Powierzchnie rzeźbione

Powierzchnie rzeźbione powinny mieć ostre kontury. Ścianki rumpy powinny być chropowate i porowate, aby zaprawa cementowa lepiej się ich trzymała (program uprawnienia budowlane na komputer).

• Niedopuszczalne są na licowej stronie wyrobów naloty białe lub szare oraz zanieczyszczenia, których nie można zmyć wodą. Przy formowaniu dwuwarstwowym granice kolorów powinny odpowiadać granicom wypukłości. Barwy licowej strony wyrobów powinny odpowiadać wzorcom próbnym. Odchylenia w zabarwieniu dopuszczalne są dla 30% wyrobów w granicach sąsiadujących wzorców barwnych. Porównanie wyrobów z wzorcami odbywa, się z odległości 1,5 m (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
• Odchylenie od wymiarów projektu nie powinny przekraczać 2 mm. Tylna strona wyrobów (rumpa) powinna być zaopatrzona w otwory do zamocowania na elewacji albo do przywiązywania do pokrycia z blachy. Dopuszczalne są odchylenia w średnicy otworów do 4 mm.
• Grubość ścianek wyrobów po wypale powinna wynosić: dla czerepu płyty licowej i rumpy nie mniej niż 18 mm; dla wewnętrznych przegródek rumpy nie mniej niż 13 mm; dla końcowych szczegółów zewnętrznych nie mniej niż 22 mm.
• Odporność wyrobów na mróz określa się 15-krotnym zamrażaniem zgodnie z normą OST 5998.
• Nasiąkliwość czerepu wyrobów dopuszczalna jest w granicach od 10 do. 18% (uprawnienia budowlane).

Obróbka kamienia naturalnego

Obróbkę kamienia naturalnego i kamiennych płyt okładzinowych oraz roboty okładzinowe wykonują kamieniarze. Jednakże licowanie kamieniami lub płytami obrobionymi fabrycznie może być wykonane również przez majstra-specjalistę lub lastrikarza, który opanował technikę osadzania kamieni i płyt na elewacji (program egzamin ustny). Podajemy w ogólnych zarysach opis tych robót oraz obowiązujące przy ich wykonywaniu podstawowe zasady bezpieczeństwa pracy. Sprawdzenie ścian. Przed osadzaniem kamieni i płyt należy sprawdzić powierzchnię ścian przeznaczonych do licowania. Robi się to w następujący sposób. Na samej górze ściany umocowuje się łatę, której wystająca na zewnątrz krawędź powinna znajdować się w licu górnego rzędu okładziny. Na łacie zawiesza się sznur z pionem sięgającym ziemi.           

Jeżeli stwierdzone są błędy w wykonaniu muru, to murarz musi je usunąć przed rozpoczęciem licowania (na odbiór ściany do licowania sporządzany jest protokół). Wzdłuż linii pionu,, z dołu do góry, wyznacza się trzy lub cztery rzędy okładziny i wbija się w ścianę haki tak, aby dolna krawędź położonych na nich łat-wzorników ściśle odpowiadała górnej krawędzi płyt rzędu okładziny. Powyżej umocowuje się jeszcze po jednym haku na każde piętro w celu wyznaczenia poziomych rzędów okładziny dla całkowitej wysokości budynku (opinie o programie).

Po wytyczeniu na ścianie rzędów poziomych wyznacza się na łatach-wzornikach położenie poszczególnych kamieni. W tym celu zakreśla się na łacie ołówkiem położenie pionowych spoin między kamieniami i oznacza się numer kamienia zgodnie z projektem (segregator aktów prawnych).

Połączenia. Do przymocowania okładziny do ściany stosuje się rozmaite metalowe połączenia. Przestrzeń między ścianą a okładziną z granitu, wapienia, tufów i dolomitów zalewa się zaprawą cementową 1 : 3. Przy okładzinie z płyt marmurowych używa się do tego celu zaprawy wapienno-cementowej 1:1:6. Do marmuru używane są połączenia z miedzi o średnicy 8-5 mm, zależnie od wielkości płyt. W braku drutu miedzianego używa się połączeń stalowych o tej samej średnicy powleczonych dwukrotnie lakierem, ocynkowanych lub miedziowanych galwanicznie (promocja 3 w 1). Do innych kamieni używa się połączeń stalowych o średnicy 10 - 16 mm zależnie od wielkości płyt. Do utrzymania płyt kamiennych osadzonych na sucho i do wyrównania ich w płaszczyźnie licowania stosowana  walki średnicy 8 mm; przy płytach o grubości 10-i-20 cm średnicę haków powiększa się do 12 mm.