Powłoki denne zbiorników

Ponadto stosowano kilka metod specjalnych, w których naciąg cięgien uzyskiwano bez sprzętu do obwodowego sprężania. Analizy ekonomiczne przeprowadzone w różnych krajach wskazują, że sprężanie zbiorników walcowych jest opłacalne już od pojemności 500 m³, a dla prefabrykowanych ścian z segmentów sprężanie racjonalne jest we wszystkich rozwiązaniach (program uprawnienia budowlane na komputer). Oprócz zasadniczej powłoki walcowej, spręża się również elementy przekrycia, np. pierścienie nasadowe kopuł, a także powłoki denne zbiorników wyniesionych, czyli tzw. wież ciśnień.

Specjalnę grupę zbiorników kołowych stanowią obudowy bezpieczeństwa reaktorów jądrowych. Konstrukcje te projektuje się na duże ciśnienia w warunkach awaryjnych pracy reaktorów, z wymaganiem pełnej szczelności. Konieczność realizacji wielkich sił sprężających powoduje stosowanie wyjątkowo dużych cięgien, co wpływa na odejście od tradycyjnych metod wykonywania ścian i ich sprężania (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Na powłokę zbiornika, wykonaną w ślizgowym lub przestawnym deskowaniu bądź zestawioną z prefabrykatów, nawija się spiralnie drut, najczęściej średnicy 4-7 mm, a ostatnio także sploty siedmiodrutowe. Nawijarki krążące wokół powłoki zapewniają stałą siłę w cięgnie, z możliwością regulacji skoku spirali w zakresie od kilku do ok. 300 mm, co de- cuduje o intensywności sprężenia powłoki. Możliwe jest także układanie spiral nawijanego drutu w kilku warstwach, choć towarzyszą temu straty naciągu we wcześniej nawiniętych cięgnach (uprawnienia budowlane).

Pierwsze nawijarki karuzelowe

Zależnie od konstrukcji i wydajności wyróżnia się:

• nawijarki karuzelowe, w których urządzenia napędowe i naciągowe umieszczone są na jednej platformie, zawieszonej na linach łączących platformę z górnym wózkiem tocznym; obsługa sterująca nawijaniem przebywa na platformie;
• nawi jarki obiegowe, charakteryzujące się usytuowaniem wózka napędowego wraz z obsługą na górnej krawędzi powłoki; naciąg realizowany jest za pomocą sztywnego ramienia zamocowanego w górnym wózku.

W obydwu przypadkach, wokół powłoki przebiega w poziomie nawijania łańcuch opasujący zbiornik, który umożliwia poruszanie się nawijarki (program egzamin ustny).

Pierwsze nawijarki karuzelowe skonstruowano w 1936 r. w USA i do dziś są szeroko stosowane (Preload). Na podobnej zasadzie skonstruowano w latach pięćdziesiątych nawijarki radzieckie i polskie (Pająk I, 1957), o dużej wydajności nawijania (do 5000 m/h) i uniwersalności wyrażającej się praktycznie dowolną średnicą i wysokością powłoki. Jednocześnie dość wysoki jest koszt urządzeń mechanicznych na ruchomej platformie. Z tych względów nawijarki karuzelowe są efektywne przy dużych zbiornikach stosowano je dla średnic do 100 m i wysokości powłoki do 30 m. Nawijarki obiegowe wprowadzono w Szwajcarii w 1950 r. jako typ BBRV (Stahlton) (opinie o programie). Mają one zróżnicowany sposób prowadzenia wózka napędowego i cechuje je lżejsza konstrukcja oraz większe bezpieczeństwo pracowników obsługi. Wydajność nie przekracza na ogół 1000 m/h. Drut nawijany na powłokę rozwijany jest z bębnów; wskazana jest możliwie duża długość nieprzerwanego cięgna, aby ograniczyć połączenia. Początek i koniec cięgna zamocowuje się najczęściej śrubami dociskającymi. Podobne śruby stosuje się także jako zabezpieczenie przed skutkami przypadkowego zerwania się cięgna (segregator aktów prawnych). Pomiar siły naciągu drutu jest zwykle niemożliwy w toku nawijania, a jedynie wstępnie cechowany jest cały zespół napędowy i naciągowy. Z tego względu dokonuje się kontrolnych pomiarów siły w nawiniętych cięgnach siłomierzem mechanicznym, opracowanym przez Vogia, pozwalającym na ocenę siły naciągu na podstawie pomiaru siły potrzebnej do poprzecznego przemieszczenia drutu o określoną wartość (promocja 3 w 1).