, uszkodzone mogą być podniesione, naprawione w doku.
Inną platformę „Monopod” opartą na jednej rurowej kolumnie, która z kolei wsparta jest na 2 równoległych walcowych pontonach i łączących ją rurach oraz na 4 zastrzałach.
W 1973 r. wykonano w Polsce pierwszą platformę wiertniczą zanurzalną i ustawiono ją na Zatoce Puckiej (uprawnienia budowlane).

Nadmierne wciskanie

Platformy podnoszone (jack-up) stanowią dalszy krok w rozwoju platform wiertniczych i powoli wypierają platformy stałe. Obecnie już stanowią ponad połowę wszelkich platform używanych w wiertnictwie morskim i z każdym rokiem ich przybywa, przy czym projektowane są nowe typy. Są one stosunkowo tanie, koszt dużej samobieżnej platformy podnoszonej (80X40 m, głęb. 85 m) wynosił w 1970 r. ok. 10-11 min dolarów, i wykazują szereg zalet w eksploatacji (program egzamin ustny).

Osiągalna dziś głębokość dna, na którym mogą być posadowione, wynosi ok. 100 m, projektuje się jednak platformy, które mogą być posadowione jeszcze głębiej (do 250 m). Ich prototypem były znane wysepki pływające De Longa, do dziś stosowane w budownictwie morskim. Konstrukcję ich stanowi ponton, na którym montuje się wieżę wiertniczą i inne potrzebne urządzenia (obecnie z płytą lotniska dla helikopterów), zaopatrzony w 3-16 podpór, nazywanych tu szczudłami, przesuwnych pionowo (lub z lekkim ukosem). Gdy szczudła są podniesione, platforma unosi się na wodzie,
może być przeholowana na dowolne miejsce. Niektóre nowsze platformy mają kadłuby okrętowe i dysponują pewną mocą, co ułatwia holowanie i manewry przy rurze wiertniczej. Zaczęto również konstruować platformy samobieżne, nie potrzebujące holowników (opinie o programie).

Na miejscu przeznaczenia szczudła opuszczane są tak, że dolne ich końce dotykają dna i wówczas platforma staje się nieruchoma na krótszy lub dłuższy czas. Ponton podnosi się wówczas na szczudłach na odpowiednią wysokość i roboty mogą być na nim prowadzone swobodnie, bez względu na pogodę. Najnowsze duże platformy znoszą nawet huragany (segregator aktów prawnych).

Dla pierwszych platform tego rodzaju problemem stało się nadmierne wciskanie się szczudeł w miękki grunt dna. Parę platform się nawet z tego powodu przewróciło. Zaczęto więc stosować na dolnych końcach szczudeł, szersze od nich walce lub prostopadłościany blaszane, a także ruszty blaszane łączące szczudła u dołu ze sobą. Niektóre szczudła opatrywano w zaostrzone zakończenia, które wciskano w grunt dna dla lepszego ich umocowania (promocja 3 w 1).