Podwyższenie wytrzymałości

Podwyższenie wytrzymałości zachodzi przy naprężeniach ściskających, które działają w kierunku włókien sęka lub przy naprężeniach ścinających, które działają w płaszczyźnie prostopadłej do włókien sęka. Dlatego wytrzymałość drewna sękatego na ściskanie w kierunku promieniowym (w poprzek włókien) i na ścinanie w płaszczyźnie stycznej wyraźnie wzrasta w porównaniu z wytrzymałością drewna bezsęcznego. Przy ściskaniu w kierunku stycznym lub ścinaniu w płaszczyźnie promieniowej różnice wytrzymałości w porównaniu z drewnem bezsęcznym są mniejsze (program uprawnienia budowlane na komputer).

Drewno sękate łupie się trudniej od bezsęcznego, gdyż sęki podwyższają wytrzymałość drewna na rozłupanie, zwłaszcza w wypadku rozłupywania w płaszczyźnie stycznej.
Klasyfikacja sęków Kształt sęka zależy od kierunku przekroju drewna. Na przekroju stycznym sęki zostają przecięte w przybliżeniu prostopadle do swej osi podłużnej, występują więc w postaci okrągłoowalnej; sęk przecięty wzdłuż swej osi ma postać pasma zwężającego się w kierunku rdzenia - taki kształt sęków jest charakterystyczny dla promieniowych przekrojów drewna.
Ze względu na zarys przekroju wyróżnia się sęki okrągłoowalne, podłużne i skrzydlate.

Sęki okrągłoowalne o zarysie okrągłym lub eliptycznym mają usłojenie współśrodkowe (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Sęki o takim kształcie występują na powierzchni sortymentów okrągłych; w materiałach tartych najczęściej spotyka się je w tarcicy bocznej.
Sęki podłużne mają kształt wydłużony i zwężają się w kierunku rdzenia; występują one w tarcicy rdzeniowej i środkowej. Sęki podłużne przebiegają pod dużym kątem, niekiedy prawie prostopadle do kierunku włókien i zajmują znaczną część szerokości tarcicy. Przy dużym wymiarze średnicy sęki takie stanowią poważną wadę.

Odmianą sęka podłużnego jest pasierb, czyli sęk podłużny o bardzo dużych wymiarach, nachylony pod małym kątem do podłużnej osi sortymentu; stanowi on zwykle dolną część dużego konaru (uprawnienia budowlane).

Sęki skrzydlate

Sęki skrzydlate składają się z dwu sęków podłużnych ułożonych symetrycznie względem osi tarcicy i skierowanych cieńszymi końcami ku rdzeniowi; sęki takie występują w tarcicy przetartej promieniowo z drzew o okółkowym ułożeniu gałęzi (iglaste i olcha). Sęki skrzydlate spotyka się najczęściej w tarcicy świerkowej.
mm (program egzamin ustny).
Sęki o małej średnicy (szpilkowe, perłowe i niekiedy ołówkowe) są dopuszczalne bez większych ograniczeń pod warunkiem, że występują pojedynczo, a nie w skupieniach.
Ze względu na stopień związania z otaczającym drewnem wyróżnia się: sęki zrośnięte, częściowo zrośnięte i wypadające (opinie o programie).

Sęki zrośnięte tworzą całość ze słojami otaczającego drewna na całym obwodzie i na całej swej długości. W tarcicy rdzeniowej i środkowej sęki są najczęściej zrośnięte, gdyż stanowią one podstawy żywych
jeszcze gałęzi. Wobec silnego związania z otaczającym drewnem sęki zrośnięte klasyfikuje się łagodniej od pozostałych.
Sęki częściowo zrośnięte mają słoje zrośnięte z otaczającym drewnem jedynie na części obwodu lub długości (segregator aktów prawnych).

Sęki wypadające w ogóle nie są zrośnięte z otaczającym drewnem; wskutek większej kurczliwości niż kurczliwość otaczającego drewna i odmiennego kierunku włókien sęki takie łatwo wypadają przy suszeniu tarcicy. Sęki wypadające, które mają na obwodzie korę, nazywa się sękami obrączkowymi.
Ze względu na zdrowotność wyróżnia się: sęki zdrowe, nadpsute, zepsute, smołowe i tabaczne.
Sęki zdrowe nie wykazują śladów rozkładu drewna przez grzyby; sęki te dzieli się na jasne, rogowe i zabarwione.

Sęk jasny ma barwę otaczającego drewna lub niewiele ciemniejszą wskutek większej gęstości słojów (promocja 3 w 1).
Sęk rogowy przesycony jest żywicą lub garbnikami; najczęściej występuje u żywicznych gatunków iglastych. Ma on dużą twardość. U jodły i gatunków liściastych sęki takie noszą nazwę czarnych.