Ochrona katodowa

Emalie wykazują dobrą odporność na wahania temperatury i mogą być użytkowane w temperaturach dochodzących do 600 C. Mają one również bardzo dobrą odporność na działanie środowisk agresywnych. Z tych właśnie względów są one bardzo zalecane dla zasobników gorącej wody, szczególnie przy jednoczesnym zastosowaniu ochrony katodowej (program uprawnienia budowlane na komputer).

Z powłok nieorganicznych należy jeszcze wspomnieć o otaczaniu rur stalowych zaprawą cementową. Takie powłoki mogą jednak być bardzo niebezpieczne, gdyż w miejscach uszkodzeń powłoki będzie występować intensywna korozja w wyniku powstania ogniwa lokalnego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Ochrona katodowa polega na nadaniu zabezpieczanej konstrukcji metalowej takiej polaryzacji katodowej, przy ktorej w żadnym punkcie na powierzchni metalu w danym środowisku nie będą występować reakcje anodowe. Przy takiej polaryzacji do konstrukcji dopływa prąd elektryczny przenoszony jonowo, natomiast wypływanie prądu z tej konstrukcji będzie elektronowe, tj. przez przewodnik (izolowany) stanowiący połączenie elektryczne między konstrukcją zabezpieczaną a urządzeniem ochrony katodowej(uprawnienia budowlane).

Rozróżnia się trzy podstawowe metody ochrony katodowej:

• za pomocą anod galwanicznych,
• prądem z zewnętrznego źródła,
• za pomocą drenażu elektrycznego (program egzamin ustny).

Ochrona katodowa może być stosowana do zabezpieczenia każdej konstrukcji metalowej stykającej się z gruntem, wodą lub roztworami wodnymi. Może ona uzupełnić działanie innych sposobów zabezpieczania przed korozją lub zastąpić je całkowicie. Zazwyczaj jest jednak stosowana łącznie z powłokami ochronnymi, co daje największą skuteczność ochrony przy stosunkowo niewielkich kosztach. Ochronę katodową stosuje się głównie do zabezpieczania przed korozją konstrukcji stalowych oraz ołowianych, a także konstrukcji z miedzi i jej stopów, a z pewnymi ograniczeniami również dla aluminium (opinie o programie).

Naturalna korozja cynku

Przy ochronie katodowej za pomocą anod galwanicznych prąd ochrony uzyskuje się z ogniwa galwanicznego, utworzonego z zabezpieczanej konstrukcji i przyłączonej do niej elektrody stanowiącej anodę. Anoda jest wykonana z metalu o bardziej elektroujemnym potencjale niż metal konstrukcji chronionej. Anoda galwaniczna jest niekiedy nazywana „protektorem”, „anodą reakcyjną” lub „anodą ochronną”, a sama metoda „ochroną protektorową”. Materiałem na anody galwaniczne może być cynk, magnez i aluminium, jako niezbyt drogie, łatwe w obróbce i mające dużą wydajność prądową (segregator aktów prawnych).

Cynk został zastosowany już w 1824 r. przez Davy’ego do ochrony miedzianego poszycia statków przed korozją. Cynk tworzy z chronionym metalem ogniwo galwaniczne o stosunkowo dużym napięciu, co wywołuje silną korozję cynku. Naturalna korozja cynku (zabezpieczająca konstrukcję przed rozpuszczaniem chronionego metalu) jest w znacznym stopniu zależna od temperatury, jak też i od stężenia jonów wodorowych pH; szczególnie silne niszczenie cynku następuje w środowiskach kwaśnych, natomiast w obojętnych i lekko zasadowych korozja cynku jest mała (wskutek powstawania warstw ochronnych) i znowu rośnie dla środowisk o dużej alkaliczności.

Aluminium ma większy potencjał elektroujemny od cynku, jest przy tym stosunkowo odporne na korozję wskutek szybkiego pokrywania się powierzchni warstwami tlenków (promocja 3 w 1). Jest to zresztą zasadniczą wadą aluminium jako anod reakcyjnych, ponieważ uniemożliwia to uzyskanie stałych parametrów ochrony wskutek nierównomiernego natężenia prądu ochrony. Aluminium jest stosowane głównie do ochrony katodowej w wodzie morskiej. Korozja aluminium jest niezależna od wartości pH (z wyjątkiem pH = 0-2), natomiast przy wzroście temperatury do +70°C szybkość korozji rośnie, a następnie ponownie maleje.