Latarnik

W górnej części wieży powinien mieścić się przynajmniej jeden pokój oddzielony od klatki schodowej stropem, przeznaczony dla dyżurnego latarnika. W pokoju tym latarnik czuwa nad należytym funkcjonowaniem źródła światła, które może obserwować np. za pomocą zwierciadła (program uprawnienia budowlane na komputer).
Nad pokojem latarnika znajduje się strop wierzchni wieży, na którym zmontowana jest Interna, zwana również kopułką, mieszcząca w sobie źródło światła w postaci latarni elektrycznej (lukowej lub żarowej), acetylenowej lub innej.

Aparatura latarni osadzona jest zwykle na stole, który wprowadzany jest za pomocą odpowiednich mechanizmów w ruch obrotowy.
Laterna ma najczęściej kształt walca oszklonego w górnej części i przykrytego stożkowym lub kopulastym dachem. Praktycznie najmniejsza ko- pułka ma średnicę ok. 1,0 m, największa dotychczas zbudowana osiąga 6 m (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Część dolną kopułki, czyli jej podstawę, stanowi walec masywny, murowany, żeliwny lub stalowy spawany, o wysokości od 0,90 do 1,40 m, równej wysokości stołu, na którym spoczywa źródło światła. Górną część walca stanowi oszklenie założone między szczeblinami (uprawnienia budowlane).
Latarnie budowane na morzach lub w zatokach, często dziś nie mają stałej załogi, lecz sterowane są centralnie z brzegu za pomocą radia lub kabli podmorskich.
Na akwenach węższych, wymagających gęstego oznakowania świetlnego, podejmuje się próby zdalnej równoczesnej obsługi całych grup latarni - również drogą radiową lub kablową. Najnowocześniejsze jednak rozwiązania polegają na częściowej lub całkowitej automatyzacji obsługi światła.

Pod względem materiału, z jakiego wykonuje się wieże masywne, można je podzielić na murowane (z cegły lub kamienia), betonowe, żelbetowe i żeliwne. Niekiedy też spotykane są wieże dwudzielne, których dolna część jest murowana, górna zaś żeliwna (program egzamin ustny).

Murowane wieże

Dawniejsze wieże z reguły były murowane, potem przez jakiś czas wykonywano je z żeliwa. Obecnie coraz częściej buduje się wieże żelbetowe.
Wieże murowane muszą być wykonywane ze szczególną starannością i z najlepszego materiału. Zwykła cegła łatwo ulega w surowych warunkach wybrzeża i morza zwietrzeniu i dlatego też wskazane jest używać do budowy klinkieru lub ciosów kamiennych i to na całą grubość muru.
Wież murowanych nie powinno się wyprawiać, ani stosować do nich okładzin zewnętrznych, ponieważ łatwo odpadają (opinie o programie).

W okresach sztormów wiatr niesie wodę deszczową i morską z taką siłą, że przenika ona w najdrobniejsze szczeliny i łatwo dostaje się pod wyprawę lub okładzinę osłabiając ich związek z murem. Jeżeli w dodatku woda ta zamarznie, wyprawa czy okładzina odpada całymi płatami.
Dla ochrony murów wieży przed wilgocią pokrywa się je często od zewnątrz na całą wysokość farbą olejną w kilku warstwach. Malowanie to należy co pewien czas powtarzać. Ponieważ latarnie służą również jako znaki lądowe dzienne, nakłada się na nie barwy jaskrawe w charakterystycznym układzie (zwykle w różnobarwne pasy).

Ścianom wież murowanych nadaje się zwykle znaczne grubości, czasami przekraczające średnicę przestrzeni wewnętrznej. Uzyskuje się dzięki temu znaczną wytrzymałość wież na uderzenia wichru i ewentualnie fal. Ze względów wytrzymałościowych nie należy w wieżach murowanych stosować poziomych ani pionowych rzędów okien, których w ogóle powinno być jak najmniej i powinny obiegać latarnie spiralnie, tak, aby żaden przekrój wieży nie był w dwu miejscach osłabiony (segregator aktów prawnych).

Wieże żeliwne wykonywane są zwykle z elementów płytowych (czasem pustakowych) zaopatrzonych w kołnierze i wzmocnionych żebrami. Zaletą tych wież jest stosunkowo łatwy montaż, polegający na zestawieniu poszczególnych płyt i łączeniu ich ze sobą śrubami. Zaleta ta jest szczególnie cenna, gdy budowę prowadzi się na odludnych wysepkach lub na morzu. Dalszą zaletę tego rodzaju wież stanowi ich lekkość, pozwalająca na zastosowanie lżejszych fundamentów, oraz znaczna odporność na wpływ czynników atmosferycznych.

Wadę ich stanowi gromadzenie się wilgoci na ścianach wewnętrznych, wynikające stąd, że żeliwo jest bardzo dobrym przewodnikiem ciepła i łatwo się ochładza. Z tych względów wieże żeliwne nic nadają się na pomieszczenia mieszkalne (promocja 3 w 1).