Mieszanina polimeru

Mieszanina polimeru z substancjami dodatkowymi stanowi materiał wyjściowy przeznaczony do formowania wyrobów o żądanych kształtach. Mogą to być ciecze o różnych gęstościach (roztwory, emulsje, pasty) lub ciała stałe (granulat, tłoczywo, tabletki) w zależności od zamierzonej metody przetwórstwa (program uprawnienia budowlane na komputer).

Jedną z ważniejszych oraz ciągle rozwijanych technik przetwórstwa tworzyw sztucznych jest proces wytwarzania laminatów. Laminaty są to tworzywa warstwowe, składające się z jednej lub kilku warstw nośnika oraz spoiwa syntetycznego przesycającego i wiążącego nośnik. Proces wytwarzania laminatów polega na przesycaniu żywicą syntetyczną (np. epoksydową) odpowiednio przygotowanych i uformowanych warstw nośnika, a następnie utwardzaniu żywicy (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Jako spoiwa do otrzymywania laminatów stosuje się żywice termo chemoutwardzalne. Spośród żywic termoutwardzalnych w skali przemysłowej wykorzystuje się żywice fenolowo-formaldehydowe, mocznikowe i melaminowe. Z żywic chemoutwardzalnych do laminowania stosuje się żywice epoksydowe oraz nienasycone żywice poliestrowe. Najczęściej stosowanymi nośnikami do wytwarzania laminatów są papier i drewno (w postaci arkuszy) oraz szkło i azbest (w postaci włókien, mat, przędzy i tkanin) (uprawnienia budowlane).

Wyroby z laminatów kształtuje się metodami ciśnieniowymi, bezciśnieniowymi lub podciśnieniowymi. Otrzymuje się wyroby w postaci płyt, rur, krążków oraz różnego rodzaju kształtek technicznych (profile). Własności laminatu zależą zarówno od rodzaju żywicy, jak i nośnika oraz jego zawartości i postaci, w jakiej występuje (program egzamin ustny). Nośnik powoduje przede wszystkim zwiększenie wytrzymałości mechanicznej laminatu, ponadto wpływa na odporność termiczną, przewodnictwo cieplne i własności elektryczne. Natomiast odporność na działanie czynników chemicznych określa rodzaj żywicy. Z żywic termoutwardzalnych wykonuje się laminaty papierowe oraz na tkaninie bawełnianej i szklanej. Natomiast żywice poliestrowe łączy się głównie ze szkłem w postaci tkanin, mat, przędzy oraz ciętych włókien. Laminaty te wykazują największą wytrzymałość mechaniczną spośród wszystkich wytwarzanych dotychczas wyrobów z tworzyw sztucznych.

Laminaty z żywic fenolowych

Do wytwarzania laminatów najczęściej stosowane są włókna szklane składające się z pasm elementarnych włókienek o średnicy ok. 9 um, złączonych razem bez skrętu. Jest to plecionka „rowingowa", stosowana najczęściej w postaci przędzy, mat i tkanin. Stosowanie włókien cieńszych ograniczają koszty ich wytwarzania. Im cieńsze jest włókno szklane, tym większa jest jego wytrzymałość na rozciąganie; tym samym wzrasta wytrzymałość laminatu (opinie o programie).

Laminaty z żywic fenolowych, mocznikowych i melaminowych, wzmocnione tkaniną szklaną lub arkuszami papieru, znajdują zastosowanie głównie w elektrotechnice. Z laminatów epoksydowych i poliestrowych wykonuje się zbiorniki, rurociągi,, wanny galwanizerskie, wyciągi, obudowy pomp i wentylatorów. Warstwy laminatu stykające się bezpośrednio z agresywnymi czynnikami korozyjnymi zawierają dużo szkła, a mało żywicy (ok. 25%) (segregator aktów prawnych).

Laminaty dzięki wysokiej wytrzymałości mechanicznej stosowane są jako elementy konstrukcyjne wykorzystywane w budownictwie, przemyśle okrętowym (do budowy lodzi, jachtów), motoryzacyjnym i innych. Wszystkie tworzywa sztuczne, których charakterystyczną cechą budowy jest występowanie wewnątrz materiału pustych przestrzeni (komórki, kanaliki, pory), zajmujących średnio powyżej 95% objętości całego materiału, noszą nazwę tworzyw porowatych (promocja 3 w 1). Następstwem takiej budowy jest bardzo mała gęstość średnia materiału, która w skrajnym przypadku może wynosić ok. 0,003 g/cm³, tj. 0,003 Mg/m³ (dla porównania gęstość korka, który jest najlżejszym tworzywem porowatym pochodzenia naturalnego, wynosi 0,20^-0,25 g/cm³, tj. 0,20-L0,25 Mg/m³). W nazewnictwie tworzyw porowatych stosuje się kilka określeń: tworzywa komórkowe, ekspandowane, piankowe.