Konstrukcje cienkościenne

Znane ogólnie i stosowane w innych rodzajach budownictwa konstrukcje cienkościenne są najbardziej ekonomiczne i rokują dużą przyszłość rozwojową (program uprawnienia budowlane na komputer). W warunkach budownictwa wiejskiego, przy niedostatecznym zapleczu technicznym i niższym poziomie wykonawstwa budowlanego, każdorazowe wykonywanie cienkościennych konstrukcji powłokowych byłoby zarówno nierealne jak i nieekonomiczne. Poza tym zastosowanie konstrukcji cienkościennych (powłokowych) w tak małych budynkach budzić może poważne zastrzeżenia co do celowości tego rodzaju rozwiązań (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przyjęto więc założenie, że konstrukcje cienkościenne w budownictwie wiejskim będą również opłacalne, lecz pod warunkiem przeprowadzenia ich realizacji przy zastosowaniu nowoczesnych metod technologicznych. Postanowiono, że cienka powłoka konstrukcji zostanie odpowiednio podzielona na elementy nadające się do prefabrykacji. Scalanie poszczególnych elementów w jednolity ustrój cienkościenny - powłokowy lub powłokowo-żebrowy - odbywa się wówczas za pomocą ściągów i prętów stalowych z zakończeniami śrubowymi, na które są nanizane poszczególne elementy prefabrykowane i skręcone śrubami, bądź też zastosowane może być sprężanie ich na sucho (uprawnienia budowlane).

Przykład zastosowania cienkościennych konstrukcji żelbetowych montowanych na sucho na placu budowy. Przedstawiony jest na nim schemat szopy-garażu, jedno-, dwu- lub trzyboksowego o szerokości poprzecznej każdego boksu 4,50 m. Długość budynku jest wielokrotnością elementu prefabrykowanego o szerokości 0,50 m, wykonanego w postaci cienkościennej żebrowanej płyty i ogranicza się zasadniczo do 6,00-7,50 m. Podana długość boksu podyktowana jest długością zestawu traktorowego maszyn rolniczych. Wysokość budynku występuje zasadniczo w dwóch wielkościach: 3,00 i 3,90 m, zależnie od wysokości maszyn (program egzamin ustny).

Zastosowany system ściągów stalowych przewleczonych przez wszystkie elementy na całej długości w węzłach połączeniowych, umożliwiający sprężenie zestawianych elementów cienkościennych w jednolitą tarczę. Możliwe jest wówczas posadowienie budynku bezpośrednio na utwardzonym podłożu lub na fundamentach punktowych, zastosowanych w narożnikach skrajnych każdego boksu. Umożliwia to w razie konieczności zmiany lokalizacji późniejszą ewentualną rozbiórkę budynku, przeniesienie go i ponowne postawienie (opinie o programie).

Produkcja elementów

Jednym z ważniejszych warunków niezbędnych dla ułatwienia przemysłowej produkcji elementów jest ustalenie ich optymalnej technicznie uzasadnionej liczby. Ogólnie biorąc, istnieje dążność do znormalizowania znacznej ilości różniących się pod względem kształtu, wymiarów i ciężarów typów elementów konstrukcyjnych występujących dotychczas w budownictwie. To samo zjawisko występuje również w budownictwie wiejskim.

Dążność ta, uzasadniona względami ekonomicznymi, wymaga rozważenia ze względu na występujące kryteria oceny (segregator aktów prawnych). Dla jasności rozpatrywanego zagadnienia należy wymienić najważniejsze z nich.
Podstawowym kryterium jest przydatność funkcjonalna elementów konstrukcyjno-budowlanych, umożliwiających zrealizowanie budynków wiejskich o różnorodnych programach użytkowych i wynikających z tych programów konieczności różnorodnych ukształtowań przestrzennych. Jest to istotne dla uniknięcia zbędnych przerostów programowych względnie niekorzystnego ich zawężania.
A więc pomimo słusznych tendencji unifikacyjnych w zakresie programów użytkowych, technologicznych procesów produkcji rolno-hodowlanej itp. pożądane jest równoczesne zachowanie swobody kształtowania przestrzennego budynków.

Uzasadnione jest to wymiarami zwierząt, maszyn, czynnościami technologicznymi lub wymaganiami wynikającymi z określonych warunków środowiskowych.
Drugim z kolei ważnym kryterium jest określenie optymalnego (średniego) ciężaru elementów konstrukcyjnych w zależności od ustalonych metod realizacyjnych i użytego sprzętu montażowego (promocja 3 w 1).

Należy tu nadmienić, iż w odróżnieniu od metod realizacyjnych mających miejsce np. w budownictwie wielkopłytowym miejskim lub przemysłowym, a zmierzających do jak największego średniego ciężaru prefabrykatów z uwagi na stopień wykorzystania urządzeń dźwigowych - w budownictwie wiejskim, zwłaszcza indywidualnym (dysponującym w ograniczonym zakresie ciężkim sprzętem montażowym), istnieje tendencja do stosowania elementów możliwie lekkich umożliwiających nawet ręczny montaż budynków.