Proces wiązania spoiwa

Proces wiązania spoiwa powinien być połączony z wydzielaniem gazu w taki sposób, aby wyrastająca i jednocześnie tężejąca masa miała konsystencję uniemożliwiającą ucieczkę utworzonych pęcherzyków gazowych, a jednocześnie pozwalająca na krajanie wyrośniętej masy na bloczki lub płyty (program uprawnienia budowlane na komputer).

Niektórzy autorzy formułują zasadę, że spoiwo stosowane do produkcji betonu komórkowego powinno szybko wiązać, a następnie, jeszcze przed autoklawizacją, powoli twardnieć. Sformułowanie to nie jest ścisłe, ale wyraża technologiczną konieczność wpływania na zmiany konsystencji masy, wywołane hydratacją spoiwa. Różnice między poszczególnymi, bardzo licznymi recepturami patentowymi w głównej mierze dotyczą zestawienia mieszanego spoiwa zapewniającego tężenie masy w czasie jej gazowania. Trzeba jednak zgodzić się z poglądami niektórych autorów [62], że z uwagi na liczne, nieraz trudne do ilościowego ujęcia cechy składników surowej masy, komponowanie jej odpowiedniego zestawu może być tylko częściowo oparte na recepturach patentowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W szczególności liczne receptury uwzględniające stosowanie. do produkcji betonu komórkowego popiołów lotnych muszą technologowi pozostawiać znaczniejszy margines manewru ze względu na duże różnice jakościowe istniejące między popiołami różnego pochodzenia, których właściwości pucolanowe są bardzo zróżnicowane, zależnie od pochodzenia popiołu.
Lekkie odmiany betortu komórkowego, wykazująće wytrzymałość na ściskanie poniżej 4 MPa, stosowane są jako izolacyjny materiał ścienny, a wyroby o gęstości objętościowej około 700 kg/m3 mogą już być traktowane jako wielkowymiarowe elementy konstrukcyjne (uprawnienia budowlane).

Cementy glinowe

Cementy glinowe wytwarza się przez spiekanie lub topienie mieszaniny wapienia z boksytem bądź wodorotlenkiem glinowym, zależnie od dopuszczalnej ilości zanieczyszczeń w produkcie. Uzyskany klinkier miele się bez dodatków do powierzchni właściwej 3000-4000 cmVg według Blaine’a. Cementy glinowe produkują: Anglia (Ciment Fondu), Czechosłowacja (Bauximent), Francja (Ciment Fondu, Secar 162 i 250), Hiszpania, Indie, Jugosławia (Istra-Brand), Polska (Górkal 60 i 70), Republika Federalna Niemiec (Rolandshiitte), Stany Zjednoczone (Lummite)(program egzamin ustny)..

Rozróżnia się dwa rodzaje cementów glinowych: zwykłe - zawierające głównie CA (zwykle ponad 60%), oraz białe, których zasadniczym składnikiem jest także CA, a w mniejszych ilościach CA* i crA. Białe cementy glinowe stosuje się wyłącznie do wytwarzania betonów ogniotrwałych, w związku z czym mają one mało zanieczyszczeń, przede wszystkim tlenków żelaza i krzemionki. Zwykły cement glinowy produkuje się dwiema metodami: topienia i spiekania. Do topienia stosowano wielkie piece hutnicze (Rolandshiitte, Wie- denau, RFN), piece płomieniowe L (Lafarge we Francji i w Anglii), piece obrotowe, analogiczne do używanych w przemyśle cementowym (USA oraz Polysius w Niemczech), a także łukowe piece elektryczne (Szwajcaria, Finlandia).

Agregaty do topienia cementu glinowego, z wyjątkiem pieców obrotowych, zasila się materiałem kawałkowym, co eliminuje konieczność mielenia i mieszania surowców, tak kosztowną w produkcji cementu portlandzkiego (opinie o programie).
Do otrzymywania cementu przez spiekanie stosuje się tylko piece obrotowe, zasilane szlamem lub mączką suchą. Metoda ta zdaje egzamin tylko wówczas, gdy boksyt zawiera mało żelaza.

Jako paliwo do opalania pieców stosuje się pył węglowy uzyskiwany z węgla kamiennego o małej zawartości popiołu lub paliwo płynne (segregator aktów prawnych). Tylko wielkie piece opalane są koksem.
Cementy ogniotrwałe produkuje się przez topienie mieszaniny tlenku glinu i węglanu wapniowego w piecach tunelowych lub obrotowych. W Polsce stosuje się metodę spiekania wg patentu polskiego nr 66 427 (promocja 3 w 1).