Płyty i kraty

Najprostsze rozwiązanie z kratą poziomą. Płyty i kraty poziome opłaca się wykonywać tylko wtedy, gdy elementy te można ułożyć na naturalnej powierzchni terenu lub dna, bez potrzeby wykonywania wykopu, po czym zasypuje je się piaskiem lub żwirem. Wypadek taki zachodzi zwykle wtedy, gdy nabrzeże wykonuje się przed wyczerpaniem przyległego akwenu. Elementy poziome wykazują ogólną zdolność kotwiącą o połowę mniejszą od elementów pionowych tych samych wymiarów, w warunkach wyżej opisanych mogą się jednak opłacać, ze względu na uniknięcie wykonywania wykopów (program uprawnienia budowlane na komputer).

Nabrzeże oczepowe z płytą kotwiąco-odciążającą płyta pozioma, która opiera się końcem odlądowym na gruncie (ewentualnie sztucznie wzmocnionym przez ubijanie) na łożysku w postaci zgrubienia płyty o szerokości 1-3 m. Płyta ta równocześnie stanowi odciążenie ścianki szczelnej, pod nią może pozostać przestrzeń pusta Wj - znaczona stokiem naturalnym danego gruntu.
Opisane rozwiązanie opiera się na tzw. rozszerzonej teorii parcia gruntu Schroetera, której jednakże nie uważa się w kołach naukowych za dostatecznie udowodnioną. Mimo że nabrzeża takie wykonywano już i że stanowią one rozwiązanie ekonomiczne, należy przy ich stosowaniu, wobec niezupełnie ugruntowanych podstaw teoretycznych, zachować ostrożność (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Z kolei projekt analogicznego nabrzeża dla Gdańska, opracowany w czasie wojny i nie zrealizowany.

Tak skonstruowane płyty poziome raczej nadają się jako dodatkowy środek odciążający dla nabrzeża (niezależnie od istniejącego zakotwienia innego rodzaju). Płyty takie projektowano zresztą także dla nabrzeży masywnych i kątowych - jako dodatkowe zakotwienie (uprawnienia budowlane).
Inne rozwiązanie nabrzeża oczepowego, z zakotwieniem w postaci ukośnej ciągłej płyty (ławy).

Szerokość płyty

Płytę tę o szerokości 6 m wykonano jako żebrowaną z żelbetu. Nachylona do poziomu pod kątem 20° jednym końcem opiera się na ściance szczelnej, w tym wypadku również żelbetowej, wykonanej z brusów o kształcie teowym (program egzamin ustny).
Szczegóły możliwych rozwiązań połączenia żeberek płyty z żeberkami ścianki, bądź za pomocą przegubów z trzpieniami z rurek stalowych 0 165 mm, o grubości ścianek 4-5 mm, bądź przegubów hakowych wyrobionych w żeberkach ścianki. Takie rozwiązania wymagają dokładnego wbicia brusów ścianki do tego samego poziomu (opinie o programie).

Płyta na całej swej szerokości, wtopiona jest w piasek zasypu. Gdy się ją liczy zatem jako płytę opartą na całej swej szerokości na sprężystym podłożu, to należy dbać o to, aby przestrzeń pod nią wypełniona była ściśle piaskiem i aby nie powstawały w niej ubytki w czasie eksploatacji, gdyż może to doprowadzić do połamania płyty. Gdy tego zapewnić nie można, trzeba płytę liczyć jako wolno podpartą na obu krawędziach i obciążoną nadsypką i ewentualnym ciężarem pojazdów na naziomie (segregator aktów prawnych).
Płyta ta nie tylko stanowi zakotwienie, ale zdaniem projektantów, również zmniejsza o ok. 30-P50% wartość parcia gruntu w dolnej części ścianki i pozwala na jej płytsze zapuszczenie w grunt niżby było konieczne, gdyby płyta nie istniała. Jest to słuszne jednak tylko w określonych warunkach.

Szerokość płyty przyjmuje się równą 0,6-0,8 wysokości ścianki, a zakłada się ją na y4 wysokości, mierząc od wierzchu. Pochylenie płyty podwyższa, zdaniem projektantów, współczynnik stateczności nabrzeża kilkakrotnie (3-5 razy) w stosunku do zachodzącego, gdy płyta jest pozioma (promocja 3 w 1).
Według obliczeń projektantów zastosowanie płyty kotwiąco-odciążającej zmniejsza o 40-50% zapotrzebowanie stali na ścianki szczelne.