Nakrapianie z kielni

Nakrapianie z kielni odbywa się w ton sposób, że ziarnistą, rzadko rozrobioną wyprawę narzuca się na podkład kielnią, możliwie regularnie (program uprawnienia budowlane na komputer). Ciekłość wyprawy jest odpowiednia, gdy ziarna kruszywa przy nakrapianiu rozsypują się na powierzchni. Jeżeli zaprawa ścieka, oznacza to że jest za rzadka, jeżeli zaś tworzą się na ścianie kleksy jest zbyt sucha. Przy tworzeniu się na powierzchni wyprawy dużych gniazd otrzymuje się tzw. „baranek”. Wyprawa nakrapiana, wykonywana w lecie podczas upałów, powinna być zwilżana wodą w ciągu kilku dni po jej wykonaniu.

Do wyprawy nakrapianej używa się 76 kg materiałów wypełniających, 18 kg wapna i 6 kg cementu (wartości średnie).
Jest ona rodzajem wyprawy, przy której wierzchnią warstwę szlachetną zaciera się packą na gładko. Na normalnie wilgotny jeszcze podkład narzuca się drobnoziarnistą wyprawę warstwą grub. 1/2 cm, po czym dociska się w celu dokładniejszego połączenia z podkładem (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Jak narzucona warstwa tak dalece zwiąże że zacieranie jest możliwe, wykonywa się tę pracę deską do zacierania, skrapiając wyprawę lekko wodą za pomocą pędzla lub szczotki. Zacieranie powinno się odbywać stale w jednym kierunku, lekko naciskając, aby jak najlepiej zbliżyć do siebie poszczególne ziarna zaprawy i stworzyć przez to zwięzłą całość.
Podpisy pod rysunkami wyjaśniają bliżej sposób wykonania. Podkreślamy, że wszystkie wzory robi się narzędziami od ręki, tj. bez pomocy szablonów.

Wyprawa zacierana na gładko odznacza się tym, że powierzchnia jej jest zupełnie gładko zatarta. Używać więc trzeba do takiej wyprawy materiału zupełnie drobnego, bez grubszych ziaren. Zacieranie odbywa się dłużej, nie tylko zwyczajną deską do zacierania, lecz także deską obciągniętą filcem, a to w celu otrzymania powierzchni zupełnie gładkiej, bez porów (uprawnienia budowlane).
Wyprawa zacierana filcem nazwana jest tak, ponieważ zacieranie odbywa się tylko deską obciągniętą tym materiałem. Przy tego rodzaju wyprawie przystępujemy do narzucania masy wtedy, kiedy podkład osiągnie pewną twardość i po uprzednim skropieniu go dokładnie wodą. Materiał narzucamy cienką warstwą i zacieramy natychmiast deską obciągniętą filcem, pionowo z dołu do góry, poziomo lub w łuki (program egzamin ustny). Ziarna tocząc się po twardym podkładzie pozostawiają ślady w formie zadziorów i nadają wyprawie interesujący wygląd.

Wyprawa cyklinowana

Tego rodzaju wyprawy wymagają znacznie dokładniejszego wykonania (opinie o programie). Podkładu nie zaciera się na gładko, lecz pozostawia szorstki. Do wyprawy cyklinowanej używa się materiału o różnych wielkościach Wyprawę należy narzucać na podkład wilgotny, normalnie w dzień lub dwa po jego wykonaniu, zależnie od pogody.

Przed narzucaniem moczy się dokładnie podkład, po czym materiał rozrabia się czystą wodą i nakłada kielnią, tak aby poszczególne rzuty dokładnie się przykrywały; następnie obciąga się równo deską i zaciera. Tylko dobrze dociśnięta i zatarta szlachetna warstwa daje żądaną trwałość (segregator aktów prawnych).
Wykonana w ten sposób wyprawa powinna schnąć wolno. Szybkiemu wysychaniu należy zapobiec przez skrapianie wodą lub przez umieszczenie odpowiednich zasłon chroniących przed promieniami słonecznymi. Po upływie 5 do 24 godzin, zależnie od szybkości twardnienia, gdy wyprawa już dostatecznie stwardnieje, skrobie się ją cykliną ząbkowaną, odstępy pomiędzy zębami muszą odpowiadać wielkości ziaren znajdujących się w wyprawie) lub tez uderza deską nabijaną gwoździami rozstawionymi odpowiednio gęsto zależnie od uziarnienia.

Cyklina jest to prostokątny kawałek blachy o grubości 1 do 1,5 mm, oprawny w uchwyt z drewna, ścięty gładko lub ząbkowany przy dłuższej krawędzi. Czynność cyklinowania polega na tym, że robotnik lekko naciskając cyklinę pociąga ją po powierzchni zaprawy (promocja 3 w 1).