Niewłaściwe metody montażu uprawnienia budowlane

Niewłaściwe metody montażu stosowane na budowie są główną przyczyną powstania odchyłek i błędów. Przy montażu swobodnym według osi ścian (przeważnie dla uproszczenia) elementy ścienne są montowane według ich krawędzi, a nie według osi prefabrykatów, jak wymaga projekt montażu (program uprawnienia budowlane na komputer).

W wyniku takiego montażu następuje sumowanie się odchyłek wymiarów elementów i odchyłek montażowych.
Wyniki przeprowadzonych badań dokładności montażu różnych typów budynków z elementów prefabrykowanych wykazały, że odchyłki montażowe dochodzą do 200 mm przy przesunięciach poziomych, 100 mm w przesunięciach pionowych, 60 mm w wychyleniach ścian nośnych z pionu i dochodzących do 75 mm wzajemnych przesunięć ścian w pionie.

Nieprawidłowe uszczelnianie spoin ścian zewnętrznych jest często przyczyną przecieków przez ściany zewnętrzne. Przy uszczelnianiu spoin kitem obrzeża elementów powinny być suche i czyste, gdyż tylko wówczas uzyska się przyczepność kitu do betonu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Również zbyt szerokie lub zbyt wąskie spoiny o nierównomiernej szerokości na wysokości kondygnacji uniemożliwiają prawidłowe uszczelnienie i są przyczyną zawilgocenia węzłów, a to z kolei wpływa na korozję stali i przemarzanie ścian.
Do stale występujących błędów i niedociągnięć montażu należy zaliczyć wadliwe ocieplanie wieńców i pionowych węzłów ścian zewnętrznych (często brak ocieplenia), wadliwe uszczelnianie spoin pełnych i otwartych, niestaranne układanie warstwy zaprawy w spoinach poziomych powodujące zwiększenie miejscowych naprężeń i nierównomierne przenoszenie obciążeń.

Przy montażu wymuszonym nie zawsze dokładnie jest podbijany beton pod elementy ścienne, jak również często nie są zwalniane nakrętki śrub rektyfikacyjnych (uprawnienia budowlane).
Niewłaściwe osadzenie stolarki zewnętrznej w prefabrykatach ściennych i niedokładne jej uszczelnienie jest przyczyną licznych przecieków wód opadowych. Również wszystkie roboty wykończeniowe po montażu prefabrykatów, jak roboty dekarskie, obróbki blacharskie, roboty stolarskie, posadzkarskie, malarskie itp. są wykonywane przeważnie ze znaczną liczbą usterek.

Wadliwe wykonanie dylatacji dachu, a często nawet jej brak powoduje (na skutek odkształceń termicznych konstrukcji dachu) znaczne wychylenie z pionu i zarysowanie ścian budynku. Transport elementów prefabrykowanych na ogół nie budzi zastrzeżeń, w czasie przewozu elementów ich uszkodzenia zdarzają się stosunkowo rzadko (program egzamin ustny).

Niewłaściwe zastosowanie materiałów

Przykładem niewłaściwego zastosowania materiału było szkło piankowe, które jako materiał izolacyjny do budowy okrętów, chłodni, wagonów kolejowych itp. obiektów nie nasuwało żadnych zastrzeżeń, zastosowane natomiast w prefabrykowanych elementach ścian zewnętrznych okazało się materiałem bez wartości, ze względu na strukturę wewnętrzną o otwartych porach. Zastosowanie jednocześnie zbyt cienkiej warstwy faktury elewacyjnej pogarszało jeszcze cechy elementów i konieczne okazało się dodatkowe ocieplenie oraz ponowne otynkowanie wszystkich budynków (opinie o programie).

Stosowanie sznura smołowanego oraz wkładek ze spienionego tworzywa do uszczelniania spoin elementów ścian zewnętrznych w początkowym okresie rozwoju budownictwa wielkopłytowego nie przyniosło pozytywnych wyników ze względu na stosunkowo częste przenikanie wód opadowych do wnętrza węzłów, zawilgocenie ścian zewnętrznych, obniżanie ich izolacyjności termicznej i korozję.

W przypadku użycia do produkcji niewłaściwego cementu (nieodpornego na wyższe temperatury) przy stosowaniu przyspieszonego dojrzewania betonu w prefabrykatach za pomocą nagrzewu następuje uszkodzenie struktury wewnętrznej betonu i obniżenie jego wytrzymałości. W okresie zimowym wywiezienie z hali produkcyjnej na składowisko gorących elementów powoduje bardzo często „szok termiczny” i pękanie elementów (segregator aktów prawnych). Zbyt wysoka temperatura nagrzewu może spowodować uszkodzenie styropianu użytego jako warstwa izolacyjna.

Spowoduje to z kolei obniżenie izolacyjności termicznej ścian, ich przemarzanie i zawilgocenie. W okresie rozwoju budownictwa wielkoblokowego ze względu na brak lekkich kruszyw w kraju masowo stosowano w produkcji żużel. Bardzo duże zapotrzebowanie na to kruszywo do produkcji bloków ściennych spowodowało użycie żużla bez przeprowadzenia dokładnej analizy chemicznej (szkodliwe domieszki).

Powodowało to rysy i odpadanie kawałków betonu, a w niektórych przypadkach całkowity rozkład żużlobetonu i rozpadanie się bloków (promocja 3 w 1).