Karbowane rurki

O wyborze sposobu decydują, poza krzywizną tras, również względy technologiczne w konstrukcjach monolitycznych, realizowanych często w trudnych warunkach, stosuje się prawie wyłącznie osłony kablowe. W konstrukcjach prefabrykowanych, np. przy wytwarzaniu betonowych segmentów w warunkach fabrycznych, najczęściej formuje się kanały w betonie zarówno ze względu na oszczędność materiału osłon, jak i dla stworzenia lepszych warunków zespolenia cięgien z betonem (program uprawnienia budowlane na komputer). W obydwu przypadkach kanały muszą być tak uformowane, aby zapewniały:

• swobodny przesuw cięgna w czasie naciągu,
• uzyskanie projektowanej trasy cięgien w pionie i poziomie,
• małe współczynniki oporu i tarcia cięgien,
• możliwość dokładnego zainiektowania, zapewniającego zespolenie cięgna z betonem elementu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Spełnienie tych wymagań możliwe jest przy odpowiednim przekroju poprzecznym kanału oraz dokładnym wykształceniu trasy kanału, bez załamań i zbędnych przegięć, przy należytym ustabilizowaniu elementów cięgna w przekroju poprzecznym, a także przy zapewnieniu możliwie gładkiej powierzchni styku cięgna z betonem lub osłoną. Z tych względów współczesne systemy sprężania narzucają lub przynajmniej zalecają wymiary przekroju kanałów oraz sposoby ich formowania dla określonych typów cięgien (uprawnienia budowlane).

Osłony kabli są to najczęściej spiralnie karbowane rurki z cienkiej blachy, które przy niewielkim zużyciu metalu zapewniają dużą odporność na zagniecenie. Osłony wytwarza się z taśmy z blachy grubości 0,2-0,3 mm, łączonej tak, że tworzy ona sztywną lub giętką rurkę, zapewniającą jednak szczelność w warunkach betonowania. Specjalne łączniki służą do zespolenia odcinków osłon, a inne stanowią trójniki do włączenia przewodu iniekcyjnego lub odpowietrzającego (program egzamin ustny). Dla niewielkich cięgien sprężających, np. kabli prętowych, wprowadzane są coraz częściej osłony z tworzyw sztucznych.

Kanały w betonie

Kanały w betonie formowane są różnymi metodami, zależnie od ich przekroju i długości; skuteczne okazały się cztery sposoby:

• rdzenie stalowe prętowe lub rurowe wyciągane w początkowej fazie twardnienia betonu;
• rdzenie z podatnego tworzywa, pozwalające na wykształcenie niewielkiej krzywizny osi kanału;
• węże gumowe wypełnione wodą pod ciśnieniem w czasie betonowania, a następnie łatwo wyciągane dzięki zmniejszeniu przekroju;
• spirale z drutu stalowego ciasno nawiniętego, osadzone na wewnętrznym rdzeniu po stwardnieniu betonu usuwa się rdzeń, a następnie wykręca spiralę, której zwoje przewężając się zrywają stopniowo przyczepność (opinie o programie).

Zarówno przy układaniu elementów formujących kanały w betonie, jak i kabli w osłonach, konieczne jest dokładne i odporne na warunki betonowania i wibrowania ustabilizowanie elementów w deskowaniu. Pomocne jest tu przede wszystkim zbrojenie konstrukcyjne strzemiona i wkładki podłużne oraz specjalne podkładki z klocków betonowych lub kształtek z tworzywa sztucznego; trzeba to wyraźnie zaznaczyć na rysunkach projektowanej konstrukcji (segregator aktów prawnych). Równie ważne jest ustabilizowanie elementów w pionie, jak i w poziomie; nie zachowując trasy w pionie, zwiększa się opory przy naciągu lub zmienia założone w obliczeniach mimośrody siły sprężającej, a nie zachowując trasy w poziomie, wprowadza mimośrody, które zwłaszcza w smukłych elementach już przy niewielkich wartościach powodują niekorzystne boczne wygięcie.

Aby z kręgu drutu lub splotu stal sprężająca znalazła się w kanale w stanie gotowym do naciągu, konieczne jest odpowiednie uformowanie i wyposażenie kabli oraz wprowadzenie ich do osłon lub kanałów (promocja 3 w 1). Zależnie od systemów są to czynności o różnym stopniu komplikacji. Stosunkowo najbardziej złożone są czynności przygotowawcze w dużych cięgnach oraz przy zakotwieniach głowicowych z obydwu końców cięgna uformowanie głowic musi być przedzielone wciągnięciem kabla do rury osłonowej. Najprostsze jest natomiast przygotowanie kabli prętowych.