Poziom organizacji społecznej

Najliczniejszy zbiorowość stanowili wśród nich tzw. Indianie leśni, żyjycy na obszarach rozciągających się między rzekami Missisipi i Tennessee, Wielkimi Jeziorami, Rzeky Św. Wawrzyńca i wybrzeżem Oceanu Atlantyckiego. Reprezentowali dwie odmienne grupy etniczno-językowe: algonkińsky (m.in. Potawatomi, Illinois, Delawarowie czyli Leni-Lenape, Wappingerowie, Mohikanie) oraz irokesky (Mohawk, Oneida, Onandaga, Kajuga, Seneka i Tuskarora)  (program uprawnienia budowlane na komputer).

Pd.-wsch. obszary współczesnych Stanów Zjednoczonych zamieszkiwały gł. plemiona Indian należące do muskogejskiej lub kaddoskiej grupy etniczno-językowej. Pierwsi zasiedlali przede wszystkim wsch. część Niziny Zatokowej, na wsch. od ujściowego odcinka Missisipi (Czikasawa, Alabama, Tohome, Tunika, Krik) oraz półwysep Floryda (przede wszystkim Seminole mieszkajycy w otwartych domach-szałasach o nazwie cziki). Plemiona Kaddo natomiast żyły gł. na terytoriach rozciygajycych się na zach. od dolnego biegu Missisipi po wsch. przedpola Wielkich Równin. Pn. granicę ich zasięgu wyznaczała linia rzeki Canadian i dolny odcinek Arkansas (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Pd. część kontynentu, począwszy od pd. skraju wyżyny Kolorado i górnego biegu Rio Grande, poprzez terytorium współczesnego Meksyku, po strefę Międzymorza Ameryki Środkowej, zamieszkiwały plemiona Indian prowadzące osiadły tryb życia. Działalność gospodarcza większości z nich opierała się przede wszystkim na wysokiej kulturze uprawy zaawansowany poziom organizacji społecznej. Pionierami na tym polu byli Olmekowie zamieszkujący gł. na Nizinie Zatokowej (pd. część stanu Veracruz i Tabasco we współczesnym Meksyku) (uprawnienia budowlane).

Kryzys żywnościowy

Stworzyli oni jedną z najważniejszych kultur Ameryki epoki pre- klasycznej. Spośród kilkunastu najbardziej znaczącą rolę odegrały społeczności ()lmeków z ośrodków w San Lorenzo (dominowała 1200-900 p.n.e.), La Venta (rozkwit 800-400 p.n.e.) oraz Tres Zapotes (szczyt rozwoju ok. 100 p.n.e.). Charakterystyczny dla nich był teokratyczny system rządów; obok kapłanów czołowe miejsce w hierarchii społecznej zajmowali kolejno urzędnicy i wojownicy oraz kupcy i rzemieślnicy. Uważani za twórców pisma hieroglificznego, kalendarza oraz podstaw matematyki (znali zapewne zero), jako pierwsi w Ameryce budowali też monumentalne piramidy świątynne. Ich zdobycze cywilizacyjne rozwinięte zostały z kolei m.in. przez Majów, zwanych Grekami Nowego Świata (program egzamin ustny).

Cywilizacja Majów w okresie największego rozkwitu - tzw. klasycznym, przypadającym na III-IX w. n.e. - znaczona była obecnością kilkudziesięciu ośrodków kultowych, rozproszonych na terytoriach obecnego wsch. Meksyku (stany Chiapas i Tabasco, m.in. Palenque, Bonampak, Yaxchilan, Comalcalco), Belize (m.in. Lubaantun), Hondurasu (m.in. Co- pan) i Gwatemali (m.in. Uaxactun i Tikal). Większość zabudowy tych miast-centrów kultowych stanowiły monumentalne obiekty kamienne: świątynie w kształcie piramid, platformy do prowadzenia obserwacji astronomicznych, pałace, łaźnie, boiska do gry w piłkę, mosty, akwedukty oraz zbiorniki na wodę (opinie o programie).

Jednym z najważniejszych ośrodków cywilizacji Majów okresu klasycznego był Tikal, gdzie na pow. ok. 2,5 km- znajdowało się niemal i tys. budowli, a zamieszkiwało ok. 100 tys. osób. Okres tzw. nowego imperium (X- -XV w.) przynosi powolny schyłek cywilizacji Majów - przyczyną tego był prawdopodobnie kryzys żywnościowy spowodowany bardzo szybkim wzrostem ludności oraz spadkiem żyzności gleb. Majowie migrowali w pn. rejony półwyspu Jukatan, gdzie założyli kilkanaście nowych miast stanowiących też ośrodki kultu religijnego, np. Kabah, Uxmal, Mayapan, Tulum, Chichen Itza. Ten ostatni ośrodek uznawany był za stolicę nowego imperium (segregator aktów prawnych).

Pd. część współczesnego Meksyku - gł. stany Meksyk, Veracruz, Puebla, Oaxaca - były miejscem rozwoju kultury Teotihuacan (III w. p.n.e. - IX w. n.e), nazwanej tak od największego i najważniejszego jej ośrodka, a zarazem ok. 40 km na pn.-wsch. od obecnego miasta Meksyk, liczyło wg współczesnych szacunków 125-250 tys. mieszkańców. VII w., a następnie lata 750-850 przynoszą załamanie potęgi Teotihuacan. Wkrótce w tym regionie dominować zaczynają Toltekowie. Ośrodkiem stołecznym królestwa Tolteków była Tula (Tollan, obecnie w stanie Hidalgo), której początki sięgają przełomu IX i X w. Toltekowie byli mistrzami (promocja 3 w 1).