Obserwacje ciężarów cząsteczkowych

Trwałą postacią hydratu glinianu wapniowego, która występuje ostatecznie w zhydratyzowanym zaczynie cementowym, jest prawdopodobnie sześcienny kryształ C3AH6, możliwe jest jednak, że heksagonalny C4AH12 krystalizuje się najpierw, a dopiero potem zmienia swoją budowę na sześcienną (program uprawnienia budowlane na komputer).
Obserwacje ciężarów cząsteczkowych wykazują, że 100 części wagowych C3A reaguje z 40 częściami wody; jest to znacznie wyższa ilość wody, niż wymagają jej krzemiany.

W cemencie obecność C3A jest niepożądana; poza młodym wiekiem materiału nie wpływa on lub wpływa tylko nieznacznie na wytrzymałość cementu (z wyjątkiem wczesnego okresu po stwardnieniu zaczynu cementowego), a gdy zaczyn ten ulega atakowi siarczanów, pęcznienie jego, związane z powstawaniem z C3A siarczanoglinianów wapniowych, może spowodować rozerwanie stwardniałego już zaczynu. Z drugiej strony C3A działa jak topnik, obniżając temperaturę wypalania klinkieru i ułatwiając
łączenie się wapna i krzemionki; z tej też przyczyny C3A użyteczny jest przy produkcji cementu. Również C4AF działa jak topnik (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Można zauważyć, że gdyby nie wytworzenie się pewnych cieczy przy wypalaniu, reakcje zachodzące w piecu przebiegałyby znacznie wolniej i byłyby prawdopodobnie niekompletne. Gips wchodzi w reakcje nie tylko z C3A; w wyniku reakcji z C4AF tworzy on zarówno siarczanożelazian wapniowy, jak i siarczanoglinian wapniowy, a jego o- becność może przyspieszyć hydratację krzemianów.
Ilość gipsu dodawanego do klinkieru cementowego powinna być bardzo starannie kontrolowana; w szczególności nadmiar gipsu powoduje pęcznienie, a w konsekwencji również rozerwanie stwardniałego zaczynu cementowego (uprawnienia budowlane). Optymalną zawartość gipsu określa się na podstawie obserwacji wytwarzanego ciepła hydratacji.

Na ogół, po wierzchołku pojawiającym się natychmiast na wykresie powstawania ciepła pojawia się drugi wierzchołek, który występuje w 4-6 h po zarobieniu cementu wodą. Natomiast przy właściwie dobranej ilości gipsu, po jego całkowitym zużyciu, powinno pozostawać niewiele C3A dostępnego reakcjom, a zatem na wykresie powstawania ciepła nie powinien pojawiać się żaden dodatkowy wierzchołek.

Koniec wiązania

W związku z tym dobór optymalnej zawartości gipsu prowadzi do pożądanej prędkości przebiegu reakcji początkowych oraz zapobiega lokalnym, wysokim koncentracjom produktów hydratacji (program egzamin ustny).
Wymagana ilość gipsu wzrasta wraz z zawartością C3A oraz z zawartością alkaliów w cemencie. W wyniku zwiększenia stopnia rozdrobnienia cementu zwiększa się także ilość C3A dostępnego w początkowym okresie wiązania, co podwyższa z kolei wymaganą ilość gipsu (opinie o programie).

Ilość gipsu dodawanego do klinkieru c mentowego jest zazwyczaj wyrażał przez zawartość wagową S03. Norn BS 12; 1958 podaje, że przy zawartoś C3A do 7%, gipsu nie powinno być wi< cej niż 2,5%, a gdy zawartość C3A przekracza 7% nie więcej niż 3,0%.
Wiązanie jest terminem używanym do opisania sztywnienia zaczynu cementowego, chociaż definicja sztywności za czynu, który można uznać za już zwią zany, jest nieco dowolna. Mówiąc ogólnie, termin wiązanie odnosi się do przejścia od stanu płynnego do stałego (segregator aktów prawnych).

Chociaż zaczyn uzyskuje w procesie wiązania pewną wytrzymałość, dla celów praktycznych dogodnie jest rozróżnić wiązanie od twardnienia, które to określenie dotyczy wzrostu wytrzymałości zaczynu cementowego już związanego. W praktyce używa się określeń: początek i koniec wiązania. Oba terminy dotyczą pewnych dowolnie obranych faz wiązania. Metoda pomiaru czasów początku i końca wiązania. Wydaje się, że wiązanie jest wynikiem selektywnej hydratacji składników cementu; w pierwszej kolejności reagują C3A i C3S (promocja 3 w 1).

Wspomniano o zdolności pierwszego z tych związków do tzw. wiązania błyskawicznego. Dodatek gipsu opóźnia tworzenie się hydratu glinianu wapniowego, tak że w efekcie pierwszy wiąże C3S. Czysty, zmieszany z wodą C3S przejawia również skłonność do wiązania wczesnego, natomiast C2S twardnieje w sposób bardziej stopniowy.