Klarowanie szkła

Klarowanie szkła polega na dobrym wymieszaniu stopionej masy szklanej w celu uzyskania jednorodności pod względem fizycznym i chemiczny. jak również usunięciu drobnych pęcherzyków gazu. Środkami klarującymi są przede wszystkim: arszenik (As^), fluorek wapniowy (CaF₂), saletry sodowa oraz potasowa i inne. Mieszanie wywoływane jest wydzielaniem się substancji gazowych. W przypadku arszeniku mieszanie powodują wydzielające się jego pary, zaś fluorek wapniowy reaguje z krzemionką dając gazowy fluorek krzemowy (program uprawnienia budowlane na komputer).

Barwa szkła powstaje na skutek zanieczyszczenia surowców lub dodania odpowiednich związków barwiących, takich jak tlenki żelaza, kobaltu, miedzi, chromu i innych. Działanie większości barwników jest nadzwyczaj silne, a powstałe zabarwienie bardzo trwałe. Zabarwienie szkła można usunąć na drodze chemicznej lub fizycznej (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W metodzie chemicznej odbarwienie polega na utlenieniu związków żelazawych do żelazowych przez dodanie do masy szklanej utleniaczy typu: arszenik, saletra sodowa i potasowa, które są jednocześnie środkami klarującymi.

Przejście do związków żelazowych powoduje zmianę intensywnego zabarwienia zielonego lub niebieskiego na słabożółte (uprawnienia budowlane). W metodzie fizycznej wykorzystuje się tak zwane odbarwiacze, które znoszą zabarwienie pierwotne na zasadzie barwienia dopełniającego. W metodzie tej najczęściej stosuje się brunatnik (MnO_z), a poza nim związki niklu, kobaltu i selenu. Proces otrzymywania szkła składa się z kilku etapów, a mianowicie: topienia masy szklanej, formowania szkła oraz obróbki wyrobów szklanych (program egzamin ustny).

Topienie polega na ogrzaniu dobrze wymieszanych surowców do temperatury 1300-1500 C (ok. 1600-1800 K), w której następuje przejście topników w stan ciekły i rozpuszczenie w nich ziarn piasku. W tych warunkach następuje rozkład soli do tlenków, które łącząc się z krzemionką tworzą krzemiany o ogólnym wzorze MeSi0₃ {Me metal). Powstające z rozkładu soli substancje lotne (np. C0₂) tworzą w masie szklanej pęcherze gazowe, które stopniowo ulatniają się, czemu sprzyja obecność środków klarujących. Masę szklaną pozbawioną pęcherzy i stanowiącą jednolitą całość studzi się do temperatury wymaganej przy formowaniu wyrobów (opinie o programie).

Proces topnienia

Proces topnienia przeprowadza się w piecach budowanych z ognioodpornych materiałów, ogrzewanych gazem świetlnym, ziemnym lub paliwem ciekłym. Do produkcji masowych wyrobów używane są z reguły piece wannowe zmianowe o działaniu ciągłym. Piec wannowy ma kształt półkolisty. Z jednej strony ładuje się surowce, a z drugiej przez specjalny wybiera masę szklaną. W piecach o działaniu okresowym produkuje się tylko wyroby wysoko wartościowe lub też wyroby z mieszanek o złożonej recepturze (segregator aktów prawnych).

Formowanie wyrobów szklanych odbywa się przez ciągnienie, dmuchanie lub prasowanie. Obecnie przemysł szklarski przeżywa okres mechanizacji i automatyzacji produkcji. Rozszerza się też asortyment produkowanych wyrobów szklanych oraz modyfikuje własności szkieł. Formowanie metodą ciągnienia stosuje się przy wyrobie szkła płaskiego, rur, prętów i włókien. Formowanie szkła płaskiego polega na ciągnieniu ze stopionej masy szklanej tafli pomiędzy wolno obracającymi się walcami. Ruch walców jest bardzo powolny, wskutek czego tafla dostatecznie się chłodzi i zabiegi hartujące stają się zbyteczne. Dmuchanie znalazło zastosowanie przede wszystkim przy wyrobie butelek i baloników żarówkowych, natomiast prasowanie w produkcji kształtek budowlanych, soczewek itd.

Gotowe wyroby odpręża się w celu usunięcia powstałych podczas formowania naprężeń i poddaje się dalszej obróbce (cięcie, szlifowanie, polerowanie, wiercenie otworów, obtapianie). Gatunki szkła rozróżnia się według ich składu chemicznego, zastosowania i sposobu wytwarzania. Poniżej omówione zostaną podstawowe typy szkła oraz ich zastosowanie (promocja 3 w 1).