Nagrzewanie i obróbka

Nagrzewanie i obróbka cieplno-wilgotnościowa wywierają pobudzające działanie na twardnienie betonu z tworzywami termo- i elastoplastyczny- mi, ale wyroby naparzane ustępują pod względem wytrzymałości wyrobom twardniejącym w warunkach powietrznosuchych; natomiast dla betonu z dodatkiem polichloroprenu celowe jest 2-3-godzinne naparzanie z następnym powietrznosuchym dojrzewaniem. Nagrzewanie betonu z tworzywem termoplastycznym do temperatury 45°C obniża do połowy współczynnik sprężystości i wytrzymałości na zginanie wskutek rozmiękczenia fazy polimerowej i przejścia jej w stan wysokiej elastyczności (program uprawnienia budowlane na komputer).

Należy uwzględnić zwiększoną wrażliwość betonów polimerocementowych na wahania temperatury w konstrukcjach, gdyż w praktyce nagrzewanie ich do temperatury 40-50^oC możliwe jest nawet pod działaniem promieni słonecznych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Głównym i dotychczas mało zbadanym zagadnieniem przy badaniach betonów polimerocementowych jest ich starzenie się, a w szczególności zdolność długotrwałego zachowania swych zalet w porównaniu z betonami zwykłymi. Według badań A. W. Satałkina, betony z dodatkiem żywicy nr 89 (6% wagowo) są równie długotrwałe, jak betony zwykłe. Widocznie środowisko alkaliczne twardniejącego betonu nie tylko nie przyspiesza starzenia się polimerów, ale nawet utrwala je (uprawnienia budowlane).

Plastobetonami nazywa się twardniejące mieszanki bezcementowe i bezwodne, w których jako spoiwo stosuje się polimery organiczne - mało- ciągliwe żywice termoaktywne (fenoloformaldehydowe, poliestrowe, fura- nowe, epoksydowe), jak również polimery epoksydowo-furanowe. Przy określaniu składu plastobetonu decydujące znaczenie ma wybór spoiwa syntetycznego, stosowanego w zależności od warunków eksploatacji plastobetonu i rodzajów środowiska agresywnego (program egzamin ustny).

Stwardniałe żywcie epoksydowe

Środkami utwardzającymi spoiwo dla żywic fenolowych i furanowych mogą być: chlorek kwasu paratoluenosulfonowego i kwas benzenosulfonowy, dla żywic epoksydowych - aminy i poliamidy, dla poliestrów - nadtlenek wodoru i naftenian kobaltu. Optymalną ilość środka utwardzającego dobiera się w zależności od temperatury środowiska, rodzaju i ilości żywicy w mieszance i in (opinie o programie).

Wypełniaczami plastobetonów mogą być materiały kwasoodporne: piasek kwarcowy, andezyt, diabaz, bazalt, granit i inne skały krzemianowe i glinokrzemianowe, wprowadzane w postaci mielonego proszku o wielkości ziaren piasku 0,01-P0,1 mm oraz tłucznia lub żwiru 0,l-i-5 mm. Do tego celu można też wykorzystać tłuczeń z cegły kwasoodpornej, jak również granit i koks, stłuczkę ceramiczną, keramzyt. Kruszywa węglanowe (wapień, dolomit i cement portlandzki) są dopuszczalne wyłącznie dla żywic epoksydowych w środowiskach niezmiennych. Przy kwaśnych środkach utwardzających zobojętniają się one i mieszanka nie twardnieje (segregator aktów prawnych).

Stwardniałe żywcie epoksydowe w czystej postaci odznaczają się wysoką wytrzymałością mechaniczną, ale mają małą odkształcalność, co utrudnia ich praktyczne wykorzystanie. W celu uplastycznienia żywice te łączy się z różnymi produktami organicznymi. Lepszymi środkami uplastyczniającymi dla żywic epoksydowych są małocząsteczkowe tiokole i poliamidy, które łączą się chemicznie z żywicą. Dla lepszego łączenia się z żywicami epoksydowymi stosuje się również kauczuk dwuwinyloni- trylowy.

Działanie uplastyczniające żywice epoksydowe wykazują poliestry nienasycone, przy czym utwardzacze tych żywic - poliaminy - mogą służyć jako środki przyspieszające twardnienie składników poliestrowych (promocja 3 w 1).

Lepkość żywic epoksydowych można regulować za pomocą specjalnych rozrzedzaczy - estrów glicydylowych (w ilości 15-h20% ciężaru żywicy), które mogą reagować z głównymi składnikami mieszanek epoksydowych i tworzyć strukturę przestrzenną.