Koszt budowy

Jeśli przeszkoda występuje na głębokości do 2-3 m, opłaca się dokopać do niej i bezpośrednio ją usunąć, zwłaszcza gdy na danym terenie występowanie kamieni na tej głębokości jest częste. Przy bardzo głębokich otworach i po wyczerpaniu opisanych środków stosuje się rozsadzanie przeszkody materiałami wybuchowymi. Można to jednak stosować tylko za każdorazową zgodą nadzoru technicznego (program uprawnienia budowlane na komputer).

Otwory badawcze wykonuje się przeważnie w obrębie lub w bezpośrednim sąsiedztwie przyszłych wykopów fundamentowych, a czasami nawet pod fundamentami projektowanego budynku. Stąd też po wykorzystaniu otworu w celach badawczych należy go zlikwidować w ten sposób, by:

1. przywrócić gruntowi w miejscu wiercenia otworu wytrzymałość, możliwie bliską wytrzymałości w złożu naturalnym, tj. przed wykonaniem wiercenia;
2. nie zmienić warunków wodnych terenu w sąsiedztwie otworu wiertniczego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W celu utrzymania właściwej wytrzymałości gruntu, w trakcie zasypywania otworu grunt ubija się warstwami nie przekraczającymi 1 m grubości. Po dobrym ubiciu gruntu w otworze na powierzchni terenu nie zostanie więcej niż 5% gruntu wydobytego z otworu (uprawnienia budowlane).

Drugi warunek prawidłowej likwidacji otworu obowiązuje tam, gdzie nawiercono wodę o napiętym zwierciadle lub gdzie występuje kilka poziomów wodonośnych. Jedno z niebezpieczeństw niewłaściwego zasypania otworu ilustruje nam taki przykład. W otworze nawiercono wodę gruntową na głębokości 10 m, a jej swobodne zwierciadło ustabilizowało się na głębokości 3 m. Wykop fundamentowy jest projektowany do głębokości 4 m. Ponieważ otwór został po wywierceniu zasypany luźno (bez ubicia), woda może się w nim podnosić. Wobec tego wykop fundamentowy, który przed wierceniami mógłby być wykonany na sucho, teraz będzie zalewany wodą, a więc wykonanie robót fundamentowych zostanie z winy wiertacza bardzo utrudnione. W pewnych warunkach może to doprowadzić do poważnych komplikacji i znacznie zwiększyć koszt budowy (program egzamin ustny).

Wiercenia gruntu

Przy zasypywaniu otworu należy więc dążyć do tego, by każdą wodę unieruchomić w swojej warstwie wodonośnej, tzn. uniemożliwić przenikanie wody do wnętrza warstw nieprzepuszczalnych oraz łączenie się w otworze wód różnych poziomów wodonośnych. Skutecznym zabezpieczeniem byłoby zaiłowanie całego otworu w sposób opisany w rozdziale o zamykaniu wody lub zasypanie go dobrze ubitym średnioplastycznym iłem (opinie o programie). W braku iłu należy już podczas wiercenia składać w pobliżu otworu wydobywany grunt na dwie gromady: oddzielnie przepuszczalny, oddzielnie nieprzepuszczalny. Grunt przepuszczalny zostanie użyty do zasypania otworu na przestrzeni warstw przepuszczalnych, zaś gruntem nieprzepuszczalnym uszczelni się przestrzenie między warstwami wodonośnymi i zamknie z góry pierwszą warstwę wodonośna (segregator aktów prawnych).

Zasypując warstwę nieprzepuszczalną, leżącą na warstwie wodonośnej, należy najpierw dobrze ubić w rurach korek z iłu, który chwilowo zatrzyma dopływ wody; następnie wyczerpać wodę i dalej zasypywać na sucho, podciągając rury obsadowe tak, by but znajdował się w trakcie ubijania ponad zasypem.

Zasypując warstwę wodonośnego piasku należy wrzucać grunt do otworu zarurowanego, a rury tak podciągać w miarę podnoszenia się zasypu, by but znajdował się zawsze poniżej wierzchu zasypu. Zasypów z piasku ubijać nie potrzeba (promocja 3 w 1).

Do budowy dróg, linii energetycznych itp. wystarcza we wstępnej fazie projektowania tylko ogólna znajomość warunków wodnogruntowych na trasach projektowanych budowli. Zasadniczym zadaniem wierceń jest wówczas stwierdzenie głębokości zwierciadła wody gruntowej oraz wykrycie w podłożu słabych gruntów jak torfy, namuły itp.

Wiercenia gruntu wykonuje się wtedy prostym sprzętem bez użycia wieży i bez rurowania otworu. Zestaw wiertniczy do takich prac składa się ze świdra, żerdzi, pokrętła.