Koordynacja modularna w budownictwie

Moduł techniczno-konstrukcyjny; jego stosowanie jest środkiem do podniesienia na wyższy poziom typizacji w budownictwie, prowadzącej do ujednolicenia podstawowych wymiarów elementów i wpływów poszczególnych czynników technicznych. Stosowanie tego modułu ma podstawowe znaczenie w budownictwie operującym dużą ilością elementów prefabrykowanych bądź standaryzowanymi, przestawnymi deskowaniami (program uprawnienia budowlane na komputer).

Odtąd rozpatrując koordynację modularną i używając słowa „moduł” będziemy mieli na myśli to właśnie, ostatnio omówione, techniczno-konstrukcyjne jego znaczenie, pozostawiając na innej płaszczyźnie dyskusyjnej sprawy proporcji, złotego podziału i im podobne oraz sprawy związane z rozważaniem na temat zaspokajania potrzeb poszczególnych funkcji (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Koordynacja modularna w budownictwie jest dziedziną stosunkowo nową. Tradycjonalizm i konserwatyzm formacji przedkapitalistycznych, przy równoczesnym braku poważniejszych bodźców natury ekonomicznej, spowodowały, że zagadnienia racjonalizacji budownictwa pojawiły się jako jedne z ostatnich zagadnień tego rodzaju w technice; w szerszym zakresie wystąpiły one dopiero w drugiej połowie XIX i na początku XX wieku pod postaciami normalizacji wyrobów budowlanych, naukowej organizacji budowy i jej terenu, opartej na ścisłej analizie czynności oraz na specjalizacji wykonawców i projektantów (uprawnienia budowlane). Był to duży krok naprzód w stosunku do uprzednio stosowanych w budownictwie metod, jednak współczesna temu postępowi ekonomiczna struktura społeczeństwa, charakteryzująca się pierwszym rozkwitem systemu kapitalistycznego, określiła górną granicę ówczesnych możliwości tego rozwoju.

Ole bowiem rozgraniczenie w budownictwie zakresów prac nad zagadnieniami plastyki i techniki, a potem dalsza specjalizacja w zakresie techniki umożliwiły osiągnięcie dużych postępów w ramach poszczególnych dziedzin, o tyle wpływy ekonomiczne interesów grup inicjujących i warunkujących rozwój budownictwa szły w kierunku powiększania wąsko rozumianej rentowności, przy zupełnym pomijaniu, a nawet niedostrzeganiu korzyści ogólnych, jakie dać może traktowanie budownictwa jako jednolitego narzędzia działania społecznego (program egzamin ustny).

Przewidziane straty

Wynikiem tego stanu rzeczy były:

1. racjonalizacja procesów budowlano-produkcyjnych dostosowana do optimum korzyści danego, jednego przedsiębiorstwa budowlanego,
2. postęp w projektowaniu ograniczony interesem inwestora,
3. typizacja elementów i wyrobów budowlanych, wynikająca z przystosowania do stanu zapewniającego najwyższą rentowność zakładu produkcyjnego,
4. stosowanie materiałów budowlanych wprowadzanych do masowego użytku w imię interesów poszczególnych grup wytwórczych, często nie pokrywających się z interesami ogółu społeczeństwa,
5. normalizacja, będąca biernym odbiciem istniejących stosunków w produkcji, nie wywierająca większego, aktywnego wpływu na kształtowanie się poszczególnych elementów techniki budowlanej (opinie o programie).

Powstała w okresie dziewiętnastowiecznego kapitalizmu normalizacja rozwinęła się w pierwszej połowie wieku XX nie uwzględniając wszystkich wpływów i więzi, jakie istnieją pomiędzy wszystkimi dziedzinami budownictwa i projektowania budowlanego nie wpływając na znalezienie jakiegoś wspólnego języka, umożliwiającego traktowanie budownictwa jako jednej całości (segregator aktów prawnych). Osiągnięcie należytego postępu w budownictwie utrudnione było przez brak koordynacji w wymiarach elementów i wyrobów budowlanych, brak typizacji w projektach, indywidualnie dla każdego obiektu wykonywane obliczenia itp.

Wreszcie nastąpiła koncentracja kapitału, który w drodze porozumień i koncernów zaczął w celach zwiększenia zysków poszukiwać kierunków dalszej racjonalizacji, poprzez szukanie zależności między poszczególnymi dziedzinami budownictwa (promocja 3 w 1). Świadomie przewidziane straty w jednym przedsiębiorstwie były wynikiem takiej produkcji, która zapewniała osiągnięcie zwiększonych zysków w innym zakładzie - odpowiedni podział zysków, dzięki porozumieniu między obydwoma zakładami, umożliwiał obydwu właścicielom osiągnięcie większych korzyści od tych, jakie osiągnęliby działając oddzielnie, bez porozumienia.