Izolacja lekka

Zaletą izolacji lekkiej bez wkładek jest łatwość i szybkość jej wykonania, mały stosunkowo koszt i możliwość zmechanizowania robót. Wadą izolacji lekkiej bez wkładek jest szybkie jej zużycie, zwłaszcza cienkiej warstwy, oraz stosunkowo duża łatwość uszkodzenia przy odkształceniach konstrukcji. Izolacja ta nie wytrzymuje ciśnienia wody naporowej (program uprawnienia budowlane na komputer). Przy zetknięciu z gruntem izolacja lekka może poza uszkodzeniami mechanicznymi ulec uszkodzeniu na skutek działania czynników biologicznych. Aby temu zapobiec, należy do materiałów izolacyjnych asfaltowych dodawać środki przeciwgnilne.

W celu zwiększenia wytrzymałości wskazane jest używanie mas zawierających wypełniacze włókniste, jak azbest lub wełny mineralne (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
W związku z wyżej podanymi właściwościami lekka powłokowa izolacja może być stosowana jedynie w celu zabezpieczenia przed wilgocią kapilarną. Do izolowania tarasów i innych miejsc, wystawionych na działanie wpływów atmosferycznych, w naszych warunkach klimatycznych lekkiej izolacji bitumicznej bez zakładek nie należy stosować.
Izolacje powinny stanowić ciągłą, jednolitą i szczelną warstwę oddzielającą całą budowlę lub jej część od wody (albo od pary wodnej w przypadku izolacji parochronnej). Zasada ta obowiązuje przy wszystkich rodzajach izolacji (uprawnienia budowlane).

Izolacje powinny całkowicie przylegać do powierzchni izolowanych, nie mogą tworzyć soczewek powietrznych lub wodnych (tzw. pęcherzy), jak również nie powinny się łuszczyć i wykazywać pęknięć.
W przypadkach skomplikowanych kształtów powierzchni izolowanych, kiedy możliwość poprawnego ułożenia izolacji papowej budzi wątpliwości, a powłoka z samego lepiku nie daje gwarancji trwałości, dopuszcza się wykonywanie powłok bitumicznych zbrojonych (np. przy izolacji zbiorników o skomplikowanym kształcie, niektórych fundamentów pod maszyny). Do zbrojenia powłok należy stosować impregnowaną tkaninę jutową, maty lub tkaniny szklane, a w szczególnym przypadku siatki metalowe o oczkach 2-3 mm (program egzamin ustny).

Wykonywanie izolacji

Wykonywanie izolacji z mas powłokowych układanych na gorąco. Porównując izolację z mas powłokowych układanych na gorąco z izolacją z mas powłokowych układanych na zimno, należy zauważyć, że na nałożenie powłok z masy używanej na zimno potrzeba mniej robocizny niż na nałożenie powłoki na gorąco, robota nie wymaga pośpiechu i może być wykonywana przy niższych temperaturach powietrza (opinie o programie).

Powłoki układane na gorąco wykonuje się z lepiku asfaltowego na gorąco odpowiadającego normom PN-57/B-24625 i PN-58/C-96177, z lepiku smołowego stosowanego na gorąco odpowiadającego normie PN-63/B-24626, z asfaltu przemysłowego PS-75 odpowiadającego normie PN-60/C-96178, względnie z mieszanek innych asfaltów o odpowiednich właściwościach. Powłoki układane na
zimno wykonuje się z lepiku asfaltowego stosowanego na zimno, odpowiadającego normie PN-58/B-24620.
Wykonując powłoki asfaltowe na gorąco, należy ogrzać masę asfaltową do temperatury 160-f-180°C, wykonując powłoki smołowe do temperatury 120-H-140°C (segregator aktów prawnych).

Przy powłokach asfaltowych i smołowych układanych na gorąco każdą następną warstwę należy układać dopiero po całkowitym zastygnięciu warstwy poprzedniej na suche i oczyszczone z kurzu powierzchnie (zależnie od temperatury otoczenia), lecz nie wcześniej niż po 3-4 godzinach.
Grubość pierwszej warstwy powłoki nie powinna przekraczać 1 mm, grubość drugiej warstwy 1,5 mm. Świeżo nałożone powłoki zaleca się wygładzać gładzikami dekarskimi (dla zapewnienia większej szczelności) (promocja 3 w 1).

Jeżeli powłokę z masy używanej na gorąco wykonuje się w kilku etapach, to należy po każdej, nawet krótkiej przerwie brzegi już ostygłej powłoki ponownie powlec gorącą masą na szerokość co najmniej kilkunastu centymetrów, aby otrzymać należyte połączenie z nową gorącą powłoką. Na powłokę o grubości 1 mm zużywa się ok. 1 kg masy (materiału bez wypełniacza) na 1 m2 izolowanej powierzchni.