Otwory wznoszące się

Otwory wznoszące się, wiercone pod kątem 30 do 40°, są stosowane przy wysokich przodkach dla oderwania górnej częścią ściany (dla oderwania dolnej części będziemy musieli założyć otwór przy spodzie skarpy) (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ze względu na konieczność wiercenia takich otworów, stojąc na urobku, samo już ich wykonanie jest związane z pewnym niebezpieczeństwem dla ludzi. Poziome otwory strzelnicze wskazane jest stosować zwłaszcza przy pionowej szczelinowatości, lub przy pionowym. względnie stromym zaleganiu pokładów o upadzie ku przodowi (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przy poziomym uwarstwieniu i cienkich ławicach, kiedy nie da się uniknąć ucieczki gazów, można ją w niektórych wypadkach zmniejszyć przez założenie otworu poziomego zamiast pionowego, stosując równocześnie ładunek skupiony. Przy otworach poziomych zabiór nie powinien być mniejszy od Vs wysokości ściany i większy od “Y3 tej wysokości, czyli najczęściej wielkość zabioru daje się 2-4 m.  Rozsadzanie skał za pomocą otworów pionowych i poziomych: Najczęściej przy dużej wysokości przodka (15 lub więcej metrów) stosowany jest kombinowany sposób rozmieszczania otworów zarówno pionowych, jak i poziomych. Otwory te mogą być odstrzelone bądź. to równocześnie, bądź też kolejno, na początku otwory pionowe, a następnie poziome (uprawnienia budowlane).

Otwory włomowe

Czasem dla łatwiejszego odspojenia zawisającej skały, wykonuje się w dolnej części ściany tzw. włom. Otwory włomowe wierci się pod kątem 30 do -40° do obnażonej powierzchni skały; wymagają one dużych ładunków i dobrej przybitki; prostopadła S, przeprowadzona w kierunku otworu z najgłębszego jego punktu, powinna przecinać nie caliznę, lecz obnażoną powierzchnię skały (program egzamin ustny). Jako najkorzystniejszy kąt nachylenia otworu włomowego do powierzchni skały, uważa się 45°. Przy mniejszym kącie nachylenia zabiór wypada zbyt mały, a wskutek tego otwór należycie wykorzystany.

Po wytworzeniu w ten sposób dodatkowej obnażonej (od dołu) płaszczyzny odstrzeli wuje się zwisającą skałę za pomocą otworów pionowych, założonych na górnej jej powierzchni. Odbywa się w taki sposób wyłamywanie dużych brył skały. Mierzenie wielkości zabioru „w“ w wypadku otworów poziomych lub pionowych, przeprowadza się za pomocą dwóch najaków i pionu (opinie o programie). Dla umieszczenia w otworze strzelniczym o małej średnicy dużego ładunku skupionego, dno tego otworu winno być rozszerzone. Rozszerzenie takie uskutecznia się przez jednorazowe odstrzelenie małego ładunku lub też przez kilkakrotne odpalenie coraz to większych ładunków. Rozszerzenie dna otworu strzelniczego za pomocą, materiałów wybuchowych kruszących (segregator aktów prawnych).

Po wykonaniu otworu strzelniczego umieszcza się na jego dnie mały ładunek, zaopatrzony w spłonkę z lontem lub zapalnikiem elektrycznym i odpala się go w zwykły sposób, najczęściej bez stosowania w ogóle jakiejkolwiek przybitki. W rzadszych wypadkach dla zwiększenia działania materiału wybuchowego daje się około 15 cm przybitki. Przy takim wstępnym rozstrzeliwaniu otworu część skały w bezpośrednim sąsiedztwie ładunku zostaje całkowicie zmiażdżona. Po oczyszczeniu otworu powstaje na dnie jego rozszerzenie, w którym teraz mieścić się już może większa ilość materiału wybuchowego. W skałach plastycznych już po jednorazowym odstrzeleniu małego ładunku (50 lub 100 g) zwykle otrzymuje się dostatecznie duże rozszerzenie, by można było umieścić w nim ładunek dostateczny. W skałach twardych konieczne jest kilku- lub kilkunastokrotne strzelanie za pomocą coraz to większych ładunków (promocja 3 w 1).