Nabrzeża oporowe

Ogólnie więc nabrzeża oporowe na palach składają się z następujących elementów:
- ścianki szczelnej,
- układu pali,
- konstrukcji nadwodnej, którą stanowi mur nadwodny posadowiony na palach za pośrednictwem płyty czy rusztu lub bezpośrednio,
- ewentualnie narzutu utrwalającego powierzchnię skarpy podwodnej, znajdującej się poniżej muru nadwodnego (program uprawnienia budowlane na komputer).

Podobnie jak w nabrzeżach oczepowych, mogą być stosowane ścianki szczelne drewniane, stalowe i żelbetowe, przy czym pierwszych z nich rzadko używa się do nabrzeży głębszych niż 8 m, ze względu na ograniczoną grubość brusów drewnianych, nie mogącą przekroczyć 30 cm.
Wszelkie uwagi, dotyczące ścianek szczelnych, znajdują pełne zastosowanie także i do nabrzeży na palach, z tym że dochodzą tu jeszcze następujące uzupełnienia.
Ścianki szczelne drewniane oraz większość profilów stalowych nie powinny w nabrzeżu przenosić sił osiowych, lecz jedynie pracować na zginanie (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Z tego względu wzdłuż takich ścianek należy w niewielkiej od nich odległości wbijać rząd pali pionowych, które je wyręczą w przejęciu obciążeń pionowych, a także częściowo współpracować będą w przenoszeniu momentów zginających. Gdy ścianki są żelbetowe lub ze stalowych profilów skrzynkowych, nie jest to konieczne.

Możliwe jest również kombinowane rozwiązanie ścianki stalowej w którym brusy dwuteowe przenoszą całkowicie siły pionowe (i częściowo parcie gruntu), a profile korytkowe jedynie przenoszą parcie gruntu. Ulegają one zginaniu, ale nie przenoszą sił osiowych. Profile dwuteowe zwykle wbija się tu głębiej niż profile pozostałe.
Połączenie ścianki szczelnej z konstrukcją nadwodną może być rozwiązane w różny sposób (uprawnienia budowlane).

Wylot przez brusy

Ścianka może przytykać do konstrukcji nadwodnej (płyty czy muru). W takim wypadku wierzch jej musi być uchwycony belką poziomą lub kleszczami i zakotwiony w konstrukcji nadwodnej za pomocą ściągów wpuszczonych w konstrukcję. Nad ścianką konstrukcja nadwodna powinna być lekko nadwieszona w celu umożliwienia wyprostowania głównej krawędzi nabrzeża. Pomiędzy ścianką a konstrukcją powinna od góry znajdować się szczelina zapewniająca, że na ściankę nie będą się przenosić żadne obciążenia osiowe. Tego rodzaju połączenie stosowane do ścianek stalowych może być uważane za przegubowe (program egzamin ustny).
Ścianka może być górnym swym końcem wpuszczona w konstrukcję, na tyle jednak tylko, aby znalazła wystarczające oparcie lub zakotwienie, a wierzch jej zabezpieczony był przed działaniem czynników atmosferycznych (opinie o programie).

W takim wypadku ścianka uchwycona jest u góry zwykle kleszczami, które mogą pozostawać pod dolną powierzchnią konstrukcji nadwodnej, albo też mogą być w nią wpuszczone (obetonowane).
Gdy kleszcze pozostają poniżej konstrukcji nadwodnej, wówczas zakotwienie ścianki zaczepia o wierzch brusów wpuszczonych w nadbudowę. Ściągi lub główne wkładki nadbudowy przechodzą zwykle na wylot przez brusy, przy czym dla zapewnienia należytej współpracy wszystkich brusów wskazane jest zastosowanie tylu ściągów, czy wkładek, ile jest brusów tak, aby każdy brus z osobna był zakotwiony (segregator aktów prawnych).

Jeśli jest to niemożliwe ze względu na zastosowany rozkład pali, odstęp ściągów nie powinien przekraczać ok. 1 m. Gdy zamierza się zastosować odstęp większy, konieczne się staje łączenie ściągów ze ścianką poprzez kleszcze. Pociąga to za sobą konieczność albo wpuszczenie kleszczy w konstrukcję nadwodną i odpowiedniego zabezpieczenia ich przed zniszczeniem, albo też wykształcenia części konstrukcji nadwodnej leżącej przed ścianką, w żelbetową belkę zastępującą kleszcze.
Wyżej opisane rozwiązania dają również połączenia przegubowe i nadają się zarówno do ścianek drewnianych, jak i stalowych (promocja 3 w 1).