Konstrukcja greckiej kolumnady

W tej dyskusji sympatie są bezspornie po stronie Burowa. Ale jak wtedy ocenić prawdziwość nowych monolitycznych żelbetowych form Lc Corbusiera, jeśli gdziekolwiek pod wyprawą na siatce, imitującej beton, kryje się szkielet ze zwykłej cegły? A czy białe kamienne elewacje Pałacu Zjazdów ujawniają potężne metalowe konstrukcje szkieletu nośnego tego gmachu? Albo jak z pozycji tej zasadniczej rozmowy o „słuszności” materiału, ujawniającego tektonikę budowli, oceniać architekturę licznych współczesnych budynków użyteczności publicznej, w których różne konstrukcje są ukryte pod jednolitymi przekryciami ze szkła, aluminium lub coraz częściej wdrażanych tworzyw sztucznych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Czyż nie znajdzie się odpowiedź na te pytania w wypowiedzi A. Kuzniecowa, również występującego w obronie słuszności stosowania nowych materiałów i konstrukcji, nie rozumianej już prostolinijnie i deklaratywnie? „Współczesna architektura powinna być zbudowana na najwyższych osiągnięciach techniki, ale jak i cała sztuka powinna być prawdziwa i zrozumiała. Jednak liczne dobrze technicznie rozwiązane konstrukcje mogą być skomplikowane i trudno zrozumiałe (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Konstrukcja greckiej kolumnady jest zasadniczo prosta i zrozumiała. Praca kopuły jest trudniej pojmowana, ale zrozumiała w analogii z kształtami kulistymi występującymi w naturze. Jednakże praca sztywnych ram o skomplikowanych zarysach i belek łupinowych może być często zrozumiała tylko dla specjalisty (uprawnienia budowlane). Nie bacząc na dużą kulturę techniczną współczesnego człowieka, liczne skomplikowane rozwiązania inżynieryjne będą jednak pojmowane jako skomplikowany, niespokojny trik. Wynika z tego jasno, że utalentowany mistrz musi znaleźć granicę, do której skomplikowana kompozycja inżynierska może być przyjęta przez prawdziwą i pełną wyrazu architekturę (program egzamin ustny).

Teoretyczne przesłanki

Niestety, teoretyczne przesłanki nawet znakomitych radzieckich i zagranicznych architektów, dość często różniły się od ich praktycznej działalności. Występując w prasie i dyskusjach przeciw fałszywym formom nie przemawiającym ani do logicznego, ani do konstruktywnego poczucia, przeciw „stylistycznej grafice na konstruktywne tematy”, przeciw iluzorycznym konstrukcjom i materiałom, w praktyce zastanawiali się oni nad zgodnością nowych metod i nowych materiałów ze starymi formami architektonicznymi. Wystarczy wspomnieć jak surowo znany teoretyk i krytyk architektoniczny (opinie o programie).

Dokuczajew krytykował dekoracyjne i iluzoryczne „kamienne” sklepienia Kazańskiego Dworca w Moskwie, wykonane w tynku na siatce metalowej. Ich autor nieraz występował w oprawie słusznego łączenia nowych zasad konstrukcyjnych z opracowaniem formy stwarzającej zarówno styl, jak i epokę w architekturze (segregator aktów prawnych).

A jeśli mówić o twórczych metodach architektów, którzy wnieśli określony wkład w stworzenie i opanowanie nowych form, to w różnych okresach rozwoju architektury jedni wychodzili z konstrukcji wiodącej (i materiału), określającej charakter kompozycji i stanowiącej podstawę organizmu architektonicznego, a inni podporządkowywali konstrukcję i wybór materiału budowlanego wiodącej idei kompozycyjnej, określanej przez twórczą myśl autora i społeczne, funkcjonalne oraz artystyczno-estetyczne zadanie, rozwiązywane w procesie projektowania (promocja 3 w 1).

Historia architektury to historia nic zakończonej walki tych dwóch głównych zasad twórczych, mających mnóstwo różnych przejawów. Bezsprzecznie podstawą teraźniejszej architektury jest baza naukowo-techniczna i materiałowa przemysłu budowlanego. Nie oznacza to jednak, że współczesnemu architektowi odebrano prawo samodzielnego estetycznego poszukiwania formy, o które sprawiedliwie walczą liczni teoretycy i praktycy architektury. I rzecz jasna, że współczesna forma architektoniczna nie powstaje automatycznie z funkcjonalno-konstrukcyjnego przeznaczenia budynku, a jest tworzona przez artystę architekta zgodnie z o- kreśloną koncepcją twórczą”.