Konieczności masowego budownictwa

Po drugiej wojnie światowej, na tle konieczności masowego budownictwa na wsi, powstały sprzyjające warunki dla typizacji. Potrzeby budowlane pochłaniały jednak cały potencjał techniczny projektantów i uniemożliwiały podjęcie opracowań skutecznych metod typizacji. Dopiero w latach 1953-57 rozpoczęte zostały odpowiednie badania, w wyniku których wyłoniono główne parametry wymiarowe i funkcjonalne podstawowych grup tematycznych budynków wiejskich (program uprawnienia budowlane na komputer).

Badania te zostały przeprowadzone przede wszystkim w odniesieniu do budownictwa masowego, a mianowicie:
a) budynków produkcyjnych (inwentarskich, gospodarczych i składowych),
b) budynków mieszkalnych,
a) konstrukcje prefabrykowane w postaci wielkich bloków ściennych, montowane przy użyciu dźwigów,
b) lekkie konstrukcje ścienne wypełniające przy zastosowaniu szkieletu nośnego, ceglanego, żelbetowego lub drewnianego (program uprawnienia budowlane na ANDROID), wykonywane z materiałów miejscowych, jak np. płyty trzcinowe, słomiane z domieszką gliny, maty wiklinowe z obrzutką glinianą itp.
c) fundamenty ciągłe murowane z cegły lub bloków wielocegłowych, względnie wylewane z betonu,
d) fundamenty punktowe betonowe monolityczne lub prefabrykowane.

Występowały również rozwiązania konstrukcyjne z elementów prefabrykowanych, w postaci szkieletów nośnych, żelbetowych wiązarów kratowych i trójkątnych oraz słupów nośnych (uprawnienia budowlane). Wszystkie te rozwiązania cechowało znaczne zużycie materiałów, niskie wskaźniki eksploatacyjne spowodowane użyciem dużej masy materiałowej o niskiej jakości, zróżnicowanie technologii wykonawstwa nawet przy realizacji jednego i tego samego typu budynku, niefachowość wykonawstwa spowodowana nieznajomością nowych materiałów i ich technologii oraz niski ogólny poziom rzemiosła, wywodzący się z konieczności stosowania małych liczebnie partii materiałowych, lecz za to zróżnicowanych pod względem asortymentu, co nie sprzyjało zdobywaniu wyspecjalizowanego doświadczenia rzemieślniczego. W sumie odbiło się to niekorzystnie na wykonaniu budynków produkcyjnych zarówno pod względem ich jakości jak i terminów realizacji, powodując często zwiększenie kosztów, nie mówiąc już o marnotrawstwie materiałów (program egzamin ustny).

Budynki produkcyjne

Wyjścia z takiej sytuacji szukano w typizacji. Zagadnienia typizacyjne oparto na koordynacji modularnej, poprzestając wówczas jednak tylko na tym jednym, ważnym zresztą ogniwie.
Okazało się jednak, że pomimo zastosowania koordynacji modularnej oraz oparcia się na typizacji funkcji, wystąpiły w poszczególnych porównywalnych obiektach - podobnych co do wielkości, sposobu użytkowania i zastosowanych rozwiązań materiałowych w konstrukcjach duże wahania i rozbieżności w zużyciu podstawowych materiałów, jak np. stali i betonu (opinie o programie).

Budynki produkcyjne (inwentarskie i gospodarcze) stanowią w planie perspektywicznym poważną pozycję w nakładach inwestycyjnych wyrażają się wielkością ok. 66% tych nakładów. W dodatku budynki te charakteryzują się różnorodnością funkcji użytkowych i procesów technologicznych, wskutek czego są trudniejsze do rozwiązania - stąd dano im pewien przywilej pierwszeństwa przy opracowaniach typizacyjnych. Budynki mieszkalne wiejskie stanowią tylko 26,7% ogólnych nakładów przewidzianych w planie perspektywicznym. W przeciwieństwie do budynków produkcyjnych odznaczają się one jednorodnością funkcji (segregator aktów prawnych).

Resztę nakładów stanowią budynki różne. Wyłoniła się więc teza, aby w miarę możliwości wykorzystać w budownictwie mieszkaniowym wiejskim elementy konstrukcji występujące w budynkach produkcyjnych. Mogą to być przede wszystkim elementy przekryć stropowych i więźby dachowej, a w dalszej kolejności elementy wypełniające, ścienne itp. Dlatego też cała problematyka dotycząca zagadnień koordynacji modularnej, typizacji oraz charakterystyka konstrukcji budynków produkcyjnych odnosić się może w dużej części również do konstrukcji budynków mieszkalnych (promocja 3 w 1).