Pobieranie klinkieru

Pobieranie klinkieru ze składowiska zapewniają przenośniki umieszczone w kanałach pod poziomą podłogą składu. Przenośniki te, zależnie od ich liczby i od liczby otworów odbiorczych w podłodze, a także zależnie od typu składowiska, mogą pobrać ze składu 50-85% klinkieru znajdującego się na składzie. Reszta klinkieru stanowi zapas martwy, który do otworów odbiorczych trzeba nagarniać spycharkami (program uprawnienia budowlane na komputer).

Podstawowym wskaźnikiem ilościowym charakteryzującym każde składowisko buforowe jest jego pojemność podawana w m3 lub t, a najczęściej wyrażana taką liczbą dni pracy oddziału zasilającego składowisko, która potrzebna jest dla zapełnienia buforu. Wielkość składowiska określa się też niekiedy wyrażonym w dniach czasem potrzebnym do opróżnienia pełnego składowiska przez oddział pobierający materiał ze składu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Wielkość składowiska klinkieru wyznaczona jest zależnie od okoliczności lokalnych, przy zachowaniu dawnej, ale obowiązującej do dziś zasady, że skład ten powinien pomieścić 14-30 dniową produkcję pieców obrotowych. Dawne cementownie o dobowej produkcji klinkieru nie przekraczającej 1000 t były więc wyposażone w składy o pojemności 15H-30 tys. t klinkieru. Obecnie zakłady nierzadko produkują 7000 t klinkieru na dobę, toteż pojemności ich składowisk klinkieru sięgają 100 a nawet 200 tysięcy t (Dania, cementownia Rórdal). Pojemności składów klinkieru krajowych cementowni budowanych w ubiegłym dziesięcioleciu nie przekraczają na ogół możliwości magazynowania 15-dniowej produkcji pieców (uprawnienia budowlane).
Mielenie klinkieru

Ostatnią operację w technologii produkcji cementu portlandzkiego i jego pochodnych stanowi mielenie klinkieru, czyli przetwarzanie ziarnistego, wyprodukowanego w piecu obrotowym twardego spieku na substancję sproszkowaną. Mielenie klinkieru przebiega zawsze wspólnie z dodatkami, a co najmniej z jednym dodatkiem  dwuwodnym siarczanem wapniowym, wprowadzonym do mielenia z reguły w postaci naturalnego kamienia gipsowego (program egzamin ustny).

Klinkier zmielony

Klinkier zmielony tylko z dodatkiem gipsu daje w wyniku cement portlandzki. Niejednokrotnie oprócz gipsu domiela się do klinkieru także znaczniejsze ilości materiałów o utajonych właściwościach hydraulicznych bądź o działaniu pucolanowym; postępowanie takie prowadzi do otrzymania takich hydraulicznych materiałów wiążących, jak cementy hutnicze bądź cement pucolanowy.
Problematyka mielenia cementu różni się pod wieloma względami w sposób istotny od techniczno-ekonomicznych problemów występujących przy mieleniu surowców i ich mieszanek (opinie o programie).

Mielenie cementu prowadzi się wyłącznie na sucho, co w przypadku mielenia w układzie zamkniętym upraszcza problematykę rozdzielania (separacji) zbioru ziarn wynoszonego z młyna strumieniem powietrza transportującego bądź obiegowym podnośnikiem kubełkowym. Ponadto trzeba podkreślić, że zarówno podstawowy składnik cementu -klinkier portlandzki, jak i zmielone wraz z klinkierem materiały - gips, granulowany żużel wielkopiecowy, pucolana - odznaczają się na ogół znaczną jednorodnością pod względem składu chemicznego i fazowego oraz uziarnienia. Materiały te różnią się oczywiście między sobą mielnością, ale różnice te nie są tak wielkie jak te, które niejednokrotnie występują między składnikami mieszanek surowcowych (segregator aktów prawnych).

Warto podkreślić, że poza nielicznymi wyjątkami wszystkie omawiane materiały są raczej kruche i nie plastyczne, a więc wnoszą one do młyna stosunkowo mało wilgoci.
Stopień rozdrobnienia
Można by sądzić, że mielenie cementu, w porównaniu z mieleniem surowców, stanowi zadanie stosunkowo uproszczone (promocja 3 w 1).

Pogląd taki jest niewątpliwie słuszny w odniesieniu do samej operacji technologicznej, natomiast wskaźniki określające stan rozdrobnienia cementu niezbędne dla osiągnięcia jego założonych właściwości są bardziej złożone od wskaźników, których wartości liczbowe mają informować o osiągnięciu wystarczającego stanu rozdrobnienia mieszanki surowcowej.