Metoda otrzymywania betonu

W celu otrzymania betonu, który może pracować przy temperaturze 700-800^cC, dodaje się do cementu portlandzkiego mączkę ceglaną, żużel wielkopiecowy granulowany, pumeks itp., a jako kruszywo - wyżej wymienione materiały. Przy temperaturze do 1200°C stosuje się jako spoiwo mieszaninę cementu portlandzkiego i drobno zmielonego szamotu (w stosunku wagowym 1:0,3). Szamot służy również jako kruszywo grube lub drobne (program uprawnienia budowlane na komputer).

Metoda otrzymywania betonu ognioodpornego na cemencie portlandzkim z drobno zmielonymi dodatkami mineralnymi polega na tym, że dodatki te, reagując z wolnym tlenkiem wapniowym w stwardniałym zaczynie cementowym, sprzyjają zachowaniu niezbędnej wytrzymałości i struktury stwardniałego zaczynu cementowego przy jego ogrzewaniu i po ostudzeniu. Poza tym wprowadzenie dodatku mineralnego zwiększa wytrzymałość stwardniałego zaczynu cementowego w przedziale temperatur od 100 do 200°C. Jako kruszywa stosuje się dostatecznie ogniotrwałe materiały (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Betony ognioodporne na cemencie portlandzkim stosuje się, zależnie od rodzaju dodatku i kruszywa, przy temperaturze eksploatacyjnej do 1700°C. Po pierwszym nagrzewaniu do temperatury 800-M000^oC wytrzymałość betonu zmniejsza się, ale po dalszym długotrwałym ogrzewaniu nie następuje kolejne widoczne jej obniżenie i beton zachowuje wymagane właściwości. Technologia produkcji betonu ognioodpornego jest taka sama jak betonu zwykłego. Dla przyspieszenia twardnienia betonu można zastosować nagrzewanie elektryczne, naparzanie i naparzanie pod ciśnieniem w autoklawach (uprawnienia budowlane).

Beton na szkle wodnym

Betony na cementach glinowym i wysokoglinowym. Przy hydratacji cementu glinowego wodorotlenek wapniowy Ca(OH)₂ nie wydziela się w stanie wolnym. Pozwala to wykonać na bazie takiego cementu beton ognioodporny bez wprowadzenia drobno zmielonego dodatku, ograniczając się do frakcji pyłowych zawartych w kruszywach. Wytrzymałość takiego betonu po pierwszym nagrzewaniu również zmniejsza się. Beton na cemencie glinowym z ogniotrwałymi kruszywami jest całkowicie odporny na działanie wysokich temperatur, rzędu 1300-1400°C. Stosowanie go przy temperaturze poniżej 800°C jest pod względem technicznym niecelowe i ekonomicznie niekorzystne (program egzamin ustny).

Przy temperaturze powyżej 1400°C można stosować betony na cemencie wysokoglinowym z kruszywami ognioodpornymi (kaolinem prażonym, chromitem, sylimanitem, korundem, karborundem). Cement ten ma większą ogniotrwałość (nie mniejszą niż 1800°C), wyższą temperaturę deformacji pod obciążeniem, nieznaczny skurcz i mały współczynnik rozszerzalności cieplnej. Betony na tym cemencie są zdolne wytrzymywać temperaturę do 1700°C. W Związku Radzieckim cement wysokoglinowy nie jest produkowany, wobec czego beton tego rodzaju stosuje się na razie jedynie w niewielkich ilościach (opinie o programie).

Odznacza się on nie tylko właściwościami ogniotrwałymi, ale również wystarczającą odpornością w wielu środowiskach agresywnych (środowisko kwaśne, oprócz kwasu fluorowodorowego, stopów soli sodowych i innych). Jako spoiwo stosuje się szkło wodne, zwykle z optymalną ilością dodatku fluorokrzemianu sodowego, zapewniającą normalne czasy wiązania i twardnienia. Największą odporność na nagłe zmiany temperatury ma beton na kruszywie szamotowym; przy kruszywach mniej odpornych na działanie ciepła (magnezycie, chromicie lub dunicie) odporność betonu na nagłe zmiany temperatury zmniejsza się (segregator aktów prawnych).

Zależnie od rodzaju drobno zmielonego dodatku i kruszywa wytrzymałość na ściskanie betonu na szkle wodnym wynosi od 100 do 300 kG/cm¹; betony takie stosuje się przy temperaturze do 1400°C. Betony na cemencie peryklazowym. Wykonuje się je z wysoko rekrystalizowanego spieczonego magnezu, nie zawierającego wolnego tlenku wapniowego; mieszankę zadaje się roztworem siarczanu magnezowego (promocja 3 w 1).