Obliczanie strat ciepła

W tym także wypadku należy przykryć miejsce budowy cieplakiem, który z uwagi na niedużą wysokość murów nadwodnych nabrzeży jest zwykle niewielki. Cieplak buduje się przeważnie na długość kilku (2-3) odcinków dylatacyjnych nabrzeża, po czym go się przesuwa. Ogrzewanie cieplaka może być rozwiązane jak poprzednio, z tym że czasem jeszcze stosuje się wtopienie w korpus budowli rur dla pary, ogrzewających konstrukcję w czasie betonowania i wiązania betonu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Rury te po ukończeniu budowy wypełnia się betonem pod ciśnieniem. Można je tak umieścić, aby (jeżeli odcinki ich będą spawane, a przekrój odpowiedni) mogły ewentualnie zastąpić niektóre wkładki uzbrojenia (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Obliczanie strat ciepła i odpowiednich wymiarów rur oraz generatorów pary przeprowadza się jak przy zwyczajnych obliczeniach centralnych ogrzewań budynków. Betonowanie podwodne w czasie mrozów, zwłaszcza metodą szwedzką, nie budzi zastrzeżeń, jeśli zarówno betonownia, jak i drogi transportu świeżego betonu, kruszywo oraz nadwodna część urządzeń są ogrzewane (uprawnienia budowlane).

Wykonawstwo podwodnych części konstrukcji morskich z elementów prefabrykowanych (z wyłączeniem elementów zapuszczanych w grunt, takich jak pale, ścianki szczelne, studnie i kesony) podzielić można z punktu widzenia techniki prowadzenia robót na dwie grupy:
- wykonywanie podwodnych konstrukcji budowli z sypanych bezładnie lub układanych regularnie bloków (litych, pustakowych i cyklopowych),
- wykonywanie podwodnej konstrukcji z elementów pływających: skrzyń lub kaszyc (program egzamin ustny).
W każdej z tych grup roboty prowadzone są inaczej.

W ostatnich latach poczęto z bardzo dobrymi wynikami stosować ustawianie elementów prefabrykowanych za pomocą budowlanych platform roboczych podnoszonych na szczudłach, które stają się powoli nieodzownym narzędziem wykonawstwa wszelkich robót morskich ze względu na możność prowadzenia prac przy ich pomocy nawet przy wysokiej (do 3 m) fali.

Promy i szalandy

Układanie bloków regularne lub w narzutach może następować za pomocą urządzeń pływających albo dźwignic (opinie o programie).
Do urządzeń pływających należą bądź specjalne szalandy lub promy dostosowane do przewozu bloków, bądź też omówione dźwignice pływające.
Promy i szalandy pozwalają jedynie na wykonanie bezładnie sypanych narzutów i to na głębokości większej niż ich zanurzenie. Warstwy narzutów, leżące bliżej powierzchni wody i nad nią, mogą być układane jedynie za pomocą dźwignic pływających, które zdejmują bloki z promów lub z własnych pokładów. Wydajność pracy za pomocą dźwignic jest jednak mniejsza niż przy sypaniu z szaland. Sypanie narzutów z bloków odbywa się zwykle bez pomocy nurków.

Regularne układanie bloków może być przeprowadzone trojako:
- za pomocą dźwignicy pływającej, zakotwiczonej na miejscu pracy i przenoszącej bloki z obok stojących pontonów czy szaland na miejsce przeznaczenia;
- za pomocą dźwignicy lądowej, poruszającej się po torze układanym na uprzednio wykonanych odcinkach budowli; bloki podwożone są do dźwignicy bądź drogą lądową na wózkach poruszających się również na torach ułożonych na uprzednio wykonanej części budowli, bądź drogą wodną na promach czy szalandach; sposób ten, zwany „metodą pionierską”, możliwy jest tylko wtedy, gdy budowla łączy się przynajmniej jednym końcem z brzegiem (np. falochrony półwyspowe);
- za pomocą takiej samej dźwignicy, poruszającej się na specjalnie dla tego celu wybudowanym pomoście (segregator aktów prawnych).

Gdy budowle są równoległe do brzegu i niedaleko od niego położone (np. nabrzeża), możliwe jest również układanie bloków za pomocą dźwignicy, poruszającej się na torach ułożonych na brzegu.
We wszystkich omówionych wypadkach nieodzowna jest przy układaniu bloków pomoc nurków, którzy stojąc na podsypce czy też na uprzednio ułożonych niższych warstwach bloków, kierują układaniem i dopilnowują, aby spoiny miały odpowiednie przekrycia, a bloki opierały się na niżej leżących całymi płaszczyznami (promocja 3 w 1).