Okładziny z arkuszy PCW

Większe zastosowanie niż okładziny z płytek znajdują okładziny z arkuszy PCW, produkowane jako wielowarstwowe przez sprasowanie na gorąco kilku cienkich folii. Warstwa zewnętrzna (licowa) jest odporna na czynniki mechaniczne i chemiczne (program uprawnienia budowlane na komputer). Przykładem okładzinowego materiału arkuszowego jest „Atrakta”; arkusze wykonuje się jako trzywarstwowe, warstwa spodnia (najgrubsza) zawiera najwięcej wypełniaczy, warstwa środkowa jest kolorowa i drukowana w różne wzory, warstwa zewnętrzna jest wykonana z bezbarwnej przezroczystej folii. Łączna grubość arkusza wynosi 0,8 mm (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Okładziny z arkuszy PCW są przyklejane do równego i suchego podłoża za pomocą klejów kontaktowych na ogół bez zastosowania listew profilowanych w stykach i narożach (arkusze w stykach łączy się „do czoła”). Okładziny z arkuszy PCW są stosowane podobnie jak płytki w budownictwie mieszkaniowym, ponadto w szerokim zakresie w różnych budynkach użyteczności publicznej; stanowią one dostatecznie trwałe, higieniczne i dekoracyjne wykończę ie ścian.

Stosuje się również okładziny z płyt polistyrenowych o wymiarach powierzchni 50×50 lub większych i o grubości 2-3 mm. Płyty te stosuje się w celu uzyskania efektów kolorystycznych, gdyż wyrobom polistyrenowym można nadawać intensywne barwy. Okładziny z dużych płyt polistyrenowych są mocowane do podłoża mechanicznie (uprawnienia budowlane).

W pomieszczeniach narażonych na agresję chemiczną stosuje się płytki lub płyty fenolitowe na bazie żywicy nowolakowej i wypełniaczy mineralnych (np. kaolinu) lub organicznych (np. mączka drzewna). Płytki te są produkowane przez prasowanie pod ciśnieniem 200-250 at n i w temperaturze 160-170°C. Wymiary płytek wynoszą 100x100x1,5 lub 150x150x1,5 mm, wymiary płyt 600×600 mm (program egzamin ustny).

Okładziny z płyt

Okładziny z płyt fenolitowych odznaczają się szczególnie małą nasiąkliwością (po 24 godzinach moczenia w wodzie nasiąkliwość wynosi zaledwie do 0,1%), kwaso- i mrozoodpornością oraz odpornością cieplną na temperaturę do 120°C. Płytki mocuje się do sztywnych podłoży za pomocą lepików bitumicznych „na zimno” (opinie o programie).

Podobne zastosowanie mają okładziny z płytek melaminowych odpornych na temperatury do 130 °C, małonasiąkliwe (0,35-P0,5%) i odporne na uderzenia i czynniki chemiczne. Tkaniny syntetyczne produkuje się z pasemek lub nitek (Gero- tex, Saran). Okładziny z tkanin są paroprzepuszczalne. Faktura tkanin przypomina matę lub plecionkę wykonaną często z pasemek różnobarwnych.

Tkaniny są na ogół mocowane mechanicznie, rzadziej przyklejane do podłoża. Okładziny z tkanin mocowanych mechanicznie stanowią element dźwiękochłonny, gdyż w warstwie powietrznej między tkaniną i ścianą następuje kilkakrotne odbicie i pochłanianie fal dźwiękowych (segregator aktów prawnych).

Brzegi tkanin ulegają łatwo strzępieniu; aby temu zapobiec, wzdłuż linii cięcia stosuje się spawanie nitek. Stosuje się specjalne spawarki podgrzewane prądem elektrycznym, za pomocą których przecina się rulony tkaniny i spawa przecięte pasemka. Przy spawaniu brzegów można stosować wąskie listewki (metalowe lub z tworzyw sztucznych) przykrywające; w przypadku zaniechania spawania listwy te mają znacznie większą szerokość.

Przegrody wzrokowe z tkaniny, a na rys. 8-6c, d okładziny sufitowe umocowane mechanicznie, przy czym w przykładzie pokazanym na rys. 8-6c okładzina osłania podwieszoną płytę warstwową (promocja 3 w 1). Powierzchnia licowa okładzin z tkanin powlekanych jest odporna na wodę i praktycznie nienasiąkliwa i prawie paronieprzepuszczalna. W przeciętnych warunkach użytkowania okładziny te są dostatecznie odporne na działanie mechaniczne (uderzenia, zarysowanie, rozdarcie). Wystarczająca jest również odporność tkanin powlekanych na działanie produktów spożywczych i większości chemikaliów.