Organizacja produkcji

Organizacja produkcji oparta jest na zasadzie pracy równomiernej według 4 procesów roboczych, którymi są:
a) montaż wiązki i wykonanie naciągu,
b) betonowanie i wibrowanie,
c) pielęgnacja betonu w okresie dojrzewania,
d) rozładowanie toru naciągowego.

Przekrój toru naciągowego, o budowie korytkowej (program uprawnienia budowlane na komputer).
Formy ustawione są na ruszcie stalowym, pod którym umieszczone są rury grzejne i rury wtryskujące parę dla naparzania. Prócz tego w celu stałego nawilżania betonu wtryskuje się gorącą wodę. Boczne ścianki koryta wyłożone
są izolacją termiczną, na wierzch zaś nakłada się pokrywę izolacyjną (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W dolnej części znajduje się kanał odwadniający dla odprowadzania skroplonej wody.
Podłużny stół zbrojarski wraz z urządzeniem wyciągowym strun. Zespoły strun w odpowiedniej ilości dostarczane są z rozwijalni. Obejmuje ona zespoły kołowrotów, zaopatrzonych w hamulce sprężynowe (przeciw rozbieganiu się kołowrotów), z których za pośrednictwem szeregu rolek kierujących i rolek zbiorczych struny wyciągane są przez wózek wyciągowy. Po rozpoczęciu nowego kręgu struna musi być ręcznie doprowadzona do wózka poprzez system rolek.

Obejmuje on końcową tarczę rozdzielczą z otworkami (przez które trzeba przewlec struny), wspólną tuleję klinującą i zacisk końcowy (uprawnienia budowlane). Na pozostałej długości wiązki umieszcza się przepony grzebieniowe
rozdzielcze, które mogą być nakładane z góry oraz uzbrojenie poprzeczne.

Po założeniu tulei zaczepia się ją na wózku wyciągowym, który przeciąga wiązkę wzdłuż stołu, po czym po założeniu uzbrojenia końcowego - struny obcina się i luźno wystające z tulei ich końce ujmuje się we wspólnym zacisku i spawa. Zabezpieczenie to jest bardzo pożądane, gdyż swobodne końce strun przeszkadzają w manipulacji i mogą zranić robotników zatrudnionych przy przygotowaniu uzbrojenia (program egzamin ustny). Tuleję klinującą wkłada się w uchwyt cięgna naciągarki i w ten sposób zaczepia się i przygotowuje do naciągu wiązkę strun.

Zestaw cięgna

Po naciągu wiązki w kierunku strzałki wsadza się klin w odpowiedni otwór cięgna i wyrównuje pozostałą szczelinę klinami i podkładkami.
Układanie strun na torach i ich naciąg są zmechanizowane. Przekrój podłużny form naciągowych pokazano (od lewej ku prawej) naciągarkę hydrauliczną, wózek do przewożenia wiązek strun ze stołów zbrojarskich do torów naciągowych (w kierunku poprzecznym do torów) i wózek z przeciwnej strony toru (opinie o programie).

Naciągarka (o sile 60 T) toczy się na kołach, z których jedna para jest napędzana silnikiem elektrycznym; pod lewymi kołami widoczne są łapy podchwytujące stopkę kształtownika w celu niedopuszczenia do podniesienia się urządzenia podczas naciągu. Przy naciągu naciągarka opiera się o ławę za pośrednictwem sworznia wsporczego. Korba pozwala na ustawienie cięgna w odpowiedniej wysokości. Zespół tłoka-cylindra napędzany jest agregatem, obejmującym silnik elektryczny i pompę tłoczącą. Do cofania tłoka używa się sprężonego powietrza wytwarzanego przez agregat (silnik elektryczny-sprężarka) (segregator aktów prawnych).

Wózek przewożący wiązki strun toczy się po wierzchu kozłów oporowych w szynach z ceownika zabezpieczających przed przechyleniem. Tuleja końcowa wiązki strun układana jest w uchwyt i lekko naciągana ręcznie korbą nawijającą linę ciągnącą na bęben. Ramię może być obracane w płaszczyźnie prostopadłej do rysunku. Cały wózek jest napędzany ręcznie korbą.

Wiązki przygotowane na stole zbrojarskim (o dużym nieraz ciężarze) lub składowane obok, wkłada się w uchwyty wózków i przewozi na tory naciągowe.
Prócz naciągarek hydraulicznych wypróbowano również naciągarki mechaniczne (śrubowe) produkcji krajowej. Naciąg, tj. posuw śruby i jej pionowe przesunięcie wykonywane są przez wspólny silnik elektryczny z odpowiednim sprzęgłem. Silnik służy do napędu jazdy naciągarki (promocja 3 w 1)..