Katastrofalne podmycie

Zadaniem zastrzyków cementowych, jak również chemicznych, wprowadzanych do skał masywnych, jest uszczelnienie ich (program uprawnienia budowlane na komputer). Najczęściej stosowanym przykładem stosowania tych zastrzyków może być uszczelnianie terenu pod zapory wodne. Przy budowie zapór zależy na tym, żeby woda spiętrzona przez zaporę w zbiorniku nie uciekała szczelinami, jakie mogą być w gruncie. Ucieczka taka może spowodować duże straty wody, stwarzając jednocześnie obawę rozmycia i rozszerzenia istniejących kanalików, co nieraz mogłoby doprowadzić nawet do katastrofalnego podmycia. Pomysł uszczelniania podłoża pod zaporami za pomocą zastrzyków rozpowszechnił się szczególnie dzięki pracom szwajcarskiego geologa Lugeona (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Technika wykonywania zastrzyków cementowych w skałach masywnych, jak to dalej będzie wyłożone dokładniej, poszła tu dwiema drogami: stosuje się prowadzenie zastrzyków w kolejności od dołu i w kolejności od góry. Mleko cementowe wtłacza się pompą nieraz pod dużym ciśnieniem, często 30-40 at n, a czasem koło 100 atn, stosując stałą kontrolę tego ciśnienia (uprawnienia budowlane). Znaczne ciśnienie potrzebne jest, aby spowodować dobre przenikanie zaczynu w głąb szczelin; stale jednak trzeba liczyć się z niebezpieczeństwem przezwyciężenia w skałach siły spójności, oderwania górnej części pokładów i podnoszenia się ich ku górze. Aby móc kontrolować zachodzące w głębi zjawiska, prowadzi się bez przerwy pomiar ciśnienia (program egzamin ustny). Pomiary ciśnienia dają 4 rodzaje charakterystycznych wykresów. W pierwszym przypadku mamy regularny wzrost ciśnienia z postępem czasu T, obrazujący pożądany zawsze przebieg zastrzyku.

Ostatni wykres

Widać, że ciśnienie wzrasta w sposób ciągły, a więc w gruncie musiały być szczeliny, które przez zastrzyk cementu stopniowo zostały wypełnione (opinie o programie). W przypadku widzimy, że po wprowadzeniu niedużego ciśnienia uległo ono spadkowi, po czym utrzymuje się tylko małe ciśnienie i nie udaje się je wzmóc. Objawy te wskazują, że już w początkowym przebiegu zastrzyku rozpoczęło się podnoszenie górnej części uwarstwienia, po czym ciśnienie nie może już wzrosnąć ponad ciężar górnej wznoszonej warstwy. Jeżeli wykres ciśnienia przyjmuje postać przedstawioną na’rys. 15-6 c, czyli po początkowym wzroście ciśnienia następuje gwałtowne jego załamanie i spadek, a później ciśnienie to wzrasta ponownie w sposób ciągły stanowi to oznakę, że w pewnej chwili grunt został rozerwany w kierunku pionowym, po czym po wypełnieniu powstałego spękania zastrzyk dalej działa spokojnie i spełnia swe zadanie w pożądany sposób. Ostatni wykres wskazuje, że ciśnienie po dojściu do swej największej wartości spowodowało oderwanie górnego uwarstwienia, aby następnie rozpocząć wznoszenie go ku górze. Jak widać z rys. 15-6 d, wystarcza do tego nieraz nawet nieduże ciśnienie (segregator aktów prawnych). W wypadkach zobrazowanych wykresami 15-6 bid przerywa się zastrzyk i czeka aż cement zwiąże, potem daje się bardziej zagęszczony zaczyn cementowy, a czasem nawet z domieszką trocin, aby tym łatwiej doprowadzić do zatkania szczeliny.

Otwory do wtłaczania mleka cementowego wierci się w skale końcówkami koronkowymi o średnicy od 25 do 55 mm. Uważa się z zasady, że zastrzyki cementowe można stosować przy rozwartości szczelin ponad 0,1 mm. Praktyka jednak ustaliła, że w celu wyjaśnienia potrzeby zastrzyków i ich rodzaju wtłacza się najpierw wodę pod ciśnieniem 3 at n i mierzy jej ucieczkę. Jeżeli ucieczka wody wynosi mniej niż 0,1 1/min na m otworu, to uszczelnienie jest zbyteczne przy odsączaniu się wody od 0,1 do 0,5 1/min na m stosuje się zastrzyki chemiczne, a przy ucieczce wody ponad 0,5 1/min na m wprowadza się zastrzyki cementowe (promocja 3 w 1).

Otwory rozstawia się co najmniej w dwóch szeregach, obecnie raczej w trzech szeregach. Odległość między otworami można określić na podstawie wstępnych prób. Odległości te wahają się w praktyce w dużych granicach, a mianowicie znajdujemy przykłady rozstawu od 1 m do 5 m i więcej, wobec tego trudno z góry wyznaczyć odstępy potrzebne w każdym wypadku.