Polichlorek winylu twardy

Polichlorek winylu twardy ma lepszą odporność na działanie chemikaliów oraz większą wytrzymałość w porównaniu z PCW miękkim. Wyroby z PCW twardego można eksploatować w zakresie temperatury od10 C (ok. 260 K) do + 40 C (ok. 310 K); dla niektórych gatunków zakres ten wynosi -40°C (ok. 230 K) do +80°C (ok. 350 K) (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wyroby z PCW twardego w postaci płyt, bloków, rur, prętów i różnego rodzaju profili znajdują szerokie zastosowanie w budowie aparatury chemicznej oraz w budownictwie. Winidur stosuje się do budowy rurociągów, zbiorników, chłodnic, pomp, urządzeń wentylacyjnych. Ponadto wykorzystywany jest jako wykładzina różnych pojemników metalowych i betonowych. Jest odporny na działanie 30-procentowego H₂S0₄ do temperatury 60’C (ok. 330 K), 35-procentowego HNO_s do 45°C (ok. 315 K) oraz na działanie HC1, NaOH, benzyny, alkoholi i olejów mineralnych. Natomiast nie wykazuje odporności na działanie chlorowanych węglowodorów alifatycznych, acetonu i benzenu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Z polichlorku winylu miękkiego wytwarza się folie, wykładziny podłogowe, węże, profile miękkie, sztuczną skórę, ochrony izolacyjne na przewody elektryczne i wiele innych wyrobów znajdujących zastosowanie w elektrotechnice, medycynie itd. Coraz większego znaczenia nabierają powłoki ze zmiękczonego PCW nakładane z pasty. Polichlorek winylu jest jednym z najtańszych termoplastów, a jego udział w całkowitej produkcji tworzyw sztucznych na świecie wynosi ponad 20% (w Polsce ok. 60%) (uprawnienia budowlane).

Otrzymuje się go przez polimeryzację propylenu. Charakteryzuje się niską gęstością (0,90-0,91 g/cm³, tj. 0,904-0,91 Mg/m³), topnieje w temperaturze 1604-170^cC, (ok. 440 K), a stopień jego krystaliczności wynosi 80-90%. W porównaniu z polietylenem ma lepsze własności mechaniczne, większą odporność na działanie chemikaliów oraz na długotrwałe działanie temperatury (do 135°C, tj. do ok. 400 K). Jest odporny na działanie kwasu siarkowego i azotowego oraz różnego rodzaju olejów roślinnych i mineralnych (program egzamin ustny).

Materiał nie ulegający korozji

Polipropylen przetwarza się głównie metodami wtrysku i wytłaczania, otrzymując różnego rodzaju kształtki techniczne, folie, płyty, rury itp. Jako materiał nie ulegający korozji stosowany jest do wyrobu rurociągów na gorącą wodę, kwasy i inne chemikalia, a także przewodów wentylacyjnych. Płyty i folie stosowane są jako wykładziny zbiorników w przemyśle chemicznym (opinie o programie). Polipropylen w porównaniu z polietylenem nie ulega korozji naprężeniowej, co ma duże znaczenie przy stosowaniu go jako tworzywa konstrukcyjnego. Wadą PP jest niewielka odporność na czynniki utleniające, zwłaszcza w podwyższonej temperaturze i w obecności światła. Wyroby z polipropylenu można spawać w strumieniu gorącego gazu lub łączyć metodą zgrzewania. Podobnie jak polietylen, polipropylen nie daje się łączyć metodą klejenia (segregator aktów prawnych).

Otrzymuje się go metodą polimeryzacji suspensyjnej, emulsyjnej i blokowej. W zależności od stopnia polimeryzacji i metody otrzymywania mięknie w temperaturze 704-110^cC, (ok. 340-380 K), a topnieje w temperaturze 120-140 C (ok. 390-410 K). W temperaturze 3004-340^cC (ok. 570-610 K) następuje całkowity rozkład polistyrenu. Polistyren jest odporny na działanie alkaliów, rozcieńczonych kwasów, olejów i tłuszczów. Natomiast ulega działaniu acetonu, benzenu, ksylenu, chloroformu, czterochlorku węgla i octanu butylu (rozpuszcza się). PS może być eksploatowany w zakresie temperatur od 30 C (ok. 240 K) do 4-60’C (ok. 330 K) (promocja 3 w 1).

Polistyren przetwarza się metodami wtrysku, wytłaczania i prasowania podciśnieniowego. Otrzymane wyroby charakteryzuje duża przezroczystość, kruchość i łatwość rysowania się. Polistyren nie znalazł większego zastosowania jako materiał antykorozyjny. Natomiast w postaci spienionej, jako tzw. polistyren piankowy, jest stosowany jako materiał termoizolacyjny. Przez kopolimeryzację styrenu z butadienem i akrylonitrylem uzyskuje się produkty o lepszej wytrzymałości mechanicznej i wyższej temperaturze topnienia, znane pod nazwą ABS. Kopolimer ABS stosuje się między innymi do otrzymywania powłok metodą natrysku płomieniowego.