Pale stalowe rurowe

Gdy pale stalowe rurowe dojdą do skały lub gdy wcześniej wykażą większy opór, oczyszcza się je z gruntu, jaki dostaje się do wewnątrz rury. Robi się to przez wprowadzenie znacznie węższej rury, zazwyczaj 0 63 mm (2,5″) ze sprężonym powietrzem lub przez użycie również węższej rury doprowadzającej wodę pod ciśnieniem. Po dojściu do skały pale rurowe wewnątrz zabetonowuje się (program uprawnienia budowlane na komputer).

W praktyce amerykańskiej, gdzie pale te często są stosowane, spotykamy się z zaleceniem, żeby przyjmować możność przerdzewienia ich w gruncie na grubość 1,5 mm. Powinno to dawać pewien zapas pewności, gdyż w rzeczywistości w gruncie tak dużego przerdzewienia nie zaobserwowano. Hool i Kinne w swojej pracy „Fundamenty, przyczółki i podstawy“ przytaczają spostrzeżenia, że pale stalowe pozostając w gruncie przeszło 25 lat przerdzewiały (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Na tych odcinkach, gdzie trzon pala znajdowałby się w granicach wahań poziomu wody, trzeba stal zabezpieczyć otaczając ją otuliną betonową. Powyżej, gdzie pal może już występować jako slup konstrukcji budowlanej, trzeba go traktować zarówno pod względem zabezpieczenia od rdzewienia, jak i wytrzymałości statycznej na tych samych zasadach, co inne elementy konstrukcyjne (uprawnienia budowlane).

Spotykamy zalecenie, aby obliczać nośność pali stalowych, opartych na skale w stosunku 560-700 kG na cm² przekroju stali. W tych zaś wypadkach, gdy zachodzą częstsze i szybkie zmiany nacisków, które mogłyby wywołać kruszenie skały - zmniejszać dopuszczalny nacisk do 420 kG/cm². Normy te doprowadzają nieraz dopuszczalne naciski dla całego przekroju do 50 T i znacznie więcej (program egzamin ustny).

Masywna skala

A. Agatz opublikował przed wojną wyniki swoich doświadczeń nad wbijaniem pali stalowych o różnych przekrojach poprzecznych na robotach portowych w Bremie. Były to pale dużej długości, które opierały się w gruntach różnorodnych o różnej wytrzymałości (nie mogło być mowy o dojściu do skał masywnych, które w Bremie zalegają bardzo głęboko). Próby te jednak nie dały żadnych wyraźnych rezultatów, ale bynajmniej nie wykazały nieprzydatności tych pali w innych warunkach gruntowych, tj. bez oparcia na masywnej skale (opinie o programie).

Jeżeli trzeba oprzeć na palach podstawy, na które działają naciski przekazywane przez pojedyncze słupy, należy z zasady dawać pod każdym słupem 3 pale, aczkolwiek nieraz można wprowadzać tylko 2 pale, lecz nigdy jeden pal. Łatwo to zrozumieć, jeżeli się zauważy, że właściwie nigdy oś pala nie może odpowiadać ściśle osi słupa i właściwie nigdy pal nie jest wbity do pionu. Przy umiejętnym wbijaniu pali trzeba liczyć się zwykle z możliwością odejścia ich od wytyczonego miejsca do 5 cm (segregator aktów prawnych). Przy 3 palach pod podstawą słupa, gdy odejdą one nieco od wyznaczonego położenia, mogą powstać nierównomierne na nich naciski, lecz nie wystąpi niepożądany mimośród w działaniu sił. Tak samo, gdy słupy znajdują się we wzajemnej niedużej odległości i poszczególne podstawy połączone są lawami w dostatecznie sztywną całość, można uważać, że nie są to już oddzielne luźne podstawy pod każdym słupem, lecz że jest to łączna podstawa pod szeregiem słupów.

W tym wypadku niedokładność przy wbiciu jakichkolwiek pali może spowodować niewielkie zmiany w ich zaprojektowanym obciążeniu, lecz nie wywoła szkodliwego działania mimośrodu. Te same względy umożliwiają wprowadzenie jednego szeregu pali pod ławą ściany, gdy ławy powiązane są ławami poprzecznymi, a ściany stropami, co tworzy już łączną konstrukcję opartą na dwóch szeregach pali (promocja 3 w 1). Natomiast gdy ściany znajdują się w dużym oddaleniu, np. są to ściany hali fabrycznej, gdzie powiązanie dachowe nie może być brane pod uwagę jako element zapewniający ich stateczność, to każda ściana musi otrzymać oparcie na dwóch szeregach pali.