Materiały na polichlorku winylu uprawnienia budowlane

Materiały na polichlorku winylu (PCW), polioctanie winylu (POW) oraz linoleum są bardzo odporne na starzenie się. O trwałości ich decyduje zatem ścieralność, która jest tym mniejsza im tworzywo podłogowe zawiera więcej środka wiążącego (żywicy), a mniej napełniaczy. Materiały silnie wypełnione są bardziej ścieralne i kruche (program uprawnienia budowlane na komputer).

Orientacyjnym miernikiem zawartości napełniaczy w materiale jest jego ciężar właściwy. Nie powinien on przekraczać 1,6 G/cm3. Materiały elastyczne z miękkiego (silnie splastyfikowanego) polichlorku winylu wykazują niekiedy wadę w postaci naciągania się (marszczenia po przyklejeniu) w wyniku bądź procesu tzw. płynięcia na zimno, powodującego wydłużanie się wykładziny w czasie eksploatacji, bądź też stopniowego ulatniania się plastyfikatorów, powodującego kurczenie się (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Dlatego też miękkie wykładziny z PCW produkuje się przeważnie jako dwu- lub więcej warstwowe. Warstwy dolne z tkaniny lub tworzywa polichlorowinylowego silnie napełnionego obciążnikami - przeciwdziałają naciąganiu się górnej użytkowej warstwy o wysokiej zawartości uplastycznionej żywicy, bardzo odpornej na ścieranie, przyjemnej i lekkiej w chodzeniu, ale nie zawsze wystarczająco stabilnej wymiarowo. Czasami właściwości naciągania się wykazują również wykładziny gumowe rolowe - w przypadku niewłaściwie przeprowadzonego procesu produkcji, a mianowicie niedostatecznego zwulkanizowania kauczuku.

Wykładziny gumowe są bardzo sprężyste, nieśliskie i odporne na ścieranie - starzeją się jednak znacznie szybciej, niż wykładziny z PCW lub linoleum. Wadą ich jest również niedostateczna odporność na zmianę barwy pod wpływem światła oraz mniejsza niż pozostałych materiałów odporność chemiczna (np. na działanie tłuszczów, olejów, benzyny, past podłogowych, pod wpływem których miękną i ciemnieją) (uprawnienia budowlane).
Właściwości cieplne. Skłonność do odprowadzania ciepła ze stopy ludzkiej do podkładu w przypadku wykładzin podłogowych z tworzyw sztucznych jest większa niż w przypadku podłóg drewnianych, a mniejsza niż w przypadku podłóg mineralnych. Podłogi z tych materiałów są zatem średnio ciepłe. Wrażenia zimna nie odczuwa się tylko w przypadku, gdy temperatura w pomieszczeniu nie spada poniżej 17-18°C.

Właściwości elektryczne. Materiały te stanowią, z punktu widzenia elektrycznego, izolatory i nie przewodzą prądu elektrycznego. W pewnych warunkach (podkład izolujący z lanego asfaltu, mała wilgotność w pomieszczeniu, chodzenie w butach z podeszwami gumowymi) mogą się ładować elektrostatycznie i powodować iskrzenie, co jest niebezpieczne w salach operacyjnych z uwagi na możliwość wybuchu eteru lub innych łatwo lotnych i palnych płynów w połączeniu z powietrzem (program egzamin ustny).

Metody oceny materiałów podłogowych

Metody oceny materiałów podłogowych z tworzyw sztucznych. Metody oceny tych materiałów obejmują następujące podstawowe badania:
a) ścieralności,
b) odporności na deformację pod wpływem nacisków skupionych od mebli, maszyn itp.,
c) odporności na działanie wody i produktów chemicznych codziennego użytku.
d) trwałości kolorów na działanie światła,
e) właściwości termicznych, elektrycznych itp.

Laboratoryjne oceny ścieralności tych materiałów są przedmiotem wieloletnich badań i dotychczasowe ich wyniki nie są całkowicie zadowalające, jeśli chodzi o porównywalność z wynikami praktycznymi zużywania się wykładzin w czasie eksploatacji. Najbardziej porównywalne z praktyką wyniki ścieralności uzyskuje się na aparatach ścierających, w których ruch wahadłowy części ciernej tych aparatów naśladuje ruch stopy ludzkiej przy chodzeniu, jak np. na maszynie typu „Stuttgart”. W aparacie tym wyeliminowano możliwość lokalnego przegrzewania się powierzchni ścieralnej próbki, co ma kapitalne znaczenie przy badaniu materiałów termoplastycznych (opinie o programie).

Mechaniczne usuwanie pyłu eliminuje błędy pomiarowe wynikające z zacierania się taśmy ściernej. Według ostatnich doświadczeń najbardziej racjonalne jest określenie ścieralności nie na zasadzie określania straty ciężarowej lub objętościowej materiału (przy ustalonej liczbie cykli ścierania), lecz na zasadzie stwierdzenia procentowej straty grubości badanej wykładziny, gdy jest ona jednowarstwowa lub też procentowej straty grubości warstwy użytkowej w przypadku materiału wielowarstwowego. Strata ta nie powinna po umownej, ustalonej liczbie cykli ścierania przekraczać 10% pierwotne grubości (segregator aktów prawnych).

Odporność materiału na deformacje (wciski) pod wpływem mebli czy maszyn określa się przez wciskanie w badany materiał stalowego stempla o średnicy ok. 11,3 mm (powierzchnia 1 cm-) pod obciążeniem 100 kG w ciągu 10 minut, mierząc głębokość odkształcenia (wcisku) po upływie 1 i 10 min w mm. Następnie zwalnia się nacisk i mierzy się po upływie 20 min i 24 godz tzw. pozostałą głębokość wcisku stempla, uzyskując pogląd, w jakim stopniu materiał wykazuje zdolność do odprężania się, a tym samym do samoczynnego niwelowania skutków nacisków skupionych.

Pomiar ten wykonuje się w temperaturze 20°C, a często również w temperaturze podwyższonej, np. 40°C w celu sprawdzenia termoplastyczności badanego materiału (promocja 3 w 1).